Direct naar artikelinhoud

Kneiter­­koekwous, die Berdimuhamedow

Roos SchlikkerBeeld Oof Verschuren

Woonwijken zijn er wit. Standbeelden zijn wit. Auto's zijn wit. Of zilver, voor wie een gekke bui heeft. Maar sinds 1 januari halen verkeersagenten alle voertuigen met andere kleuren van de weg. Airconditionings aan de buitenkant van gebouwen zijn verboden, want niet wit. Dat het zomers 40 graden is, doet daar niets aan af.

Ja, president Gurbanguly Berdimuhamedow -hij laat zichzelf ook uitsluitend vervoeren op een wit paard of per witte limo - heeft de wind er goed onder. En een kleine voorkeur voor wit, zo moge duidelijk zijn. Waarom heeft hij nooit gezegd, al vermoedt de bevolking dat hij denkt dat wit geluk brengt.

Nepnieuws, dacht ik, toen ik het bericht over het Turkmeense autobeleid las, maar googelen op hoofdstad Asjchabad levert hagelwitte plaatjes op.

Kneiterkoekwous natuurlijk, die Berdimuhamedow, en iedere dictator die rarigheden oplegt, dient uiteraard te worden veroordeeld. Toch kon ik een glimlachje niet onderdrukken.

Ik heb een zwak voor kleurenfetisjisten. Mijn moeder droeg de laatste jaren uitsluitend wit. Haar huis had ze volledig in het blauw ingericht (wij noemden het de smurfengrot). In mijn jeugd heeft ze bruine jaren gehad, waarin al haar outfits koperkleurig waren.

Ook was er een paarse periode. Mijn moeder had kortom een strikt tintenbeleid. Waarom? Eén kleur was zo lekker duidelijk. Niets kon detoneren en dat is prettig als je psychisch verwarde hoofd al genoeg detoneert.

Controledwang heeft iets innemends. Jack Nicholson is in As Good as it Gets een onsympathieke, mopperende oude kerel, maar doordat we hem in een van de eerste scènes zien lopen terwijl hij kinderlijk geconcentreerd zorgt op geen enkel lijntje te stappen, houden we meteen van hem.

Ik heb mijn man innig lief als ik zie hoe hij midden in een gesprek alles wat op onze eettafel ligt symmetrisch legt. Een lepel, een paperclip, een tekening met het woord piemol erboven, neusspray: hij maakt er een volmaakt vierkant van. Pas als ik grinnikend aan hem vraag of het een beetje lekker gaat, kijkt hij verschrikt op. "Hè? Waarom doe ik dat nou?"

De lichte neurotici zijn vaak degenen die standaard buiten de lijntjes denken te kleuren en dus de lijnen zelf maar maken. En wie probeert nou niet soms wanhopig de boel in de hand te houden?

Afgelopen zomer lag mijn moeder in het wit in haar kist. Toen we thuiskwamen, bleek een van onze vier katten diarree te hebben. Natuurlijk praatten en huilden we veel in de weken daarna.

Maar ik voelde me het meest met mijn echtgenoot verbonden op de momenten dat hij eindeloos manisch voor de kattenbak lag, om telkens als deze werd verlaten door een beest de stront te inspecteren en zo te ontdekken welke poes aan de race was. Neurotisch? Totaal. Maar hij deed er alles aan om de orde thuis te herstellen. Tegen de klippen op.

Overigens heeft onze Berdi door naar de sterren te turen voorspeld dat 2018 stabieler en harmonieuzer zal worden dan 2017. Als ie gelijk heeft, krijgt ie van mij hoogstpersoonlijk een witte veer in zijn witte derrière.

Roos Schlikker (1975) is journalist en schrijfster van boeken en toneelstukken. Elke zaterdag schrijft ze een column voor Het Parool. 

r.schlikker@parool.nl

Afgelopen zomer lag mijn moeder in het wit in haar kist. Toen we thuiskwamen, bleek een van onze vier katten diarree te hebben