Mildred Roethof: 'Wij komen prachtige verhalen ophalen'

Paramaribo, 1987. In het Thalia Theater is een concert van de dan 14-jarige zangeres Michèle. Die heeft met haar vertolking van Whitney Houstons
Saving all my Love for You de tweede plaats behaald in Henny Huismans Soundmixshow en krijgt daarom een heldenonthaal in haar geboorteland. Het optreden wordt georganiseerd door een ander meisje: Mildred Roethof, dan 17 jaar oud.

Tien jaar later staat discotheek Exit in de Reguliersdwarsstraat vol met uitbundig dansende vrouwen. De Lesbo Glamour Party heet het concept dat mikt op meer 'vrouwelijke vrouwen', die op dat moment geen plek hadden om elkaar te ontmoeten. De feesten zijn een doorslaand succes, en ook hier is de organisatie in handen van Roethof.

"Het voortouw nemen, dingen in gang zetten, organiseren, dat zat er altijd al in bij mij," zegt Roethof. En ook: mensen een podium bieden, gemarginaliseerde groepen een handje helpen, laten zien dat niet de buitenkant, maar de binnenkant telt. Het is de rode lijn in Roethofs oeuvre, dat tientallen documentaires, korte films en portretten beslaat. "Mooie verhalen vertellen," zo vat zij haar werk samen.

Roethofs drang om nieuwe initiatieven van de grond te krijgen is onverminderd groot. Haar nieuwste plan is misschien wel haar meest ambitieuze: ze wil met C-Amsterdam de nieuwe lokale omroep in Amsterdam worden.

Deze zomer dienden Roethof en medeoprichter Anne-Mieke Semmeling een plan in om tot 2024 de nieuwsvoorziening te verzorgen op de lokale radio- en televisiezenders. In maart beslist de gemeenteraad of AT5 of C-Amsterdam de komende jaren te zien zal zijn in Amsterdam.

Hoe kwam u bij het idee een nieuwe omroep
te starten?
"Daar loop ik al heel lang mee rond. In 2009 speelde ik al met de gedachte om met een club mensen een C-omroep te stichten, zoals PowNed en WNL toen hebben gedaan."

"Als maker liep ik vaak tegen het Hilversumse bolwerk op: eindeloos leuren met ideeën die dan weer wel, dan weer niet worden goedgekeurd. Vanuit de liefde voor het vak wilde ik bevlogen makers een podium bieden. Het is er nooit van gekomen, maar de droom van een eigen innovatieve en inclusieve omroep is altijd gebleven."

Waarom heeft Amsterdam een nieuwe lokale omroep nodig?
"Ik denk dat er behoefte is aan een fris geluid. Amsterdam kent 181 nationaliteiten, maar dat zie ik onvoldoende terug. Er zijn zeven stads­delen, daar liggen prachtige verhalen, maar je moet ze wel ophalen."

"We gaan allianties aan met organisaties als De Balie, het Bijlmerparktheater, Studio West en de Film­academie. Daar zit veel expertise en talent. Jonge mensen met de droom om televisie te maken, je hoeft ze alleen maar die kans te geven."

"Deze week sprak ik met Vera van Os, een van onze adviseurs, en zij praatte zo gepassioneerd over Ajax. Toen dacht ik: zou dat geen mooi format zijn, een programma over Ajax met alleen maar vrouwen? C-Amsterdam staat voor inclusie en diversiteit. We willen verschillende mensen samenbrengen en kansen geven."

En dat doet AT5 onvoldoende?
"Het is niet aan mij om een oordeel te geven over AT5. Ik heb er zelf gewerkt en heb een groot hart voor de zender. AT5 heeft een enorme staat van dienst, is een sterk merk en er werken heel getalenteerde mensen. Wij willen ook graag met AT5 en met Salto samenwerken."

De afgelopen maanden hebben jullie daar ook gesprekken over gevoerd, maar die zijn op niets uitgelopen.
"Onze hand is uitgestoken en dat zal zo blijven. Wij zouden het zonde vinden om alles wat AT5 heeft opgebouwd weg te gooien, dus dat gaan we ook niet doen als wij de concessie verleend
krijgen."

