Wendy van Dijk: 'Het is me niet allemaal komen aanwaaien'

Wendy van Dijk (46) geeft al jaren nauwelijks interviews. Ze kosten haar meer energie dan ze opleveren. "Meestal ben je langer bezig met achteraf rectificeren dan met het interview zelf. Journalisten zijn vaak vooringenomen. Dan maakt het niet eens uit wat ik zeg, achteraf gooien ze er toch hun eigen sausje over."

Van Dijk is door schade en schande wijs geworden. Ze weet niet beter dan dat haar privé­leven onder een vergrootglas ligt. Toen ze, ­alweer ruim vijftien jaar geleden, op het laatste moment toch niet met Xander de Buisonjé trouwde, of haar huwelijk met RTL4-baas Erland Galjaard: elke stap die Van Dijk zet wordt breed uitgemeten in de pers. Ze heeft geleerd ermee om te gaan.

"Media gaan met je verhaal op de loop, daar kun je dodelijk onzeker van raken. Ik heb geleerd niet te geloven in het verhaal dat zij creëren. Dat verhaal is niet wie je bent."

Wie ze wel is, valt zes keer per jaar te lezen in haar blad Wendy. "Daarin kan ik het verhaal kwijt dat ik wil delen. Het is heus niet alleen maar positief, wel eerlijk."

"Media vergroten negatieve zaken uit, willen shockeren. If it bleeds, it reads. Daar word ik zo droevig van, en omdat ik ervan overtuigd ben dat het ook anders kan, ben ik een tegenbeweging begonnen in de vorm van een blad."

'Een zoektocht naar geluk', is de ondertitel van Wendy. Haar eigen zoektocht is vervolmaakt, zegt ze. "Ik ben actief op zoek gegaan naar mijn geluk, het is me heus niet allemaal komen aanwaaien. Ik heb harde lessen geleerd in de liefde, ben dierbaren verloren, combineer een drukke carrière met het runnen van een samengesteld gezin. Inmiddels weet ik wat ik nodig heb om gelukkig te zijn, nu wil ik dat met anderen delen."

"Elke zoektocht is anders, maar je kunt wel tools aangereikt krijgen om gelukkiger te worden. In het blad staan bijzondere verhalen over mensen die ellende hebben meegemaakt en er toch positief uit zijn gekomen. Hoe ga je om met tegenslag, hoe groei je als mens, hoe blijf je gezond, dat vind ik interessant."

Niet iedereen lukt het om gelukkig te worden. Mensen met depressies bijvoorbeeld.
"Geluk is tot op zekere hoogte maakbaar, maar ik vrees dat het ook voor een groot deel afhankelijk is van je dna."

'Ik bezit het happy gen,' zei u ooit tegen Sophie Hilbrand.
"Ik voel me gewoon vaak gelukkig! Maar ik ben niet zo naïef om te denken dat ik dat alleen bewerkstellig: ik vermoed dat ik van nature veel stofjes aanmaak die een blij gevoel geven."

"Voor RTL Gezondheidstest, een nieuw programma dat ik dit jaar presenteer, heb ik een speekseltest ondergaan. Op dit moment wordt in een laboratorium in de Verenigde Staten onderzocht of ik daadwerkelijk aanleg heb voor het happy gen."

U bent gelukkig en hebt een blad over geluk, u bent heel slank en presenteerde Obese, ik vroeg mij af of...
"...ik wel de aangewezen persoon ben? Dan zou John van den Heuvel Ontvoerd niet mogen presenteren omdat hij nooit is ontvoerd, en John Williams geen klusprogramma omdat hij niet kan klussen. Zo valt er altijd wel wat te zeuren."

"Ik vond Obese een interessant en belangrijk programma, omdat het liet zien dat achter obesitas vaak veel meer problemen schuilgaan. Het is lang niet alleen een kwestie van minder eten en meer bewegen. Meestal spelen ook mentale factoren een rol. Ik heb met veel kandidaten nog steeds contact. Een hoop hebben toch gekozen voor een maagverkleining."

