Direct naar artikelinhoud
Column

Haar haren zijn een barometer

Femke van der LaanBeeld Oof Verschuren

We fietsen door de stad, de oudste en ik. Waar het kan, rijden we naast elkaar. Zij aan de binnenkant, ik aan de buitenkant.

We praten zonder elkaar aan te kijken. Over school, over het komende weekend, over de dingen die we zien om ons heen. Het is een gesprek. Voorheen stelde ik vragen en gaf zij antwoord. Nu gaat het heen en weer.

Ze wordt ouder.

Af en toe laat ik me naar achteren zakken. Als er mensen langs willen. Als het te smal is om naast elkaar te fietsen.

Dan houdt het gesprek even op en kijk ik naar de haren die uitwaaieren over haar rug. Ze zijn elke dag anders, die haren. Soms zijn ze helemaal steil, soms zitten er krullen in. De krullen van haar vader.

Ergens weet ik wel dat het te maken heeft met het weer, die verschillen in de hoeveelheid krullen. Iets met vocht in de lucht.

Ik zie de haren van de oudste ook als een ander soort barometer. Een barometer die aangeeft hoeveel ze aan haar vader denkt. Vandaag tel ik veel krullen.

Ik kom weer naar voren. Ruimte zat. We pikken ons gesprek weer op. Af en toe kijk ik achterom. Ik schrik dan ook niet van de auto die ons even later passeert. De oudste wel. 

"Mama!"

Er was ruimte zat. Er ging niets mis. Maar in de ogen van de oudste zie ik andere scenario's weerspiegeld.

Ik glimlach naar die ogen en raak haar bovenarm aan. Met mijn hand probeer ik te zeggen dat alles in orde is. Kijk maar, alles gaat gewoon nog door. Ik fiets. Jij fietst. 

De auto is allang weer weg. Er is niets gebeurd. Maar de ogen van de oudste blijven groot.

Ze hebben er nu nog maar eentje. Eén ouder. Een moeder. Dat is weinig. En dat weten ze. De oudste misschien nog wel het meest. 

Dat besef is er niet de hele dag door, maar het sluimert altijd ergens op de achtergrond. Het komt tevoorschijn als ik in mijn vinger snijd en 'auw!' roep. Dan duwt het besef de oudste van de bank af, naar de keuken. 

Hetzelfde besef heeft uit zichzelf de vaatwasser uitgeruimd als ik er moe uitzie. En soms laat het besef bij de deur een 'Doe je voorzichtig?' over de lippen van de oudste rollen. Zonder dat ze het zelf doorheeft. 

De oudste knikt als ik vraag of ik achter haar zal gaan rijden. Ik stop met trappen tot haar fiets helemaal voor de mijne is. Tot ik haar haren weer zie. 

Ik tel meer krullen dan zo-even.

Femke van der Laan (40) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.

Ze hebben er nu nog maar eentje. Eén ouder. Een moeder. Dat is weinig