Direct naar artikelinhoud
Column

Worden Engelse voetbalfans grotere sterren dan de spelers?

James WorthyBeeld Agata Nowicka

Elk weekend kijk ik zo'n zes Engelse voetbalwedstrijden. Veel mensen zien het als een spelletje of als een hobby zoals borduren of vogelspotten, maar ik zie het als een prachtig excuus om in het weekend niet naar buiten te hoeven gaan.

"Schat, ga je mee naar de verjaardag van de tante van de broer van mijn ex-geliefde?"

"Sorry, schat, maar ik kijk naar een zeer belangrijke voetbalwedstrijd."

"Wie spelen er dan?"

"Newcastle speelt tegen Swansea."

"Waar is dit voor? Gewoon voor de competitie?"

"Nee, nee, dit is de kwartfinale van de Bolton Wanderers Super Cup."

"Dat klinkt belangrijk."

"Het is ook heel belangrijk. Er staat niet voor niets Super in de naam."

"Gaat het ook om heel veel geld?"

"Nee, dit keer niet. De clubs spelen om diamanten. De winnaar wint de grootste diamant van de wereld."

Mijn vrouw heeft niets met voetbal en daar ben ik blij mee. Dankzij haar kolossale desinteresse voel ik geen enkel schuldgevoel als ik tegen haar lieg over een niet bestaand bekertoernooi.  

Ik kijk dus veel Engels voetbal en ik geniet van elke minuut. Veel mensen klagen over het niveau van de ­Engelse competitie en dat de Spaanse competitie beter is, maar ik kijk nog liever naar een drie weken durende musical over het leven van Peter Jan Rens dan dat ik naar dat oneindige, kunstzinnige gepriegel kijk.

Maar meer nog dan van het voetbal, geniet ik van de Fan TV-filmpjes die een halfuur of een uur na het eindsignaal op YouTube verschijnen.

Mannen en vrouwen met mutsen op en hopeloos weggezongen stemmen, die voor het stadion hun mening over de wedstrijd ­geven.

Het zijn de gewone mensen. De mensen die vissticks in de vriezer hebben liggen. De mensen wier analyses je nooit hoort, omdat de televisiezenders meer waarde hechten aan de meningen van trainers die zes keer per jaar ontslagen worden.

Op YouTube hoor je de stem van de fans en het is werkelijk waar prachtig. Op de Fan TV-filmpjes van Manchester United komt soms een oude vrouw voorbij. Als haar club verloren heeft, klinkt ze als die onderste twee beschuitjes in elke rol beschuit. Gebroken. Alle hoop verkruimeld.

De club is haar alles. Als ze moet kiezen tussen haar kleinkinderen en haar club, zal ze zeker twee minuten twijfelen voordat ze met tegenzin 'kleinkinderen' zegt.

Het beste Fan TV-kanaal is echter van Arsenal. De Londense club is in nood en de supporters zijn ten einde raad. "Onze club is een ongelukkig huwelijk. Iedereen weet dat een scheiding de enige oplossing is, maar er gebeurt niets. Het bestuur is de vader, de trainer is de moeder en wij zijn de kinderen. Wij zijn de dupe."

Vorige week, na de onverwachte bekernederlaag ­tegen Nottingham Forest, stond er een blinde Arsenal-fan voor de camera. "Het beste aan de wedstrijd is dat ik er niks van heb kunnen zien. Geweldig, toch?" En zo zijn de fans langzamerhand grotere sterren dan de spelers aan het worden.

De spelers zien een club enkel als springplank, ze kussen het logo van de club, maar terwijl ze het logo kussen, denken ze aan het logo van een andere club. Ze wachten tot ze de sprong kunnen ­maken.

Dat is wat voetbal is. De ambitie wint het altijd van de loyaliteit. Altijd en overal, behalve op de tribunes. Alleen op de tribunes zit het hart een verrukkelijke levenslange straf uit.

De in Amsterdam geboren en getogen schrijver James Worthy (1980) probeert in zijn columns iets van het leven te begrijpen. Lees al zijn columns hier terug. 

Reageren? james@parool.nl

Als haar club verloren heeft, klinkt ze als die onderste twee beschuitjes in elke rol beschuit. Gebroken. Alle hoop verkruimeld