'Als het ziekenhuis sluit, kan ik mijn hypotheek niet betalen'

'Wij verbouwen en werken aan een betere toekomst. U kunt hier hinder van ondervinden.' De tekst op het bord naast de hoofdingang van MC Slotervaart, dat patiënten en medewerkers wijst op verbouwingen in en rond het ziekenhuis, voelt als bittere ironie.

Dat het ziekenhuis definitief geen toekomst meer heeft, is donderdag halverwege de middag door bestuursvoorzitter Mariska Tichem bekendgemaakt tijdens een personeelsbijeenkomst in het restaurant.

"Het is definitief, er is geen redding voor MC Slotervaart. Het is de afgelopen dagen en uren heel spannend geweest. Formeel staan de curatoren nu aan het hoofd van onze organisatie."

Als Tichem later zegt dat ze naast diepe teleurstelling ook trots voelt, wordt ze uitgejoeld door het personeel. "Donder op," klinkt het.

Een half uur voor de personeelsbijeenkomst deden artsen, verpleegkundigen, restaurantmedewerkers en ander ondersteunend personeel met een demonstratie voor de hoofdingang nog een allerlaatste poging de sluiting tegen te houden.

Hypotheek
'Wie betaalt nu onze huur en/of hypotheek?' en 'Laat dit ziekenhuis niet verloren gaan' was met stift op lakens geschreven.

"Als het ziekenhuis sluit, kan ik mijn hypotheek niet meer betalen," zegt Binnur Agretici. Ze werkte ­bijna 20 jaar in het restaurant en de koffiecorner. "We hebben altijd keihard gewerkt, maar we zijn behandeld als een stuk vuil. Ze zijn nooit open geweest naar ons toe."

Haar collega Aicha Ait El Hadj was in 1997 betrokken bij de opening van die koffiecorner. "Het was mijn eerste baan," zegt zij. "De mensen met wie je werkt, zijn niet alleen je collega's, het voelt als familie."

Gepensioneerd neurochirurg Eric Bongartz kwam naar het ziekenhuis om zijn oud-collega's te steunen. Agretici en Ait El Hadj vielen hem huilend in de armen. "Dit is precies wat het ziekenhuis zo mooi maakte," zegt Bongartz later. "Iedereen was hier gelijk. Status deed er niet toe. Ik ben al vijf jaar weg hier, maar ik ben er kapot van."

Crisisteams
Na de personeelsbijeenkomst heeft woede plaatsgemaakt voor verdriet, maar ook voor praktische vragen. Wat te doen met de patiënten? 

Er zijn crisisteams samengesteld die de overplaatsing van patiënten naar ziekenhuizen in de omgeving moeten begeleiden. 

"Ik voel me als een konijn dat op de snelweg in felle koplampen kijkt en denkt: wat gebeurt hier? Je kan niet links, je kan niet rechts, het is allebei fout," zegt oogarts Claudia Mertens. "Ik vind het verschrikkelijk voor de patiënten. Sommigen vlogen me vanmorgen om de hals en vroegen hoe het nu verder moet."

Ondertussen rijden verhuiswagens af en aan. Stoelen, schilderijen, de piano - alles wat nu niet wordt meegenomen, valt in handen van de curator. 

Verpleegkundigen hebben op de tweede verdieping een nieuw spandoek over de balustrade gehangen: 'RIP' staat er, in grote letters.