Het jongensboek van Soufyan Ahannach uit Bos en Lommer

Wie zijn ogen een beetje dichtknijpt en om zich heen kijkt, waant zich in een schilderij. Grote houten huizen lukraak tegen de heuvels geplakt, in de verte een middeleeuws kasteel. "Kijk dan hoe mooi het hier is. Het is net een filmdecor. Soms denk ik: hoe kan het dat ik hier ben beland?"

Aan het woord is Soufyan Ahannach, een geboren en getogen Amsterdammer uit de Kolenkitbuurt met Marokkaanse wortels. Afgelopen zomer stapte hij over van Almere City FC naar Brighton & Hove Albion. Van de schamele eerste divisie in Nederland naar, volgens velen, de beste competitie ter wereld. Het is een transfer waar de meeste voetballers alleen maar van kunnen dromen.

Tijdens de rondleiding over het trainingscomplex blijkt hoe Ahannach zich verwondert over wat zijn nieuwe club te bieden heeft. Twaalf trainingsvelden waarvan vijf voor het eerste team ("dat zie je in Nederland nergens"), een overdekte trainingshal ("verplicht voor elke club in de Premier League") en een koelkast vol verse sappen na de training ("wordt voor iedereen persoonlijk gemaakt").

Kleigrond
Spelers zijn halverwege de middag nergens meer te bekennen. De trainingen zijn afgelopen, op de grasvelden is een leger aan materiaalmannen druk in de weer met de grasmat voor de volgende oefensessie. Of hij ook de kleedkamer mag laten zien? De clubfotograaf die meeloopt vindt het prima, zolang we maar geen foto's maken van de trainingsvelden van het eerste. Die zijn geheim, al blijft onduidelijk waarom.

De ruimte waar spelers hun voetbalschoenen aantrekken, verschilt weinig van een kleedkamer van een amateurclub. Simpele houten banken met kledinghaakjes erboven. Vooral de geur - een mengeling van zweet, nat gras en gedragen voetbalschoenen - is herkenbaar. In de hoek een bord waaraan tientallen felgekleurde voetbalschoenen hangen - klaar om te worden schoongemaakt. Ahannach wijst die van hem aan. 'Souf', staat erop.

Het scheelde niet veel of Ahannach had dit seizoen 'gewoon' op de kleigrond van de Flevopolder gespeeld, bij Almere City FC in de Jupiler League. Want ondanks een succesvol seizoen met achttien goals en vijftien assists stonden Nederlandse clubs niet voor hem in de rij. Er was wel interesse van de subtop - Ahannach hoopte op een overstap naar FC Utrecht - maar tot onderhandelingen kwam het niet. Alleen NEC deed een concreet voorstel, een club die net als Almere City uitkomt in de Jupiler League.

Toen was er dat telefoontje van zijn broer en zaakwaarnemer Abderahman. Er was concrete interesse vanuit Engeland. Van een club uit de Premier League nog wel. Ahannach dacht dat zijn broer een grapje maakte. En daarbij: interesse betekent niks in de voetballerij. "Ik had in mijn hoofd dat ik me eerst wilde bewijzen bij een club uit de eredivisie, voor ik aan een stap naar het buitenland zou denken. En ik wilde het liefst in Amsterdam blijven wonen, dicht bij mijn familie."

Toch bleek dat de club in kwestie, Brighton & Hove Albion, dat afgelopen seizoen promoveerde naar de Premier League, wel degelijk z'n zinnen op hem had gezet. De club stuurde hem zelfs meteen een contract. "Toen wist ik dat ik deze kans moest grijpen. Deze trein komt maar één keer langs."

Hecht gezin
Vóór zijn transfer had Ahannach nog nooit van Brighton gehoord, een stad met 285.000 inwoners aan de Engelse zuidkust. Sterker nog: hij had nog nooit voet op Britse bodem gezet.

De eerste weken moest hij wennen aan zijn nieuwe leefomgeving. Zijn broer stond hem de eerste dagen bij om de zakelijke kant van de transfer te begeleiden, maar daarna sliep hij weken alleen in een hotel. Ahannach miste Amsterdam, zijn vrienden en familie. Hij komt uit een hecht gezin met elf kinderen. Elke vrije dag nam hij het vliegtuig om even thuis te zijn.

