Dylan Groenewegen blikt terug: 'Dit is verdomme de Tour'

Elke ochtend zit Groenewegen tegenover zichzelf. Met een kop koffie en een bak havermout kijkt hij vanaf de bank naar de finishfoto van de Champs-Élysées.

"Het is een motivatie om te trainen, elke dag weer. Ook als het regent. Hier doe ik het voor. Dit wil ik de komende Tour weer doen. Het allergrootste doel van het jaar."

Alles op Parijs
Terug naar de ochtend van zondag 23 juli. In het routeboek van de Tour de France staat dat de traditionele slotetappe naar de Champs-Élysées start in Montgeron, een voorstad ten zuiden van Parijs. Dat is niet waar. Tenminste, niet in het hoofd van Groenewegen.

Voor hem is de slotetappe al elf dagen eerder begonnen, in de straten van Pau, waar hij wordt geklopt door Marcel Kittel, die zijn vijfde etappe van deze Tour wint. Die tweede plek is tot dat moment, als het peloton de Pyreneeën in trekt, het beste resultaat voor Groenewegen. "Na Pau was Parijs het enige grote doel. Ik heb alles op Parijs gezet.''

Onderweg naar de Franse hoofdstad wint ploeggenoot Primoz Roglic de Alpen-etappe naar Serre Chevalier. "Ik was ook blij, maar als sprinter wil je zelf winnen."

Nog een meevaller, diezelfde dag: Kittel stapt af. "Klote dat hij zo uitvalt, maar ik wist: dit vergroot mijn kansen in Parijs. Na een paar zware bergritten heb ik binnen de ploeg gezegd: 'Het wordt tijd dat jullie mij uit de wind gaan houden, dat ik genoeg drinken heb en mijn krachten kan sparen'."

Hazes' Het laatste rondje
"'Morgen kan je wereld veranderen', zei mijn ploegmaat en kamergenoot Robert Wagner voordat we gingen slapen. En toen ik wakker werd, zat Waggie al rechtop in bed. 'Vandaag gaat het gebeuren. Ik zie het al aan je'."

"Whatsapp, Twitter, Facebook, alles heb ik uitgezet. Ik had geen contact meer met de buitenwereld. Ik zette mijn koptelefoon op, ben in het vliegtuig gestapt voor de verplaatsing en heb tot de meeting alleen maar muziek geluisterd. Op het laatst een beetje oppeppende nummers. Stand up for the Champions, Let me entertain you en Hazes. Het laatste rondje."

"Bij de teambespreking in de bus zijn we nog met vijf renners. Robert Gesink, George Bennett, Jos van Emden en Timo Roosen zijn al naar huis, we hebben geen echte sprintrein meer. Ik zeg: houd me in positie en zet me af."

"Die optocht of de fiets met champagne, daar ben ik niet mee bezig. Eenmaal richting die rondjes in Parijs, begint de stress. Daar wil ik niet steeds proberen op te schuiven."

"Het is een wasmolen die steeds rondgaat. Het gaat om die laatste ronde. Als het 85 per uur gaat, dan moeten we klaar zitten. In die acht rondjes heb ik alleen het achterwiel van Wagner gezien. Elke ronde als we de finishlijn passeren, denk ik: hier moet het zo gebeuren."

Een zwaar rondje
"Voor de tv denk je: makkelijk. Brede banen, mooi asfalt. Maar het zijn gewoon kasseien en af en toen missen er wel eens wat stenen. Het begint ook nog een beetje te regenen. Weet je, eigenlijk is het best een zwaar rondje."

"Ik probeer voorin te blijven, vanwege de bochten en de tunnel. We zitten rond plek 20 of 30. Sky zit er ook nog met Chris Froome. De bel klinkt voor de laatste ronde. Nu gaat het echt beginnen."

"Met nog vijf kilometer te gaan loopt het een beetje heuvel op. Smerig. Ik hou niemand speciaal in de gaten. Greipel niet en Kristoff ook niet. Topsprinters, maar ik ga van onze eigen kracht uit."   

"Ik schreeuw naar Waggie: schuiven. Hij roept het door naar Tom Leezer, die voor hem rijdt. We gaan een beetje naar voren, achter Katoesja aan. Links komt Cofidis met een treintje. Heel even ben ik Waggie kwijt. Ik geef Bouhanni een kwakje, rem niet in de volgende bocht en dan zit ik al weer in het wiel bij Waggie."

Gas vol open
"Sprinten met deze gekte kun je niet leren. Zoveel hectiek. Dat zie je in geen enkele andere wedstrijd. In mijn eerste Tour in 2016 dacht is: what the fuck is dit? Vijf kilometer voor de finish gaat in een keer het gas vol open en komen ze van alle kanten."

"Dan rijd je met 80 in het uur naast elkaar en vliegt er een de hekken in. Zoveel goede sprinters als in de Tour zijn er in geen enkele andere koers. Niemand gaat opzij. Een sprinter valt liever, dan dat-ie in zijn remmen knijpt. Je moet de knop van angst uit kunnen zetten."

"Ik probeer een klein beetje in te houden en ga in het wiel van Haller zitten, een ploegmaat van Kristoff. In de laatste bocht geef ik Kristoff twee keer een schouderduw."

"Dat is voor mij de bevestiging: vandaag ga ik het doen. Geen valtik hè, maar een klein tikkie. Zo van: dit is mijn plek. Moet kunnen. Er zijn ook gasten die met hun knie tegen je stuur tikken. Dat is niet oké. Schouder tegen schouder mag. Zolang de handen maar aan het stuur blijven, vind ik alles prima."

Nu moet alles eruit
"Eigenlijk zit Kristoff in een betere positie dan ik. Daarachter zit nog Boasson Hagen, die zit het best. Ik zit te vroeg op kop, maar weet: als ik wacht, komt alles er overheen. Dus ik ga de sprint al langzaam aan en gooi mijn fiets naar links, zodat de anderen alleen maar rechts erlangs kunnen."

"Vier keer kijk ik naar beneden. Met mijn helm omlaag ben ik aerodynamischer. En ik kan een beetje onder mijn armen door kijken om te zien wat er komt. Op 200 meter gooi ik er nog een tandje bij. Ik ga altijd aan op een tand lichter en dan wil ik nog versnellen. Dus ik zet hem van 56x12 naar 56x11. Een flink verzet, maar het gaat hier ook 80 per uur."

"Met nog 50 meter voel ik het echt zwaar worden. Ik hoor iedereen in mijn oortje schreeuwen. Toen ik aanging, dacht iedereen: dit kan niet goed gaan. Maar nu doe ik het wel. In mijn hoofd zeg ik tegen mezelf: dit is verdomme de Tour. Mijn laatste kans. Nu moet alles eruit."