Direct naar artikelinhoud

'Krankzinnige' docu over Brood-band is online hit

De docu Buying the Band, over de heropstanding van Herman Broods band Wild Romance, lag drieënhalf jaar lang ongezien in een la. Tot muzikanten 'm massaal aan elkaar doorstuurden. 'Het is een episch document.'

David Hollestelle, oud-bandlid van Herman Brood, heeft geen zin om minder alcohol te drinken.Beeld filmstill

De puissant rijke Amsterdamse vastgoedhandelaar Jan 't Hoen had een langgekoesterde wens: drummen in de band van Herman Brood, waar hij in zijn jeugd enorm fan van was.

Om zijn droom te verwerkelijken investeert hij in 2013 duizenden euro's in Romanza Brava (Spaans voor Wild Romance), een band waarvoor hij voormalig leden David Hollestelle en Dany Lademacher inhuurt, manager Koos van Dijk aanstelt en een gigantische tourbus aanschaft.

"Het doel is om de komende twintig jaar een band te zijn met bestaansrecht," zegt 't Hoen trots in zijn repetitieruimte. Ze moeten gaan spelen op Europese podia, voor duizenden mensen.

Rock 'n roll
Hij contracteert de Duitse punkzangeres Nina Hagen voor 80.000 euro, met de afspraak om twee jaar met elkaar op pad te gaan, Nee, het succes van de band zal niet door gebrek aan middelen beïnvloed worden.

Enige kink in de kabel: de vastgoedwereld en die van de rock 'n roll blijken niet helemaal te matchen. Zo schrikt 't Hoen nogal van het drugs- en alcoholgebruik van zijn bandleden, en probeert hij de oude rockers droog te leggen. "Je moet fit zijn, je spullen op orde hebben, en redelijk nuchter op het podium staan. Op kantoor ga je toch ook niet tussen de middag een biertje drinken?"

Spoiler alert: het is een vergeefse poging.

Filmmaker Teus van Sintmaartensdijk stuitte vijf jaar geleden per toeval op dit verhaal, toen hij het dakterras van Koos van Dijk mocht gebruiken als filmlocatie.

Markant
"Hij vertelde me dat de band weer op tournee ging, en dat ik zijn compagnon zeker een keer moest ontmoeten. Niet veel later zat ik ineens op een kantoor, met die markante Koos van Dijk, en een meneer die er, laten we zeggen, níet als Koos van Dijk uitzag."

"Toen bleek dat Jan 't Hoen een vastgoedmiljonair was en dus de financiële motor van de band, sloeg ik op het verhaal aan. Je kan het misschien gek vinden dat hij een band koopt, maar hij doet waar hij plezier in heeft, en gunt die muzikanten bovendien een nieuwe kans op het podium."

Krankzinnige divafratsen
Van Sintmaartensdijk besloot om het reilen en zeilen van deze atypische band een tijdje te volgen. Hij mocht tamelijk dichtbij komen: ook hoe 't Hoen zijn jeugdvriend zonder scrupules uit de band knikkert en de krankzinnige divafratsen van Nina Hagen zijn te zien.

Een klein jaar later na die eerste afspraak op kantoor was de film klaar, maar geen enkele omroep bleek belangstelling te hebben. "Heel jammer, maar het is een risico dat je neemt als je op eigen beweging iets maakt."

Twitter bericht wordt geladen...

De film belandde in de bovenste la van zijn bureau zonder ooit een publiek te hebben gevonden. Tot afgelopen zomer. Vanuit het niets ontving Van Sintmaartensdijk berichtjes dat Buying the Band in omloop was in het muziekcircuit, en dat iedereen 'm dolenthousiast doorstuurde.

Heel grappig
"Barry Hay, Douwe Bob, Lucas Hamming, en Phil Tilli van Moke, ze schijnen 'm allemaal gezien te hebben. De baas van platenlabel Exelsior vertelde me dat zijn hele kantoor de film uit z'n hoofd kent."

"Ik heb echt geen idee hoe dat is gebeurd, niemand wil ook zeggen hoe ze eraan zijn gekomen! Terwijl het me niets kan schelen, ik vind het juist heel grappig. Blijkbaar ben ik toch niet gek, en de enige die dit een goed verhaal vindt."

Muziekplatform 3voor12 van de VPRO heeft de film nu toch aangekocht, en deze week online gezet.

Twitter bericht wordt geladen...

Cold turkey
Ook muzikant Tim Knol kreeg de docu via-via doorgestuurd, en heeft 'm al acht keer gezien. 

"Ik vind het allemaal zó naïef. Je kan niet tachtig ruggen naar zo'n knettergekke Nina Hagen overmaken met de verwachting dat ze gaat doen wat jij wil. En die gasten zijn waanzinnig goede muzikanten, maar gaan niet na veertig jaar ineens cold turkey."

Hoe er met geld gesmeten wordt doet daarbij pijn in Knols hart. "Hij neemt een plaat op voor 60.000 euro; daarmee kan ik er vijf van maken. Als je zelf in de muziekindustrie werkt, zie je ook zoveel clichés voorbijkomen. Zo'n Dirk Vermeij die overdag in zijn keukentje een glas Jack Daniels inschenkt, om van in je broek te pissen. Het lijkt Jiskefet, maar het is écht."

"Teus heeft dat heel goed vastgelegd. Deze film is een episch document, de Spinal Tap van de lage landen."