In oktober trouwde hij, zodat hij kon samenwonen met zijn vrouw. Hun appartement in Hove, dat één gemeente vormt met Brighton, ligt aan een drukke straat vlak bij het treinstation. Een bewuste keuze; Ahannach houdt wel van een beetje rumoer. Hij komt niet voor niets uit de Kolenkitbuurt.

Roodharige kitten
De route van het trainingscomplex naar zijn appartement voert door een wijk met riante villa's. Daar had Ahannach ook kunnen wonen, maar hij koos voor een appartement met twee slaapkamers en een relatief kleine woonkamer. Bescheiden, zeker voor een voetballer uit de Premier League.

De inrichting is praktisch, weinig opsmuk. Drie banken, een bijzettafel en een klein altaar met verwijzingen naar de islam. Een lichtbord in de hoek met in zwarte letters de namen van hem en zijn vrouw verraadt zijn huwelijk. 4ever, staat eronder. Voor een beetje reuring in huis zorgt de roodharige kitten Bibi, meegekomen uit Nederland. Die rent door het huis alsof haar leven ervan afhangt.

Het samenwonen bevalt hem wel, al was dat nog even spannend. "We woonden eerst allebei nog thuis. Ik wist eerlijk gezegd ook niet hoe ik op mezelf moest wonen. Ik wist niet eens hoe ik een wasmachine moest aanzetten. Daarom was het wel prettig dat ik eerst in een hotel sliep. Alles werd nog voor me gedaan. Een goede overgangsfase."

Ahannach kan inmiddels de wasmachine aanzetten, koken is nu de grootste uitdaging. "Dat is nog wel een beetje oefenen. Ik maak vaak iets met kip of zalm. Laatst was mijn moeder een weekje bij ons, die heeft tien bakjes met eten in de vriezer gezet. Ik zou wel willen dat ze kon blijven. Ik ben echt een moederskindje."

Na drie maanden voelt Ahannach zich thuis in East-Sussex, het graafschap waar Brighton onderdeel van is. Engelse gebruiken heeft hij zich al aardig eigen gemaakt; zo haalt hij auto's op de bochtige snelweg rechts in alsof hij nooit anders heeft gedaan. En dat de maximumsnelheid is aangeduid in mijlen in plaats van kilometers per uur, weet hij inmiddels ook.

Broers en zussen komen vaak op bezoek of er is contact via Facetime. In zijn vrije tijd leest hij boeken over de islam of gaat hij met zijn vrouw een beetje shoppen in het winkelcentrum. Of naar Londen - dat is een uurtje met de trein.

Van zijn eerste salaris - hij zegt liever niet hoeveel hij verdient - ging Ahannach meteen winkelen. Hij kon alles kopen, zonder op de prijskaartjes te kijken. Een Louis Vuitton-handtas voor mannen - model toilettas, populair onder voetballers - is zijn eerste aanwinst. "Die hoort bij het leven van een voetballer," zegt hij met een knipoog. Maar hij komt nog net zo lief bij de Zara en H&M. "Ik koop iets omdat ik het mooi vind, niet omdat het duur is."

Zinédine Zidane
Ahannach kan in Brighton nog gewoon over straat zonder te worden herkend, maar privileges levert zijn status als profvoetballer hem wel al op. In het Libanese restaurant waar hij graag komt, A Taste of Sahara op Western Road in het centrum, zijn deze avond alle tafels gereserveerd, maar de ober weet niet hoe snel hij er een moet vrijmaken als Ahannach met zijn gasten uit Nederland binnenkomt.

Met een bord rouz dajaaj (kip in pittige saus met rijst) voor zich vertelt Ahannach uitgebreid over zijn jeugd in de Kolenkitbuurt. Hij groeide op als jongste van het gezin met elf broers en zussen. Opvallend: hij voetbalde als kind nooit bij een club, wist niet eens dat dat bestond. Van de profvoetbalcarrière van broer Alami - hij speelde tussen 1992 en 2003 bij respectievelijk Telstar, MVV en FC Emmen - kreeg hij vanwege 26 jaar leeftijdsverschil niet veel mee.