U gaat komend jaar This Time Next Year presenteren: wat is dat voor programma?
"Het gaat over mensen die zichzelf een doel stellen dat ze binnen een jaar willen bereiken. Vorig jaar zijn de opnamen gestart, dit jaar kijken we of ze geslaagd zijn in hun missie. Het kan gaan om mensen die een nieuwe liefde willen vinden, of iemand die een donornier zoekt, of die een geslachtsoperatie wil ondergaan."

"Er zit ook een meisje bij dat van haar anorexia af wil komen en die haar best doet een jaar later samen met mij een frietje te kunnen eten."

Leent anorexia zich voor zo'n tv-format?
"Het kan een stok achter de deur zijn om van die ziekte af te komen. Als het haar niet lukt, zullen we haar heus niet om de oren slaan en misschien zelfs niet eens uitzenden. Het is een eerste stap: dat meisje besluit dat ze echt iets wil veranderen en om keihard haar best te doen om een jaar later gezond te zijn."

Is dit het soort programma waarin u het beste tot uw recht komt?
"Mijn grootste kracht op televisie is oprecht aardig zijn, houden van mensen. Een collega zei eens tegen mij: 'Wendy, jij houdt écht van mensen, ongelooflijk.' Dat kan mij ook in de weg zitten: vaak ben ik meer met de ander bezig dan met mezelf."

Toch bijt u de laatste jaren stevig van u af als u of uw man Erland Galjaard wordt aangevallen.
"Dat is fijn van ouder worden: vroeger was ik als de dood dat mensen mij niet aardig vonden, nu maakt dat mij veel minder meer uit."

Maar kan het u wat schelen als Angela de Jong, tv-recensent van het AD, iets negatiefs schrijft?
"Ik ben heus niet de hele dag bezig met wat iedereen zegt of schrijft en ik weet ook dat negativiteit mij niet gelukkig maakt. Maar ik wil ook transparant zijn: ik ben een mens van vlees en bloed en ik heb ook mijn mindere dagen, waarop ik onzeker ben of geïrriteerd. Als ik op Twitter reageer op iets, ben ik het onmiddellijk kwijt."

Toen Quote schreef dat u cocaïne had gebruikt sleepte u ze voor de rechter, die u in het gelijk stelde.
"Nog steeds denk ik weleens: ik had ze veel harder aan moeten pakken. Het was zó stuitend wat daar werd beweerd, en zo schadelijk voor mij. Ik heb opgroeiende kinderen die er last van hadden op het schoolplein."

"Als je mijn man googelt zie je bovenaan 'cokegebruik'. Als iemand tegen drugs is, dan is het wel Erland."

Af en toe een lijntje is toch ook weer niet zo'n taboe?
"Ik ben tegen overmatig drankgebruik en tegen drugs. Ik sta voor gezondheid, dat is onderdeel van mijn platform. Ik eet gezond en sport minstens vier keer per week."

Voordat Van Dijk ging presenteren, was ze ­danseres. Opgeleid door choreograaf Barrie Stevens trad ze als tiener op bij Wedden Dat?, bij Lee Towers en in de revueshows van André van Duin. Daarna werd ze door een bizarre speling van het lot een van de achtergronddanseressen van Haddaway, bekend van de megahit What is Love? Anderhalf jaar tourden ze de wereld rond. "Overal waar we kwamen werden we onthaald als sterren. Limousines, vijfsterrenhotels: het was een droom."

Was Haddaway een aardige man?
(Twijfelt.) "Ach, hij was niet aan de drank of aan de drugs, dat was al heel wat. Hij was ook een controlfreak en lette erg op ons. En hij was gek van bowlen. Dan kwamen we aan in Dubai en wilden wij gaan jetskiën of naar het strand, maar dan moesten we weer mee met Haddaway naar de bowlingbaan. Ik was ook nog zo jong, stond nog niet mijn mannetje. Het was een leuke, maar ook wel stressvolle en vermoeiende tijd."

