Direct naar artikelinhoud
Interview

Glennis Grace: 'Ik hunkerde naar liefde'

Glennis Grace kijkt graag terug op 2018. Een jaar waarin ze weken het shownieuws domineerde met haar zangavonturen in de VS: ze schopte het tot de finale van America's Got Talent. Ook werd ze dit jaar 40. 'Sores verdwijnen naar de achtergrond.'

Glennis Grace: 'Ik hunkerde naar  liefde'
Beeld Oof Verschuren

Glennis Grace kan er hartelijk om lachen. Opnieuw kan ze een hitnotering op haar cv bijschrijven, al is het ditmaal een ongebruikelijke: ze eindigde, zo werd vlak voor dit vraaggesprek bekend, in de top drie van de meest ingetikte zoekopdrachten door Nederlanders op Google. Alleen de in april overleden Zweedse dj Avicii moet ze voor laten gaan. 

"Dat zegt wel wat over het afgelopen jaar. Al weet ik niet meteen wat precies. Het meest gegoogeld? Dat is toch niet slecht voor een vrouw van 40?"

U begint over die leeftijd. Heeft de angst voor de ­midlifecrisis al toegeslagen?
"Ik heb er totaal geen moeite mee - sterker nog: ik voel me veel beter dan een jaar of tien geleden. Hoe ouder, hoe beter in staat jezelf te leren kennen. En wie zichzelf een beetje kent, kan veel beter iets moois maken van dit leven. Elk jaar dat je ouder wordt, is een geschenk. Er worden dagelijks mensen uit het leven gerukt. Als je dat beseft, zeur je meteen stukken minder over een rimpeltje hier of daar."

Waar maakt u zich wel zorgen over?
"Ik verkeer in een fase van mijn leven waarin de sores wat naar de achtergrond verdwijnen. Ik zoek een huis in Amsterdam, wat natuurlijk een luxeprobleem is."
 
"Ik woon nu in Almere en wil weer in de stad wonen, het liefst zo dicht mogelijk bij de Jordaan, bij mijn geboortegrond. Ik mis het echt. De dynamiek, de reuring. En ik vind het heerlijk om met mijn zoon in de tram te springen. Het leven ligt hier voor het oprapen."

Dan was die hoofdprijs van 1 miljoen bij America's Got Talent wel handig geweest.
Ze lacht. "Amsterdam is superduur geworden. Die zoektocht is daarom best moeilijk. Maar waar een wil is, is een weg. Ik kan je zeggen: de wil is sterk."

Bent u niet bang dat de Jordaan uit uw jeugd niet meer bestaat?
"Wij waren schoffies. Ook toen wa­­­ren er al yuppen. Die ging je dan een beetje sar­ren en uitdagen. Nu heeft de yup de slag ge­­­­­­­­won­nen. Aan de andere kant: we zijn alle­­maal ­Am­sterdammer. Dat is nou net zo mooi in deze stad. Dat iedereen op straat gelijk is."

Ik wil weer in de stad wonen, het liefst zo dicht mogelijk bij de Jordaan, bij mijn geboortegrond

Nooit overwogen om naar Amerika te verhuizen?
"Dat is geen optie geweest. Ik was niet meteen enthousiast toen ik werd gevraagd om mee te doen aan America's Got Talent. Ik heb hier mijn leven. Mijn zoon woont hier, mijn geliefde woont hier, de vader van mijn zoon woont hier ook. Je kunt gerust zeggen dat dit de basis is. Daarbij gaat mijn zoon net naar de middelbare school. Een nieuwe fase van zijn leven. Te belangrijk, vind ik, om zomaar af te breken."

Hij was het toch die u stimuleerde om aan America's Got Talent mee te doen?
"Dat was zeker zo. Toen ik dat overwoog, ben ik met hem gaan zitten, want door de opnames moest ik enkele keren lang van huis zijn. Hij zei meteen: 'Je gaat het toch wel doen hè!' De kleine donder. Dat is ook zo fijn aan kinderen. Die vertrouwen op hun gevoel."