Bij AT5 is geld altijd de limiterende factor. Journalistenvakbond NVJ waarschuwt dat het onmogelijk is het nog goedkoper te doen.
"Ik weet ook dat 3,8 miljoen euro een beperkt budget is, maar mooie programma's hoeven niet veel te kosten, zeker niet als je samenwerkt. Een goed interviewprogramma, waarbij een interessant persoon ondervraagd wordt door meerdere interviewers, kost echt niet veel en kan prachtige televisie opleveren."

Maar goede journalistiek is duur.
"Daarom moet je creatief zijn. Maar ik vind het interessanter om te praten over mijn intrinsieke motivatie en over de plannen die wij hebben. Daar hebben veel mensen over nagedacht, zoals Yoram Levi, de man die HBO in Nederland heeft opgezet, en adviseurs als John Leerdam, Yoeri Albrecht en Peggy Brandon."

"John de Mol zit in ons comité van aanbeveling en we hebben een mediaraad met dertien mensen met heel verschillende achtergronden. C-Amsterdam moet een echte representatie van de stad zijn."

"Het vertrouwen in de media neemt af. Juist daarom is het nodig mensen erbij te betrekken, de wijken in te gaan, om ook in Zuidoost en Nieuw-West mooie verhalen te maken en mensen met elkaar in contact te brengen. Er is al genoeg polarisatie, wij willen dat mensen weer in gesprek gaan met elkaar. En dat mag best scherp zijn."

CV

Geboren
31 mei 1969, Utrecht

Opleiding
1975-1982, De Dukdalf, Zwolle
1982-1987, Vrij Atheneum, Paramaribo
1987-1989, maatschappelijk werk en dienstverlening, Hogeschool van Amsterdam
1989-1991 Media Academie Santbergen

Loopbaan
1990-heden: werkt in opdracht van omroepen, gemeenten, ministeries, charitatieve instelingen
2007: Aids Avenue, over aidsproblematiek in Kaapstad
2008: Sex Sells
2009-2010 Rauw en Puur
2011 Allemaal Lesbisch
2012 Uit de Bak, aan de Bak
2013 Ontboezemingen
2014 Leven in de ­Frontlinie
2016 Vrouwen van Amsterdam
2017 De Verdedigers, over de advocaten­familie Roethof
2018 Wildlife Savers

Roethof groeide op in Zwolle en ondervond, als dochter van een zwarte vader en een witte moeder, aan den lijve hoe het is om anders te zijn. Ze was, midden jaren zeventig, het enige gekleurde meisje in de klas en werd voor roetmop en poepchinees uitgemaakt. Op haar twaalfde verhuisde het gezin naar Suriname, en ook daar was Roethof aanvankelijk een buitenbeentje. Haar accent en Nederlandse manieren maakten haar anders dan de anderen.

Roethof was goed in sport en organiseerde veel activiteiten, dus wist zich zo sociaal goed te redden. Op haar 15de had ze een eigen show bij het goed beluisterde radiostation KBC.

Waarom wilden uw ouders naar Paramaribo?
"Mijn vader kwam uit een arme familie in Suriname, ze woonden in een eenvoudig houten huisje. Hij had het geluk dat zijn ouders zich aan die situatie wisten te ontworstelen en geld voor hem hadden gespaard. Zo kon hij in de jaren zestig naar Utrecht om rechten te studeren. Daar heeft hij ook mijn moeder ontmoet. In Zwolle was hij strafrechtadvocaat, maar op een moment vond hij dat hij in Suriname meer van waarde kon zijn."

"Een van de eerste dingen die hij ons liet zien toen we daar waren, was het huisje waar hij opgroeide. Dat maakte veel indruk op mij en mijn twee broertjes en drie zusjes."

"Wij moesten thuis elke zondag een Nederlands dictee maken. Dat vond met name mijn vader heel belangrijk, hij wist uit eigen ervaring hoe een goede opleiding kan helpen om onafhankelijk in de wereld te staan."

Het was de tijd van de staatsgreep.
"Mijn vader hield zich daar niet mee bezig, maar ik herinner mij nog goed dat ik meeliep in de demonstraties en dat de militairen met stokken mensen uiteensloegen. 'Niet slaan, niet slaan!' riep ik."