"Waar ik opgroeide, voetbalde ik op pleintjes, waar ik vaak mocht meedoen met de grote jongens." Met straatvoetbaltoernooien was Ahannach meestal Zinédine Zidane, destijds de beste voetballer ter wereld. "Alles was hij deed, zag er laconiek uit. Je droomt er als kind van om profvoetballer te worden en bij Barcelona of Real Madrid te spelen."

Als geboren en getogen Amsterdammer was hij bovendien nooit voor Ajax. Zijn voorkeur ging uit naar PSV, waar in die tijd veel spelers waren met een Marokkaanse achtergrond. Ismaïl Aissati, Otman Bakkal, Ibrahim Afellay - jongens aan wie hij zich kon spiegelen.

Gouden greep
Pas op zijn twaalfde meldde Ahannach zich aan bij een voetbalclub: VVA/Spartaan, bij zijn huis om de hoek. Na twee jaar wilde hij hogerop en ging naar DWS in West dat ook speelde tegen de jeugd van Ajax. Ahannach moest tot zijn ongenoegen beginnen in de C5, maar mocht al snel naar het selectieteam. Op zijn zestiende debuteerde hij in het eerste. Een paar jaar later klopte Almere City FC op de deur.

Ahannachs grootste talent: spelen in de kleine ruimte. Een uitweg vinden in de drukte. Dingen die hij op straat leerde. "Een pleintje is zo klein, je moet altijd improviseren. Ik kan het spel goed lezen en probeer elke keer mijn mannetje een stap voor te zijn. Ik profiteer nog steeds van de dingen die ik daar heb geleerd."

In zijn laatste jaar bij Almere City maakte hij furore als linksbuiten en Brighton & Hove Albion haalde hem voor die positie. Opvallend: bij de junioren stond Ahannach liever in een defensieve rol op het middenveld.

Pas toen hij een keer mocht meedoen bij Jong Almere en alle middenveldposities bezet bleken, mocht hij het van trainer Jack de Gier als linksbuiten proberen. Een gouden greep: het seizoen erop stond hij in het eerste en eindigde hij met achttien doelpunten en vijftien assists in de top drie van meest productieve spelers van de Jupiler League.

De Gier maakte hem daarmee de speler die hij nu is, maar ook oud-international Peter van Vossen, zijn trainer bij de A-junioren, speelde een belangrijke rol. "Hij was de eerste die zei dat ik de internationale top kon halen, en dat voor een zeventienjarige jongen bij Almere. Hij was in het begin wel heel streng voor me. De eerste wedstrijden zat ik niet eens bij de selectie. Toen ik na zes wedstrijden eindelijk weer eens mee mocht doen, maakte ik twee goals en gaf twee assists."

"Hij sms'te me dat hij meer van me verwachtte. Ik snapte er niks van. Als jonge jongen wil je voetballen zonder dat constant op je wordt ingepraat. Pas later hoorde ik van anderen dat hij dat alleen maar deed omdat hij het in me zag zitten."

Onbetrouwbaar
Met zijn opleiding op het ROC in Zuid was hij al gestopt: hij besloot vol te gaan voor zijn carrière als profvoetballer. Dat de stap hogerop even op zich liet wachten, maakte Ahannach onzeker. "De top 5 beste spelers van de Jupiler League was al naar andere clubs gegaan, behalve ik. Ik was een beetje in paniek, want je weet nooit of je nog een jaar zo goed zal spelen."

Voordat Brighton kwam, waren er overigens wel aanbiedingen uit het buitenland. Meerdere clubs in Turkije en het Midden-Oosten wilden hem, en hij kon er miljoenen verdienen. Maar volgens collega's die hij om advies vroeg zijn clubs uit die landen onbetrouwbaar met uitbetalen en het nakomen van afspraken. En hij wilde geduldig zijn, niet met de eerste de beste club in zee gaan. Zijn ontwikkeling moest stapsgewijs gaan.

Fysieker
Nu voetbalt hij hier, bij een club die wedstrijden speelt tegen Chelsea, Manchester United en Liverpool. In het American Express Community Stadium vertelt hij over de eerste keer dat hij in de catacomben liep - drie dagen na zijn aankomst in Brighton.