Wist u wat u te wachten stond?
"Ik schrok me eerlijk gezegd rot toen ik bij de eerste opnames op die stip stond tegenover de jury. Ik dacht dat het om een auditie ging, maar opeens bevond ­ik me midden in een grote show. Nu móést het gebeuren. Ik was in tijden niet zo zenuwachtig geweest. Dat was wel goed. Om weer eens echt bang te zijn voor een op­treden."

Ik schrok me rot toen ik bij de eerste opnames op die stip stond tegenover de jury. Ik dacht dat het om een auditie ging

Na Run to You ging het los.
"Het dak ging eraf. Heerlijk. Ik realiseerde me dat ik het best wel kan."

Hoezo? U brak toch al door op uw vijftiende?
"Juist daardoor. Het is natuurlijk fijn dat mensen mijn talent roemen, al sinds ik nog een puber was, maar misschien wil ik me daarom elke keer weer extra bewijzen. Er zijn vaak momenten waarop ik het niet geloof. Dat ik denk: kan ik het eigenlijk wel echt goed? Dat gevoel gaat nooit helemaal weg."

Juryleden als Simon Cowell en Mel B. prezen u de hemel in...
"Dat is ook zo en dat koester ik. Tegelijk heb ik de Amerikanen leren kennen en geleerd hoe zij te werk gaan. Dat is niet zo warm als hier, of beter gezegd: ze zijn puur gericht op winnaars. Ik gedij, merkte ik, best goed in dat klimaat. Voor mij hoeft het ook niet elke seconde gezellig te zijn. Mijn motto is: geen gezeik of bullshit, maar gaan. Doe waar je goed in bent en doe dat met overgave."

Ten tijde van de uitzendingen ontstond in Nederland een hype. Hoe vond u dat?
"Ik had me nooit gerealiseerd dat het in Nederland zo zou gaan leven. Wij zijn in dit landje doorgaans lekker nuchter. Maar nu kwam plotseling het Oranjegevoel om de hoek kijken. Gelukkig kreeg ik het niet allemaal mee. Ik was daarvoor te gefocust."

"Toen ik terugkwam, was er echt iets gebeurd. Mensen die ik al lang ken, benaderden me opeens anders. Dat hoefde voor mij ook weer niet. Ik ben dezelfde Glenn uit de Jordaan als altijd."

Glennis Grace: 'Ik hunkerde naar  liefde'
Beeld Oof Verschuren

Wat was anders?
"Ik werd na Amerika met een zekere nederigheid benaderd. Dat wil ik niet. Ik wil geen chauffeur die de deur openhoudt. Dat geeft me de kriebels. Terwijl ik genoeg collega's ken die dat heerlijk vinden."

Hoe komt dat?
"Ik ben en voel me een zangeres. Dat is mijn werk en mijn roeping. Bekendheid komt erbij en dat vind ik prima. Het moet alleen geen komedie worden. Adoratie is aan mij niet besteed. Het is vaak ook niet echt. Daar heb ik moeite mee."

Toen u terugkwam, gaf u twee grote Whitney Houston-tributeconcerten in Nederland. Was dat een moeilijke omschakeling?
"Die stonden al gepland, en waren trouwens in no time uitverkocht. Geweldig toch? Ik vond het heerlijk om weer thuis te zijn, met mijn trouwe fans. Het waren ­bijzondere avonden. Die nummers van Whitney Houston horen bij veel mensen bij de soundtrack van hun leven. Ik krijg opnieuw kippenvel als ik denk aan de emoties die op die avonden door de zaal gingen. Dat was magie."

De keerzijde van de medaille: u brak met uw Amerikaanse managers. Was dat geen slechte timing?
"Ik wilde mijn dingen in Nederland ­blijven doen. Zij wilden het liefst alles openbreken. Gelukkig ben ik niet meer zo naïef, dus ik ging de discussie aan. Dan noemen ze je meteen een lastig ­persoon."

Gelukkig ben ik niet meer zo naïef, dus ik ging de discussie aan. Dan noemen ze je meteen een lastig ­persoon

Wat was het breekpunt?
"Ik kan en wil er niet te veel over zeggen. Het is voorbij. Maar een voorbeeld dat veel zegt, is het feit dat zij niet toestonden dat mijn eigen advocaten naar de contracten keken. Dan weet ik genoeg. In die wereld is een vrouw met een eigen mening sowieso niet snel populair. Ik ben nou eenmaal geen jaknikker."

