Cinema Paradiso (4,5)

In een binnentuin achter de Westerstraat huist sinds mensenheugenis restaurant Cinema Paradiso. Aan het einde van een lange gang treffen we een schemerige zaal aan met gecapitonneerde halfronde bankjes, een aquarium en een doek waarop Italiaanse zwart-witfilms worden geprojecteerd.

Verder: een open keuken en een muurschildering van een still uit The Godfather. Dit zou net zo goed een nachtclub in Odessa of Baltimore kunnen zijn, maar in Italië zul je een zaak als deze niet snel vinden.

Vaagheid in herkomst
De meneer die ons bedient wekt de indruk in een drukker restaurant te staan dan dat waarin wij zitten. Zijn blik strijkt als van grote hoogte over de tafels, maar het is moeilijk zijn aandacht te trekken. De wijnkaart vermeldt geen producenten, een vaagheid in herkomst die we later bij het eten denken terug te zien.

De ober komt met ciabatta en een bordje, waarop hij onder drukke choreografie matige olijfolie en balsamico giet. Dit is het moment waarop we normaal gesproken waren opgestaan om elders te eten, maar we zijn hier voor werk en dus bestellen we een glas Vermentino (€5,25) en een glas Verdicchio (€6,00) die het niveau van bulkwijn niet ontstijgen.

En dan het eten
De melanzana alla Parmigiana (€12,50) is prima: goed gegaarde aubergine met frisse tomatensaus, mozzarella en parmezaan. We missen echter wel basilicum, dat we liever hadden gezien dan de dorre peterseliesnippers die nu als garnering dienen.

De vitello tonnato (€15,75) blijkt zeer terecht onder tonijnmayo­naise verstopte woestijndroge en grijze kalfsmuis. De kok heeft bij het braden niet opgelet, wat kan gebeuren, maar op het bord van een gast had dit vlees niet terecht mogen komen.

Industriële knoflooksaus
Dan de fritturina di calamari e gamberi (€14,50): hoewel de inktvis en garnalen in schoon vet zijn gefrituurd, ligt hun bloemlaag als een drogend stofje op het visvlees. Ik kan niet bewijzen dat hier diepvriesproducten zijn gebruikt, maar hoe je dit mondgevoel onder andere omstandigheden kunt veroorzaken weet ik niet. De fritturina wordt geserveerd met een bakje industriële knoflooksaus van ongekende viesheid.

Mijn gezelschap bestelt spaghetti frutti di mare (€17,50) en voor mij komen er cannelloni al forno (€16,00). Bij de frutti di mare lijken dezelfde garnalen en inktvis gebruikt als bij de fritturina, nu aangevuld met wat tot leer gekookte vongole, mosselen die sterk doen denken aan de Nieuw-Zeelandse variant (in Europa veelal diepvries) en een stukgekookt staartdeel van zalm.

Voorbij al dente
De spaghetti zijn een eind voorbij al dente. Na een paar happen geven we het op en concentreren ons op de cannelloni met spinazie en ricotta in tomatensaus, die oké zijn. 

Hoewel we al vier bijna volle borden hebben laten weghalen, kijkt onze ober er niet van op. Hij vraagt of alles in orde is, waarop we knikken, en daar blijft het bij. We kiezen nog een glas Toscaanse Sangiovese (€5,50) en een Montepulciano van 6,25 euro (de druif, niet het wijngebied). Van geen van beide nemen we meer dan een slok, omdat niet opdrinken aantrekkelijker is dan wél. 

Behanglijm
Als secondi nemen we de dagvis (corvina, een baarsachtige zeevis) en de klassieker saltimbocca alla Romana (gebakken kalfsvlees met gedroogde ham en salie, €23,50). Nog nooit at ik zoiets droogs, alsof de kalfsmuis van de vitello tonnato voor dit gerecht in dikkere plakken is gesneden en nogmaals werd gebakken.

De saus, die je normaliter maakt door een scheut witte wijn in de pan te doen en die vanzelf bindt vanwege de bloem waar je het vlees doorheen hebt gehaald, is dik als behanglijm en walmt zó naar bouillonblokjes dat ik het na één hap voor gezien houd. Als garnituur een hoopje flauwe pompoenpuree en linzen. Wat een droefenis.

Best
De melanzane alla Parmigiana is prima uitgevoerd.

Minder
Ik kan niet kiezen tussen de saltimbocca en de corvina. Ze waren even slecht.

Opvallend
Op het moment van ons bezoek scoort Cinema Paradiso op Iens een 9,2 op een schaal van 10.

Ingekakt stoofpeertje
Dan de corvina (€26,50): een doorgaar stuk staartfilet met een slap velletje op een 'saus van schaaldieren en saffraan' die lijkt te bestaan uit gecutterde diepvriesweekdieren met knoflook en boter. Ernaast ligt de pompoenpuree met linzen van de saltimbocca én - geloof het of niet - een ingekakt kwart stoofpeertje. Ik heb meer vragen over dit gerecht dan ik in een recensie kan beantwoorden.

We schuiven beide hoofdgerechten terzijde en bestellen een tiramisu (€8,50), die in een voetbaltrofeeachtige bokaal komt en te vloeibaar is, maar prima smaakt.

De basis van elke goede keuken is de inkoop, en wat de chef van Cinema Paradiso in huis haalt komt volgens deze recensent van de onderste plank. Wat er met de ingrediënten gebeurt is over het geheel genomen bedroevend, en de rekening die je aan het einde van de avond gepresenteerd krijgt, staat in geen enkele verhouding tot de kwaliteit.

Vorige proefwerken
Kam Kee (7)
De Silveren Spiegel (6-)
Lalla Rookh (7)

Welke restaurants in uw buurt kwamen aan bod in Proefwerk? Het Parool zette alle recensies sinds begin 2015 op de kaart. Klopt er iets niet? Is een restaurant inmiddels gesloten? Mail ons dan.

Cinema Paradiso

Westerstraat 184-186
1015 MR Amsterdam

ma-za
18.00-23.00 uur

020 6237344
cinemaparadiso.info