Hardwell in tranen bij afscheid van zijn publiek

De tranen overvielen hem toch nog. Hij had een klein slotwoord voorbereid, maar dj Hardwell bleek niet gerekend te hebben op de ovatie die hem ten deel viel. Met een buiging zei hij vaarwel tegen zijn publiek en gaf hij nog vlug helderheid over de vraag of zijn rustpauze permanent is of niet. We kunnen gerust zijn: 'I will be back.'

Verwacht van Robbert van de Corput (30) verder geen filosofisch referaat over de redenen van zijn vertrek uit de dancewereld. De slottonen van zijn concert gisteravond met het Metropole Orkest mochten dan voorlopig de laatste zijn, hij was gekomen voor een spetterend feest en wilde die taak volbrengen. Het werd daarom allerminst een requiem in de uitverkochte Ziggo Dome, maar een duizelingwekkend carrousel aan dansbare hits.

Monumentje voor Avicii

Ook uit zijn plaatkeuze viel geen gecodeerde afscheidsboodschap af te leiden. Alleen zijn eigen song Young Again met de mijmering over vergleden jeugdjaren kan in retrospectief wellicht als autobiografisch gelden.

Wel bouwde hij een klein monumentje in voor zijn begin dit jaar overleden collega Avicii. Na het door souldiva Shirma Rouse gezongen refrein van diens hit Levels vroeg hij de zaal de handen in de lucht te steken voor Avicii. Die bezweek in april aan een combinatie van depressie en uitputting, in de hand gewerkt door een afmattend tourneeschema van jarenlang cirkelen rond de globe.

Hardwell was in 2012 al eens enkele maanden thuis met burn out-klachten.  Hij kondigde vorige maand aan tijd te willen scheppen om 'weer Robbert te zijn'. Hij schreef: 'Door 24 uur per dag Hardwell te zijn, blijft er te weinig energie, liefde, creativiteit en aandacht over voor mijn leven als een normaal persoon.'

Een besluit dat getuigt van zelfkennis en moed. Het maakte de warme reactie van de zaal alleen maar betekenisvoller. Hardwell had al twee uur staan glunderen achter zijn draaitafel, maar raakte uiteindelijk toch nog uit zijn evenwicht door het begrip dat hij voelde van het publiek.

Dat bestond op deze All Ages-avond uit vrijwel alle denkbare generaties. EDM is geen stroming exclusief voor de jeugd, zo bewees de kolonie uitgelaten veertigers en vijftigers op de tribunes.

Muzikale tijdreis

Voor zijn symfonische samenwerking met het Metropole Orkest koos Hardwell voor een muzikale tijdreis door de geschiedenis van de dance.

Beginnend bij Donna Summers I Feel Love, waarvan de remix volgens de sommigen de eerste houseplaat was. Via dansvloervullers van popgrootheden als The Eurythmics (Sweet Dreams) en Michael Jackson (Thriller) ging het naar het huidige tijdsgewricht waarin dance de muziek van de supersterren is geworden.

Hoewel de blazerssectie van het Metropole Orkest op songflarden van Nightcrawlers (Push the Feeling on) of Crystal Waters (Gypsy Woman) even mocht warmdraaien, kwam het orkest er als geheel enigszins bekaaid af tussen Hardwells beatbombardement. De live-zangers en dan vooral Rouse bleken wel een werkelijke versterking.

Zo bleef de samensmelting van klassiek en dance enigszins in goede bedoelingen steken. Het deerde terecht vrijwel niemand. De avond voltrok zich immers volgens een ontroerend ritme: met een vette lach en een kleine traan.