Ik ben bijzonder blij met mijn slachtofferschappen

'Theodor, je kijkt of je het moeilijk hebt..."

"Ik voel onrecht. Ik denk dat je wel eens vergeet dat ik het slachtoffer ben van mijn kleur. Ik ben niet wit, niet zwart, eigenlijk ook niet echt bruin, ik ben een minderheid met roots uit een land dat niet meer bestaat. Dat doet pijn."

"Daarnaast ben ik slachtoffer van mijn leeftijd. Ik ben niet jong meer. Wat belangrijk is, gaat altijd over jeugd, en nooit eens over mensen van mijn leeftijd. Dat doet ook pijn. Ouderen worden zwaar gediscrimineerd. Onrechtvaardig!"

"Daarnaast ben ik slachtoffer van mijn ouders. Ze waren wel lief, maar ze konden niet opvoeden. Mijn vader spaarde de roede niet, mijn moeder dacht dat ik een prins was. Dat doet hier diep van binnen pijn. En mijn ouders maakten me duidelijk dat ik eigenlijk ook nog een slachtoffer ben van de Tweede Wereldoorlog, ofschoon zij natuurlijk veel ergere slachtoffers waren. Ik ben zo'n typisch tweede generatie geval."

"Dat doet pijn, weet je dat? Voelt als onrecht. En ik doe natuurlijk gewoon mee met onze samenleving, maar wordt er wel eens beseft dat ik het slachtoffer ben van mijn uiterlijk. Mensen houden van knappe, esthetische mensen. Dat ben ik niet. Dat is onrecht! Ik ben slachtoffer van mijn dna." 

"Ik zie mezelf dan ook wel eens als een genetisch defect. En mijn dna zegt: 'Eten! Eten! Eten!' Dus ik ben niet alleen slachtoffer van mijn obesitas, maar ook van mijn eetverslaving. Ik moet te veel eten. En drinken. Dat besef ik, en dat besef doet pijn. Dat drukt mij in een achterstandspositie. Daarbij komt dat ik slachtoffer ben van mijn politieke opvattingen. Daardoor wordt mij veel onthouden." 

"Mij zul je bijvoorbeeld niet in talkshows zien over slachtoffers van het een of ­ander... Erg onrechtvaardig! Hoe je het ook bekijkt, ik ben slachtoffer! Het vervelende is alleen dat ik bijzonder blij ben met mijn slachtofferschappen. Er is altijd wel een minderheid waar ik bij hoor, en dus kan ik altijd rekenen op medelijden. Door die slachtofferschappen heb ik iemand altijd wel iets te verwijten." 

"Ik kan altijd schermen met mijn onzichtbare pijn, met onrecht. Ik drijf op medelijden en onrecht. Gelukkig is er altijd een groep slachtoffers die mijn identiteit bepalen. Slachtoffers zijn een politiek interessant product. Wie geen slachtoffer is, bereikt niets. Waar mensen slachtoffer zijn, is er onrecht. Toch?"

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl