Juist, ik ben een martelaar
Ik heb een designerfiets gekocht. Als leraar maatschappijleer vertelde ik mijn leerlingen altijd dat integratie tweerichtingsverkeer is. Op het kruispunt dat gentrification heet, trek ik voortaan als boze oud-Noorderling wheelies op mijn Van Moof.
Ik verheug me nu al op de verwarring die mijn voorkomen zal oogsten op deze tweewieler. Vooral op de pont, de mooiste plek op aarde. Oude en nieuwe Noorderlingen worden verenigd in hun gedeelde verdwazing over deze bolle boy die ongeschoren op z'n slippers met sokken en trainingspak met bomberjack door de buurt vliegt op Die Fiets. Is dat ingebouwde verlichting? Ja, gap.
Als een echte soldier fiets ik van het Buiksloterwegveer langs het kanaal en m'n oude school, over de Gerben Wagenaarbrug met een omweg via het Spreeuwenpark en de Meeuwenlaan naar huis. Mijn nieuwe buren, die voorheen niet dood gevonden wilden worden in deze wijk, kijken mij aan alsof ik hier niet thuis hoor. Vervolgens parkeren deze gezonde lifestylefanaten hun dieselstationwagon met moeite in een krap vak.
Precies op dat moment race ik langs op mijn donkergrijze met roestvrijstaal uitgeruste x-frame bika en steek een duim op. De buurman aan de overkant, die vanuit z'n Canta de postbode van het werk houdt met anekdotes over zijn avonturen bij de ijssalon, stopt met praten en gelooft niet wat hij ziet. Is dat Massih?
De postbode met Ajaxtatoeage en de dames met linnen tassen verzamelen zich bij de Canta, die is gespoten in de kleuren van de Surinaamse vlag. Ze lachen mij uit. Ik vraag me af of mijn buurman een nieuwe gouden tand heeft of dat hij die dag extra goed heeft gepoetst. Maar ik mag niet uit m'n rol treden. Ik doe mijn fiets demonstratief op slot met de app en test het alarm puur om een punt te maken: wij zijn allen complexe wezens.
Plottwist: ik zet de fiets natuurlijk niet echt op slot. Het hele idee is dat alle buren op het plein, oud- en nieuw-Noord, gezamenlijk een plan beramen om mij van deze bike meets tech-schoonheid te beroven. Juist, ik ben een martelaar.
Rond middernacht gluur ik vanaf de tweede verdieping door de gordijnen van een donkere kamer en raak ontroerd door de minutieus uitgedachte samenwerking tussen Ajax, linnen tassen en Canta. Ze fietsen eerst ieder een rondje op het plein en delen foto's in een groepsapp waar ik niet in zit, voordat ze hem verderop op de rails van metrostation Noorderpark gooien en de laatste wagon van die dag er keihard overheen dondert. Er blijft niks over van het innovatieve ontwerp, alleen de ingebouwde verlichting flikkert nog.
Als ze omhoog kijken, zien ze hoe ik vanaf de roltrappen neerdaal op het perron. In mijn badjas en Eftelingpantoffels breng ik een operaversie ten gehore van Gordons nummer Shine.
Die nacht concluderen we dat het enige wat de sociale cohesie in Noord meer zal bevorderen dan gezamenlijk fietsen stelen, de komst van The Passion is naar dit mooiste stadsdeel van de wereld. Amen.
Ik doe mijn fiets demonstratief op slot met de app en test het alarm puur om een punt te maken
Rapper en schrijver Massih Hutak (26) schrijft elk weekend een column voor Het Parool. Reageren? m.hutak@parool.nl