Hoe kwam de achtergronddanseres van ­Haddaway op televisie terecht?
"Dansen was mijn allergrootste passie, maar de revueshows werden musicals en aangezien ik niet kon zingen, liep de weg van het showballet dood. Ik wilde het acteren oppikken, maar kreeg ook een baan als assistente bij Wie Ben Ik?"

"Ik moest er toen nog niet aan denken om te doen wat Caroline Tensen, Ron Brandsteder of André van Duin deden. Ik deed wel wat typetjes voor het programma Boobytrap, maar had nooit de ambitie om te presenteren. Tot ik een brief van John de Mol kreeg. Hij zag wat in me."

Dat werd Over de Rooie.
"Ik was stomverbaasd. Opeens kon ik mijn geld verdienen door met mensen op straat te praten en een spelletje met ze te spelen. Nog steeds zag ik mezelf niet als een presentatrice, maar ik kwam er wel achter dat ik goed kan levelen met mensen. Als ze 1000 gulden wonnen, juichte ik vaak harder dan zij."

Erg smaakvol was het niet: mensen moesten schaamhaar van voorbijgangers op hun wang plakken.
"Ja, de opdrachten werden steeds smeriger: het begon met het doorgeven van een sinaasappel. Maar ik was 23, dan zeg je niet: dit gaat te ver. Het was vooral veel leren en lol maken: een soort vrijgezellenfeestgevoel."

Zou uw typetje Ushi, een verlegen Japanse journaliste, nu nog kunnen?
"Nee, nu zou dat waarschijnlijk als discriminerend en racistisch worden gezien. Indertijd heb ik er nooit commentaar op gehad, iedereen vond het leuk. Als je een typetje speelt, vergroot je altijd uit en maak je gebruik van stereotyperingen. De laatste jaren is alles in Nederland zo moeizaam. Iedereen heeft een mening over van alles. Het debat raakt steeds meer verhard."

U speelt in Moordvrouw, heeft een magazine, doet komend jaar twee nieuwe programma's en The Voice, The Voice Kids en The Voice Senior. Waarom werkt u zo hard?
"Omdat ik het allemaal ontzettend leuk vind. The Voice is zo'n waanzinnig programma, het had veel meer prijzen moeten krijgen. In Amerika wordt The Voice elk jaar opnieuw bekroond maar in Nederland vinden ze dat je niet meerdere keren dezelfde prijs mag winnen. Jammer."

"Het niveau van televisiemaken bij The Voice is onwaarschijnlijk hoog. Aan ieder detail wordt gedacht, niets wordt aan het toeval overgelaten. Bij de liveshows is John de Mol van het begin tot het einde aanwezig, als er een lampje niet goed hangt, merkt hij dat op. Als Erland vindt dat iets net niet goed genoeg is, wordt de hele nacht doorgewerkt tot het perfect is. 'Kan niet' bestaat niet. I love it."

Opgebiecht

Leermeester
"Mijn vader was mijn grootste fan, maar was ook kritisch. Hij keek alles wat ik deed 10 keer terug en vertelde mij op een liefdevolle manier wat wel en niet goed was."

De beste in het vak
"Erland Galjaard, RTL-programmadirecteur, is met afstand de beste. En dat is geen grap."

De slechtste in het vak
"Als die nog steeds in het vak zit, doet hij of zij toch iets goed. Smaken verschillen nu eenmaal."

Beste advies dat ik ooit kreeg
"Toen ik als 12-jarige de hoofdrol speelde in de serie Zoethout zei de regisseur dat ik aanleg had om voor de camera te staan. Ik zelf ging toen liever dansen."

Het slechtste advies
"Feestjes aflopen en netwerken. Dat is totaal niet aan mij besteed, ik ga het liefst meteen naar huis of met vrienden een borrel drinken."