"Manchester City kwam toen op bezoek. Ik stond ineens naast trainer Pep Guardiola en topspelers als Yaya Touré, David Silva en Sergio Agüero. Die zag ik normaal alleen op televisie. Ik moest mezelf soms echt knijpen. Van binnen grijnsde ik enorm, maar ik moest doen alsof het normaal was."

In de kleedkamer hangen shirts van Nederlandse spelers Davy Pröpper en Tim Krul, die na zijn verhuurperiode vorig jaar bij Ajax ook in Brighton is neergestreken. Ahannachs shirt hangt er niet. Nog niet. Hij is gehaald voor de toekomst.

Op zijn positie, linksbuiten, moet hij nu nog vier spelers voor zich dulden. Daarom wil Ahannach zich zo veel mogelijk ontwikkelen. Dat is nodig, want het verschil tussen het Nederlandse en Engelse voetbal is groot. Het spel is fysieker en hij moet meer meters maken. Met trucjes waarmee hij in de Jupiler League vijf of zes man kon passeren, komt hij hier niet mee weg.

Hij speelt wedstrijden met het tweede en bekijkt de wedstrijden van het eerste vanaf de tribune. Geen straf. "De ambiance is echt geweldig. Er wordt de hele wedstrijd keihard gezongen. In Almere kwamen drieduizend mensen kijken, hier is dat het tiendubbele."

De taalbarrière is trouwens iets waarmee hij nog weleens moeite heeft. Ahannach spreekt heus een woordje Engels, maar de voetbaltaal is toch net iets anders. "Toen ik een medespeler duidelijk wilde maken dat hij een mannetje in zijn rug had, schreeuwde ik: in your back! Ze keken me vreemd aan. Later hoorde ik dat je dan man on moet zeggen. Soms zoek ik in Google Translate wat iets betekent en onthoud het voor de volgende keer."

Panty
Toen Ahannach zeker wist dat hij naar Brighton ging, zocht hij naar informatie over moskeeën. Hij was benieuwd of die daar wel waren. Ahannach volgt het puristische salafisme, wat betekent dat hij leeft naar 'zuivere islamitische richtlijnen'.

Hij geeft vrouwen geen hand, draagt een baard en bidt vijf keer per dag. Dat kan natuurlijk thuis of op de club, maar een moskee vindt hij prettiger. Hij kon uit drie kiezen, waaronder Al Madina, op vijf minuten rijden van zijn huis.

Ahannach is open over zijn geloof en vindt discussiëren erover leuk. Hij weet dat het salafisme vaak aan jihadisme en terrorisme wordt gekoppeld, maar zijn stroming, het purisme, veroordeelt elke vorm van geweld. "Wij houden ons vooral bezig met het aanbidden van God en het inrichten van ons leven naar de Koran."

Het geloof heeft veel invloed op hem als voetballer, vooral vanwege regels waaraan hij zich moet houden. "Ik speel bijvoorbeeld met een panty aan, want als moslimman moet je van je navel tot je knieën bedekt zijn. In de zomer vinden mensen dat raar. Het is ook best warm, maar als je naar het paradijs wilt, moet je daar iets voor over hebben."

Halaleten
Als Ahannach een Nederlandse club had moeten kiezen, was hij het liefst naar FC Utrecht gegaan, omdat die club met Yassin Ayoub en voorheen Nacer Barazite ervaring heeft met islamitische spelers.

"Bij Ajax of Heerenveen zijn ze het minder gewend. Dan vraag je je af of er wel ruimte is voor mijn levensstijl." Bij Brighton & Hove Albion is het in elk geval geen probleem. Halaleten wordt uit Londen besteld en als hij wil bidden, kan dat in het krachthonk naast de kleedkamer.

Zijn stap naar Brighton & Hove Albion ziet hij als het pad dat al voor hem is bepaald. "Dat is het mooie van het geloof. Ik was misschien teleurgesteld dat ik niet naar FC Utrecht kon, maar toen kwam Brighton."

Het fijnste van alles? Dat hij later misschien niet meer hoeft te werken en genoeg geld verdient om zijn naasten blij te maken. "Als mijn moeder een nieuwe auto nodig heeft, koop ik die."