Bankier van het Verzet is een heldenepos met te weinig nuance

Curieus dat er niet eerder een film is gemaakt over bankier Walraven van Hall (Barry Atsma). Zijn broer Gijsbert (Jacob Derwig) werd in 1957 burgemeester van Amsterdam, maar de jongere 'Wally' toonde tijdens de Tweede Wereldoorlog het meeste lef.

Hij verzon een constructie om leningen af te sluiten ten ­behoeve van het verzet en toen er ­later meer geld ­nodig was, bedacht Wally iets nog riskanters.

Onder het oog van de Duitsers verving hij schatkist- en promessepapieren in De ­Nederlandsche Bank door valse exemplaren en verzilverde de originelen.

Patriottisme
Joram Lürsen stond een aardig budget ter beschikking en dat zie je af aan de prachtige beelden. De nadruk ligt niet op verschillen tussen toen en nu, maar op hoe dichtbij het verleden eigenlijk nog is.

Shots van de Oude Turfmarkt, waar de bank gevestigd was, lijken bijna hedendaags.

Het minder opmerkelijke script staat vooral bol van patriottisme en zet grote stappen om snel thuis te ­geraken.

Wally zegt keer op keer dat ze dóór moeten gaan en zijn vrouw spreekt haar steun voor de verzetsplannen uit met de woorden: "Ik wil het niet, maar je moet het wél doen."

Geschiedenisles
Bankier van het Verzet is een onversneden heldenepos, waarin Het Parool en haar oprichters een mooie bijrol spelen.

Voor nuance is weinig ruimte gereserveerd. Rost van Tonningen (Pierre Bokma), vooraanstaand NSB'er, komt er wel heel ­bekaaid vanaf.

Hij is een slechterik met nauwelijks meer diepte dan de Duitse leraar die Bokma speelt in de televisieserie Rundfunk. Terwijl Van Tonningen geloofd moet hebben dat hij het juiste deed.

Het onderzoeken van zijn motieven zou deze film misschien wat meer cachet hebben gegeven. Nu is het een wel erg rechtlijnige en sentimentele geschiedenisles.

Lees ook het interview met regisseur Joram Lürsen en producent Sytze van der Laan: 'Het ging om zo verschrikkelijk veel geld'