Direct naar artikelinhoud
James Worthy

Het leven is mooi, bijna net zo mooi als Amsterdam

Schrijver James Worthy wordt al moe als hij aan 2018 dénkt. Liever blikt hij terug op het mooiste moment van 2017, toen hij voor de kist van de geliefde burgemeester stond.

Het leven is mooi, bijna net zo mooi als Amsterdam
Beeld Tzenko Stoyanov

De scheurkalender op onze wc wordt steeds dunner, over een paar dagen valt er nauwelijks nog iets te scheuren. Dan zijn de dagen op en begint het nieuwe jaar. Ik heb nooit begrepen waarom de mens viert dat het oude jaar inslaapt.

2017 zal verdwijnen en nooit meer terugkomen. Om eerlijk te zijn mis ik het jaar nu al. En natuurlijk staat 2018 voor de deur met een fles champagne en een knapzak vol valse beloftes, maar ik heb altijd al liever achteruit- dan vooruitgekeken. Mede hierdoor heb ik nooit mijn rijbewijs gehaald.

Ik haat 2018 nu al. Gewoon omdat zo'n nieuw jaartal maar in onze oren blijft fluisteren dat alles beter zal worden. De werklozen worden succesvol, de zwaarlijvigen worden vederlicht en de ongeneeslijk zieken worden gezond. Een nieuw jaar geeft hoop. Volledig ongegronde hoop. Hoop is niets meer dan het voorliegen van de ziel.

In 2018 gaat alles anders worden. Je zult jezelf opnieuw uit gaan vinden. Al je ­dromen zullen uitkomen en al je angsten zullen sterven in het ei. Dit gaat jouw jaar worden. De overname is aanstaande.

Sleur doorbroken
Het fijne aan het verleden vind ik dat het al is geweest. Herinneringen zijn beloftes die zijn nagekomen. Er zijn foto's gemaakt en je hebt het een plekje gegeven. De toekomst daarentegen laat zich niet fotograferen. Je kunt de toekomst niet in een lijstje stoppen. Mede hierdoor zijn veel mensen zo gek op een nieuw jaar.

Opeens is alles weer mogelijk. Alles wat er was, is vergeten en alles wat komen gaat, lijkt verheven. De onrust giert door je lichaam. Alles kan veranderen, dus alles moet veranderen. Risico's moeten worden genomen en de sleur doorbroken.

In de eerste paar weken van een nieuw jaar heb je het idee dat je kunt veranderen. Dat de klei waar je van gemaakt bent, opeens weer kneedbaar is. Je volgt je hart, maar je hart doet ook maar wat. Je volgt je dromen, maar de echte dromen zijn de dromen die jou blijven volgen.

Ik word al moe als ik aan 2018 denk. Aan de dingen die ik moet gaan doen en de dingen die ik moet gaan zien. De series, de films, de boeken die ik moet lezen en de steden die ik moet bezoeken. De must sees en de must reads. Ik word nu al moe van alle dingen die beloven dat ze mijn leven gaan veranderen, maar er zal niets veranderen. Alles zal voorgoed hetzelfde blijven. Dat is wat het leven is. De illusie hebben dat er altijd dingen kunnen veranderen. Het vereren van de ommekeer. Het verafschuwen van de routine.

Je beste vriend heeft zijn baan opgezegd en gaat voor drie maanden naar Tibet. Dat wil jij ook. Je wil naar Tibet en dat alles anders is als je terugkomt. Dat je na die drie maanden beter zult weten wie je bent. Waarom je zo bent. Waarom tevreden zijn simpelweg niet genoeg is. En waar en wanneer je de slaaf van je eigen onrust bent geworden.

De netheid in het Concertgebouw liet me aan mijn eigen netheid twijfelen

Ik wil in 2018 zo min mogelijk verandering. Ik wil geen groter huis met een tuin, ik wil geen jongere vriendin die nog niet begrijpt dat ik haar zal teleurstellen en ik wil geen dagelijkse column in een landelijke krant. Fuck de onrust, fuck de persoonlijke groei en fuck de ambitie in zijn of haar leugenachtigste lichaamsopening.

Ik blik niet vooruit, nee, ik kijk liever terug op mijn mooiste dag van 2017.

Wees jaloers
Mijn vrouw en ik liepen van mijn ouderlijk huis naar het Concertgebouw. We waren uitgenodigd voor het afscheid van de burgemeester. Zij droeg iets moois en ik droeg iets nets. Althans, ik dacht dat ik iets nets droeg, maar toen we het ­Concertgebouw binnenliepen, werd ik omringd door een vorm van netheid die me aan mijn eigen netheid liet twijfelen. "Mijn respect zit in mijn zinnen en niet in mijn kleding," zei ik tien keer in mezelf om de stemmen in mijn hoofd ietwat te ­kalmeren.

Het afscheid van onze burgemeester was zo onbeschrijfelijk mooi, zo gelardeerd met de puurste liefde dat ik stiekem alleen maar naar de dood kon verlangen. Dit is wat ieder mens moet nastreven, dacht ik, toen ik voor zijn kist stond. Geliefd worden. Dat is het enige wat telt. Iedereen kan populair worden, maar bijna niemand kan geliefd worden. Geliefd blijven. Mensen samenbrengen. Ontroeren. Mensen met de neus op de feiten drukken. Een goede vader zijn. Een lieve echtgenoot. Meer is er niet.

Beste lezer, er gaat niets veranderen in 2018, maar probeer, alsjeblieft, probeer om iemand te worden die bemint en bemind wordt. Een wijs man zei ooit: "Als je bemind wordt, twijfel je nergens aan; als je bemint, twijfel je aan alles."

Bemin de ene dag de twijfel en de andere dag de zekerheid. Twijfel aan alles, twijfel aan niets, maar wees aardig. Wees gewoon aardig. En gun een ander wat. Wees niet jaloers, wees niet bang. Wees gelukkig dat je nog leeft en in deze stad mag wonen. Alles wat ooit was, blijft en alles wat komen gaat, komt misschien niet. En dat is helemaal niet erg. Het leven is mooi.

Het leven is mooi.
Mooier dan houden van.
Het leven is mooi.
Bijna net zo mooi als Amsterdam.
 
Ik keek naar de kist van de burgemeester, pakte de rechterhand van mijn vrouw vast en zag en voelde dat niets in dit leven zo barstensvol leven zit als de dood van iemand van wie verschrikkelijk veel werd gehouden.

Het leven is mooi, bijna net zo mooi als Amsterdam
Beeld Tzenko Stoyanov