Sterker: u vertelde eerder dat u weinig mensen vertrouwt.
"Dat klinkt treurig, eigenlijk. Het is waar: mijn vertrouwen in mensen staat op een laag pitje. Ik heb te veel meegemaakt om mezelf meteen over te geven."

U stopte ook met uw eigen manager in Nederland.
"America's Got Talent kwam op een mooi moment: ik stond hier alweer enige tijd stil - al zegt dat vooral iets over mij, dat ik altijd weer door en verder wil."

"Ik heb nu een nieuw team om me heen ver­zameld. Samen werken we aan de volgende stap. Ik zeg trouwens bewust 'team' en geen 'managers'. Ik ben nu mijn eigen manager. Die manager in mij zegt: vooral blijven doorzingen en alleen keuzes maken waar je volledig achter staat."

U had het over vertrouwen, of het gebrek daaraan. Kunt u iets meer ver­tellen?
"De basis ligt in mijn jeugd. Ik kan daar nu met mijn ouders over spreken. Dat is niet altijd zo geweest: met mijn moeder heb ik een breuk gehad die bijna vier jaar duurde. Dat was een bewuste keuze."
 
"Ik bereikte een leeftijd waarop ik met een afstand naar mijn kinderjaren kon kijken. Daar kreeg ik het alsnog benauwd van. Ik moest het conflict wel aangaan om te begrijpen wat er was gebeurd."

Glennis Grace
19 juni 1978, Amsterdam
1989
Zingt op het Unicef Gala voor Kids
1994 Wint de Soundmixshow als Whitney Houston
1998-2000 Opleiding aan Franks Sanders Akademie
2005 Wint Nationaal Songfestival
2008 Toptienhit met Als je slaapt, over haar zoon Anthony Shane
2010 Buma NL Award voor Beste Zangeres
2011 Nummer 1-hit met Afscheid
2013 Jurylid The Next Pop Talent (SBS6)
2014 Ladies of Soul (tweemaal uit­verkocht in Ziggo Dome)
2018 Maria in The Passion, finale America’s Got Talent

Glennis Grace (Glenda Hulita Elisabeth Batta) woont samen met Lévy Simon in Almere. Glennis heeft een zoon (12) uit een eerdere relatie.

Wat was er gebeurd?
"Ik ben in therapie gegaan. Om weer mezelf te worden. Dat was mede nodig door de relaties die ik heb gehad. Het was voor mij moeilijk me over te geven. Ik miste de veiligheid, de zekerheid dat iemand je opvangt als dat nodig is. ­Bovendien kon ik niet goed relativeren, dus voelde ik me snel aangevallen. Dan ontstaat een situatie waarin het slechte gaat overheersen."

'Bij ons in de Jordaan'... Dat is, begrijp ik, voor u niet per se een meedeiner?
"Niets is zwart-wit. Als kind was ik altijd op straat. Met mijn zussen. Ravotten, keten, rondhangen. Heerlijk. In de Goudsbloemstraat, op de Lindengracht. Daar denk ik met veel plezier aan terug. Als we hoorden dat iets niet mocht, deden wij het meteen."

"Thuis was het gecompliceerder. Mijn ouders waren gescheiden, maar gingen niet uit elkaar. Dat zorgde, op z'n zachtst gezegd, voor spanning. Ik heb nu nog weleens moeite om naar mijn moeder te gaan, naar mijn ouderlijk huis. Omdat de kans bestaat dat ik word overvallen door het gevoel van die tijd."

Gescheiden, maar niet uit elkaar?
"Zoals ik het zeg. Ze bleven bij elkaar wonen. Dat vond ik als kind al ingewikkeld. Ik kende veel gescheiden ouders, maar die werden bij iemand anders weer gelukkig. Wij bleven hangen in de pijn."

