Direct naar artikelinhoud
Vuurwerkserie

Mirko (18) geeft tot 300 euro uit aan vuurwerk: 'Het is recreatie'

De een kan niet wachten, de ander zet zich schrap. In een serie tellen we af naar oud en nieuw. Deel 1: de vuurwerkliefhebber.

Mirko Karamat Ali, scholierBeeld Carly Wollaert

"Ik zie vuurwerk als recreatie. Ik vind het tof: leuk om met vrienden af te steken, overdag, in de avond, in de nacht - maar ook zeker rond twaalf uur, met familie, in de tuin, met een hele berg siervuurwerk. Van tevoren heb ik al een hele vuurwerkshow in mijn hoofd." 

"Vroeger schreef ik met mijn neefje alles uit in Word: in welke volgorde we wat zouden afsteken. Geordend naar prijs, naar effecten, opbouwend en weer afbouwend. We probeerden een zo mooi mogelijke show op te zetten. Het is eigenlijk gewoon recreatie."

Aan de keukentafel in de Mattenbiesstraat op IJburg praat Mirko Karamat Ali (18) ons bij over vuurwerk. Dat je een rotje altijd onderhands moet gooien bijvoorbeeld, en niet bovenhands - want je zult er maar een hebben die snel ontploft, dat kan dan beter naast je dijbeen gebeuren dan naast je hoofd.

En wat het verschil is tussen een single shot en een cake. Een single shot is 'een knal, kleurtje erbij en klaar', een cake is een vuurwerkbox waar de ene na de andere pijl uit komt. "Dat kan heel snel, heel langzaam, recht omhoog, in een waaier - tot een halve kilo kruit per cake."

Boze geesten verjagen
Sommige cakes zijn binnen drie seconden de lucht in geschoten. "Eén grote knal en dat is het. Dan betaal je 50 of 100 euro voor een paar seconden."

Dat vindt hij niets, hij vindt het moeilijk een paar tientjes uit te geven aan iets wat minder dan een minuut duurt.

Daarom zoekt hij van tevoren alles op op YouTube, probeert hij zich vast voor te stellen wat iets doet en wat mooi zou kunnen werken en bij elkaar zou kunnen passen.

"En de prijs-kwaliteitverhouding moet ook goed zijn, want het kost best wel wat en het duurt niet zo lang. Het moet wel mooi zijn."

Hij geeft er twee- tot driehonderd euro aan uit. "Dat is niet mijn eigen geld. Ik krijg vaak een budget van mijn vader, dat vul ik zelf nog aan - of hij, als we niet kunnen kiezen." 

Het is zoeken naar een balans, zegt Mirko: zijn broertje houdt vooral van harde knallen, maar zijn zusje staat na één knal alweer binnen. "Die wil het liefst zo veel mogelijk mooie kleuren de lucht in hebben. Zo groot mogelijk ook, met twinkelende sterren." 

Wanneer hij voor het eerst vuurwerk afstak? "Pap?" Zijn vader mengt zich in het gesprek. "Als een Romeinse kaars vuurwerk is, dan op zijn vierde, vijfde," zegt deze. Mirko: "Ik moest als een standbeeld blijven staan. Niet bewegen, niet op andere mensen richten. Blijven staan."

Zijn vader: "Onze Surinaamse roots spelen mee. Wij steken vuurwerk af om de boze geesten te verjagen. Daarmee maak je ook een goede start voor het nieuwe jaar. Bij de geboorte van onze kinderen hebben we ook vuurwerk afgestoken, om hen zo goed mogelijk te lanceren in de wereld."

'Als een Romeinse kaars vuurwerk is, dan begon hij op zijn vierde, vijfde'

Hij is zelf met heftiger vuurwerk opgegroeid dan zijn kinderen, zegt hij - in de jaren zeventig, toen hij klein was, waren er nog helemaal geen regels.

Nu heeft hij de kinderen geprobeerd zo veel mogelijk erover mee te geven: niet naar anderen gooien, alleen binnen de toegestane uren en rekening houden met anderen. 

Een veiligheidsbril draagt Mirko inmiddels niet meer. "Op een zekere leeftijd was het niet zo cool meer. En naar mijn idee was het ook onnodig. Ik had al zo veel geleerd over hoe ik vuurwerk veilig moest afsteken. Maar als er nu wat met mijn ogen gebeurt, is het wel mijn eigen schuld. Die brillen zijn er niet voor niets." 

Brandgat
Eén keer is het misgegaan. Toen hij een jaar of tien was, was hij met buurjongens en vriendjes vuurwerk naar elkaar aan het gooien - rotjes en grondbloemen.

"Niet met de bedoeling om elkaar te raken, maar om elkaar te laten schrikken, gewoon voor de grap. Dat is vanuit mijn kant goed gegaan, maar op een gegeven moment is bij iemand een rotje in een shirt beland en ontploft. Dat jongetje is huilend naar huis gerend. Een half uur later kwam de buurvrouw met zijn shirt aan de deur - met een enorm brandgat erin. Dat was echt wel even schrikken. Dat jongetje had niks, maar dat zo'n klein prutrotje zo'n brandgat kon geven... Dit is legaal, kindervuurwerk, en toch deed het dit. Je moet echt wel weten wat je doet. Het blijft spelen met vuur."

Eindejaarsserie

In de dagen voor oud en nieuw belichten we het fenomeen vuurwerk van alle kanten. Morgen: de hondenbezitter.

Eindejaarsserie
Beeld Laura van der Bijl