Thuisgekomen trof hij Karin in bed met onze gezamenlijke vriend

Gisteren fietste ik langs ­René. Ik aarzelde te lang of ik zou stoppen voor een praatje en was al te ver doorgereden. Bij oude vriendschappen besluit een van de twee op een dag dat er niets meer te zeggen valt en gisteren, bij ons, was ik dat, kennelijk. Terwijl ik doortrapte had ik al spijt. Een grote vraag drong zich aan mij op en nu kon ik hem niet meer ­stellen.

We woonden bij elkaar in de straat, in het jaar dat Van Basten nog op aarde was. René werkte drie straten verderop in een bloemenzaak. Mooie zaak. Niet van hem, maar het was een elitezaak, dus hij had een baan met aanzien. Wij ­studeerden nog, of klooiden wat aan met verf waar we de samenstelling niet eens van kenden. We dronken als tempeliers, dat hadden we gemeen. En René was dus met Karin.

Op een dag besloot René, wat hij nooit deed, even tussendoor naar huis te gaan. Iets met buikpijn en een te klein toilet - praktisch achter de toonbank - en het ­vermoeden dat de duizenden bloemen het niet gingen redden. Thuisgekomen trof hij Karin in bed met onze gezamenlijke vriend Simon. Karin deed dingen bij Simon die René niet eens bij Karin mocht doen.

Nu had René pas echt buikpijn en hij ging naar het toilet. Bij terugkomst was ­Simon al het huis uit gevlucht en bij mij aan de stamtafel in de kroeg tegenover hun huis aangeschoven.

Een kwartier later voegde René zich bij ons. Simon zei: "Sorry man," en René zei: "Tja" en: "Ik zou het ook gedaan hebben," en er werd bier besteld. Na een uurtje zei René dat hij Karin ging losmaken. Uitmaken, verbeterde ik. Nee nee, zei René. ­

Nadat Simon was verdwenen en hij nog niet eens verontwaardigd had kúnnen ­reageren, had Karin de aanval al geopend en verteld dat ze dit alleen maar deed omdat ze veel tekortkwam in hun seksleven.

Ja, ze had bij Simon gedaan wat hij ook wilde. Maar zij wilde het doen. Bij hem! En ze wilde geblinddoekt worden. En vastgebonden. Met kaarsvet en zo. René had haar op het bed gegooid en ze waren als beesten gaan vrijen. Hij had haar geblinddoekt. En hij had haar vastgebonden. En toen gezegd dat de kaarsen op waren en dat hij zo terug zou zijn.

Stom dat ik net was doorgefietst. Ik had willen vragen of hij en Karin nog samen zijn.

Om de privacy toch nog iets te eerbiedigen, is in dit verhaal de naam van het café weggelaten.

Thomas Acda (1967) is zanger en acteur. Voor Het Parool beschrijft hij wekelijks zijn observaties van 'de' Amsterdammer.