De Gele Hesjes verdienen in Nederland ook sympathie
Ik ben al sinds tijden in de jarenzestig-, zeventigsfeer. Op de radio draaien ze met enige regelmaat The Beatles en The Stones. Matthijs van Nieuwkerk deed onlangs een bekende Nederlander een pick-up cadeau.
Het Stedelijk Museum organiseerde een tentoonstelling over die 'magische jaren'. Op straat worden weer demonstraties georganiseerd en spreekt men over 'discriminatie' en 'emancipatie'.
En wanneer de economie ter sprake komt, suist het marxistische jargon in fluwelen klanken mijn oor binnen: onderbouw, onderklasse, klassentegenstellingen, cultureel marxisme...
Ik geniet.
De pubquiz met als thema marxisme heb ik onlangs gewonnen ('Heeft Marx zich weleens antisemitisch uitgelaten?' 'Jazeker') en er gaat geen week voorbij of in een opinieweekblad staat wel een artikel met een kop als: 'Heeft Marx ons nog wat te zeggen?' of 'Het einde van het kapitalisme'.
De linkse en rechtse politiek hebben heimwee naar vroeger. Of laat ik het genuanceerder stellen: links wil met de oude strijd beletten dat rechts terugkeert naar oude tijden.
Komt daar in de toekomst mei '68 aanlopen, maar dan van de rechterkant? Ach, wie de wind van het ongenoegen in de rug heeft, gaat vaak sneller zijn eigen ondergang tegemoet.
De gevestigde macht is niet voor niets gevestigd. Ze weten hoe ze aan de koorden van hun marionetten moeten trekken; de mogelijkheid tot echte revoluties zijn hier al tijden weggedemocratiseerd.
Wat heeft mei '68 uiteindelijk opgeleverd? Veel teleurstellingen in een zak vol gelul, om eerlijk te zijn. We wilden wel, maar konden niet. Niet dat ikzelf ook maar iets aan mei '68 heb gedaan. Onze leraren wel; ze kwamen terug uit Parijs en vertelden over hun heldendaden. Ze hadden gevochten!
We hingen aan hun bloedrode lippen. Wij wilden ook meedoen! Maar de revolutie waaide uit. Iedereen moest waarschijnlijk de drie stuivers daags verdienen voor hun slovende vrouw en hun huilende kinderen.
De Gele Hesjes in Frankrijk verdienen sympathie, maar die wordt dan weer ondergeschoffeld door het geweld waar zij waarschijnlijk niet eens voor verantwoordelijk zijn. Revoluties kunnen niet zonder geweld, dus moet je geen revoluties willen.
Die gele hesjes staan in elk geval een stuk aantrekkelijker dan die opgestroopte overhemdsmouwen van Jesse en Mark waardoor ze willen lijken op de arbeiders die ze verachten.
Daarom verdienen de Gele Hesjes in Nederland ook sympathie. Die demonstreren om gehoord te worden waar iedereen zich van de domme houdt. Leve de nieuwe jaren zestig en zeventig!
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl
Revoluties kunnen niet zonder geweld, dus moet je geen revoluties willen