Direct naar artikelinhoud
Column

'We bedoelden het allemaal niet zo. Satire, dat was het'

James WorthyBeeld Agata Nowicka

Een jongen staat op het dak van zijn middelbare school. Het schoolplein staat vol met mensen die willen dat hij springt. Ze filmen hem met hun telefoons.

Alles is live op Facebook te zien. Een meisje uit zijn klas zoomt op hem in. Ze voelt zich niet schuldig.

Natuurlijk wist ze dat hij gepest werd, en natuurlijk had ze er iets aan kunnen doen. Ze had een slakkenhuis van zichzelf kunnen ­maken, ze had best een plekje om te schuilen voor hem kunnen zijn, maar ze plaatste zichzelf liever ­mijlenver naast haar naastenliefde.

Ook Ricky zoomt in. Ricky was ooit zijn beste vriend, maar onbegrip draaide de kraan open en toen verwaterde hun vriendschap. Hij kon niet begrijpen dat zijn ­beste vriend opeens op jongens viel. En dat hij het zo zeker wist.

Ricky was er immers bij toen zijn beste vriend met Sophie zoende op dat klassenfeestje op de Reijnier Vinkeleskade.

Ze stonden in de hal tegen de muur aan. Net naast het lichtknopje. Ricky zag zijn beste vriend met een meisje zoenen, maar Ricky zag ­helaas niet dat zijn beste vriend alleen maar heel hard zijn best deed om net als Ricky te zijn.

Een maand geleden hadden ze ruzie. Ricky schreeuwde door de gymzaal dat hij niet meer met de jongens mee mocht douchen na het gymmen. En sindsdien doucht hij niet meer na gym. Als hij over het schoolplein loopt, knijpt iedereen zijn of haar neus dicht.

De geschiedenisleraar zoomt in. Ook meneer Winter kneep een paar dagen geleden zijn neus dicht en sindsdien is hij de held van de leerlingen. Hij is nog nooit zo populair geweest.

Nu weet hij precies hoe Napoleon ­Bonaparte zich voelde. En natuurlijk voelt ook meneer Winter zich een tikkeltje schuldig, maar hij weet als ­geschiedenisleraar als geen ander dat mensen die ­voelen de geschiedenisboeken niet halen.

Hij staat op het dak van zijn middelbare school. Iedereen die op hem neerkijkt, staat beneden.

Hij kijkt naar zijn rugtas en de piemels die zijn klasgenoten erop hebben getekend. Hij begrijpt het niet. Hij houdt niet eens van piemels, hij houdt gewoon van jongens.

Het populairste meisje van de school schreeuwt dat hij een aandachtstrekker is. Het schoolplein lacht. Het zijn altijd de mensen die je een aandachtstrekker noemen die je dat laatste zetje geven. 

De geschiedenisleraar krijgt onverwachts bezoek van zijn geweten. Hij pakt de megafoon van de gymleraar af en brengt deze naar zijn lippen. "We bedoelden het allemaal niet zo. Het waren grapjes. Satire, dat was het. We wilden niet jou, maar de wereld ontmaskeren. De onverbiddelijkste wereld."

De jongen tuit zijn lippen, stuurt via Whatsapp een kus-selfie naar zijn moeder en op het moment dat hij op zijn telefoon ziet dat zij de foto heeft gezien, laat hij zich voorover vallen. 

Op Facebook regent het vrijwel direct verbluft-, verdrietig- en boos-smileys. Iedereen is het erover eens dat dit nooit meer mag gebeuren.

Een ambulance rijdt het schoolplein op. Een aantal leerlingen zucht, omdat de ziekenwagen hun zicht blokkeert. Een ambulancebroeder geeft de jongen mond-op-mondbeademing. Het schoolplein giechelt. 

Een politieagent legt een wit laken over de jongen heen.

De schooldirecteur loopt op de agent af en vraagt hem wat de doodsoorzaak is. "Het is nog gissen natuurlijk, maar het ziet ernaar uit dat een gebrek aan humor hem fataal is geworden," zegt de agent, waarna hij een flesje water onder het ­dekentje plaatst waardoor het lijkt alsof de dode jongen een erectie heeft.

De in Amsterdam geboren en getogen schrijver James Worthy (1980) probeert in zijn columns iets van het leven te begrijpen. Lees al zijn columns hier terug. 

james@parool.nl

We bedoelden het allemaal niet zo. Het waren grapjes. Satire