Jonge Glennis GraceBeeld Glennis Grace

Zelf bent u inmiddels zielsgelukkig met Lévy.
"De gitarist van mijn band en ook nog zestien jaar jonger. Wie verzint dat? We hebben een liefdevolle, gelijkwaardige relatie. Ik besef nu dat een partner er gewoon kan zijn. Dat liefhebben geen ­wedstrijd is, maar een kwestie van thuiskomen en jezelf kunnen zijn."

"Ik ben zelfs zo gelukkig dat ik er weer een beetje bang van word. Ik moet eraan wennen dat het zo dus kan gaan. Dat er vanzelfsprekend warmte is, geborgenheid. Gewoon omdat we van elkaar houden."

Komt dat ook doordat u die liefde nu pas durft toe te laten?
"Natuurlijk. En doordat ik niet wist dat het bestond. Ik heb altijd gedacht dat ruzies en relaties bij elkaar horen. Zoals een koekje bij de koffie."

Is uw therapie belangrijker geweest dan het succes in Amerika?
"Zonder enige twijfel. Ik geef liefde hoe dan ook altijd voorrang. Geen enkele waanzinnige aanbieding uit Amerika weegt op tegen mijn leven met mijn vriend en mijn zoon. Als zij niet meekunnen, houdt het op."

Was dat misschien ook een reden voor uw managers om te zeggen: we gaan verder kijken?
"Nee, dat denk ik niet. Zo hard is er voor mij niet gelopen. Ik weet overigens dat die keuze voor liefde als een enorm ­cliché klinkt, maar ik ben zo blij dat ik het zo onomwonden kan zeggen. Lange tijd heb ik me eenzaam gevoeld, eigenlijk al vanaf de puberteit. Ik hunkerde naar iets wat er niet was en wat ik ook niet kende. Het was tasten. Nu heb ik houvast, ook in mijn carrière. Ik kan mijn successen en mijn twijfels delen. Die luxe is nieuwvoor mij."

Hoe gaat u dat nieuwe leven vast­houden?
"Een enge vraag. Mensen zoals ik zijn bang dat ze alles weer kwijtraken. Maar nu is het allemaal ideaal geregeld, ook wat werk betreft. Ik ben de baas over mijn eigen carrière en neem zelf de inhoudelijke beslissingen. Als het niet goed gaat, kan ik ook niet meer naar anderen ­wijzen. Het is een beetje alsof ik opnieuw het ouderlijk huis heb verlaten en op eigen benen ben gaan staan. Een heerlijk en ook kwetsbaar gevoel."

Geen enkele waanzinnige aanbieding uit Amerika weegt op tegen mijn leven met mijn vriend en mijn zoon

U maakte deze week bekend dat u in 2019 weer Whitney ­Houston-concerten gaat doen, in de Rotterdam Ahoy en in Antwerpen. Wéér Whitney?
"Whitney is bij mij gaan horen. Vanaf de Soundmixshow in 1994 tot vandaag. Haar muziek bepaalt een deel van mijn artistieke bestaan en het publiek geniet er volop van. Dat is iets wat een artiest moet koesteren."

"Naast die grote ­Whitney-concerten behoud ik alle ruimte om mijn eigen toon en stijl te ontwikkelen. Om mijn eigen platen te maken, bijvoorbeeld. Zo ben ik nu liedjes aan het schrijven. Voor het eerst schrijf ik mijn eigen teksten. Dat wilde ik al langer. Nu sta ik het mezelf ook toe."

En niet naar Amerika?
"Er zijn meerdere plannen en ver­zoeken, dus ik sluit dat helemaal niet uit. Al wil ik nog zo veel. Verhuizen naar Amsterdam, en ik gooi het er maar uit: ik wil heel graag nog een kind maken - dat is een diepe wens. Tegelijk realiseer ik me dat het leven niet tot achter de komma is te regisseren. Maar we are gettin' there. Stap voor stap. Weet je wat gek is? Ik brak door op mijn vijftiende en toch voel ik me een laatbloeier."

Waar gaan de zelfgeschreven liedjes over?
"Over mijn leven. Over vallen, opstaan, doorgaan en uiteindelijk met rechte rug het geluk tegemoet. Het zijn kleine liedjes. Maar onder de oppervlakte broeit van alles."

Ik wil heel graag nog een kind maken - dat is een diepe wens
Beeld Oof Verschuren