Uw broer Gerald en uw zus Machteld zijn ook advocaat geworden, u koos een ander pad.
"Ik wilde toneelspelen, verhalen vertellen, de journalistiek in. Op mijn 18de ging ik naar Amsterdam, al had dat ook te maken met mijn seksuele geaardheid."

"Paramaribo was te klein, ik hoorde van vriendinnen de verhalen over het uitgaansleven in Amsterdam. Daar moest ik heen! Je had toen discotheek Homolulu in de Kerkstraat, daar was ik elke week. Jezelf en de stad ontdekken, dat kon in Amsterdam."

U maakte een documentaire over uw advocatenfamilie. Wat wilde u laten zien?
"Op televisie zie je weinig gekleurde mensen die ergens goed in zijn of ergens veel van af­weten. Ik vond het interessant om te laten zien dat in het werk dat mijn broer, zus en neef doen, kleur geen enkele rol speelt."

"Bovendien vond ik het interessant om te laten zien wat hun werk inhoudt en waar hun gedrevenheid vandaan komt. Gerald toont de buitenwereld zelden zijn emoties, maar zijn werk heeft wel degelijk impact op hem. Het beeld dat mensen via de media van hem krijgen is eendimensionaal. Hij is bijvoorbeeld ook heel grappig."

Wat beeldvorming in de media kan doen, ondervond u een paar jaar geleden. Bij DWDD kreeg u het aan de stok met de vier meisjes die u portretteerde in de documentaire Rauw en puur, over meisjescriminaliteit in Amsterdam. Daarna keerde de publieke opinie zich tegen u. Hoe kijkt u daarop terug?
"Het was pijnlijk en verdrietig, maar gelukkig bleef de NTR achter me staan. Het was een opzetje van de redactie van DWDD, die wilde dat het een sensationeel item zou worden, waardoor bijvoorbeeld de moeder van een van die meisjes niet aan het woord kwam. Het was behoorlijk heftig, in de weken erna werd ik bedreigd en uitgescholden op straat."

"Tegelijkertijd is het ook wat er gebeurt met de brenger van onaangenaam nieuws. Ik was de eerste die meisjescriminaliteit in beeld bracht, net zoals ik in 2008 als eerste berichtte over seks in kelderboxen, in de documentaire Sex Sells."

"Na Rauw en Puur heb ik nog een serie gemaakt over jongeren, Uit de Bak, aan de Bak, over jeugddelinquenten. Los van wat er toen bij DWDD gebeurde, ben ik wel blij dat de problematiek op de politieke agenda kwam. De films hadden impact en worden tot op de dag van vandaag op scholen vertoond."

Daarna bent u een heel andere weg ingeslagen: u maakte onder meer natuurfilms in Sri Lanka en Malawi.
"Het was na die heftige tijd fijn om in de luwte te kunnen werken. Ik maakte in Malawi over een periode van twee jaar een film over de grootste olifanten­verhuizing ter wereld, in de strijd voor natuurbehoud. Daar mocht ik tijdens het Wildlife Film Festival in Rotterdam de Conservation Award voor in ontvangst nemen. Dan sta je opeens op de shortlist samen met een film over Jane Goodall, en win je ook nog!"

Nog even over C-Amsterdam. Wat is het eerste wat jullie gaan doen als de gemeenteraad en het Commissariaat voor de Media de concessie aan C-Amsterdam verleent?
"Een heel groot feest geven in De Balie, of in het Bijlmerparktheater. Daar nodigen we alle Amsterdammers uit en vragen we: hoe ziet jullie ideale lokale omroep eruit?"

"Mijn vriendin is vorig jaar bevallen van ons zoontje, in maart wordt hij 1. Hij is het mooiste dat ons is overkomen. Ik wil niet dat hij later wordt aangekeken op zijn huidskleur, of opgroeit in een Amsterdam dat polariseert."

"Als kind was kleur voor mij nooit een issue, met een witte moeder en een zwarte vader. Door anderen kwam ik erachter dat het er kennelijk wel toe deed. Inmiddels zie je bij steeds meer buitenlandse media, zoals CNN, BBC, of in Netflixseries, dat expertise en talent veel belangrijker zijn dan huidskleur of geslacht. Dat moet in Amster­dam toch ook kunnen?"