Het is vandaag 14 jaar geleden
"Dit kan toch niet! Dit kun je toch niet maken!" zei een moedige vrouw tegen hem. Daarop antwoordde Mohammed Bouyeri, met het HS2000-pistool nog in zijn hand: "Dat kan ik wel, en dan weten jullie ook wat je te wachten staat."
En hij liep weg, om even later door de politie in het Oosterpark te worden gearresteerd nadat hij in zijn been was geschoten.
Acht kogels hadden Van Gogh getroffen.
Met een Kukri-machete was vervolgens zijn keel doorgesneden en met een klein fileermes was een brief, gericht aan Ayaan Hirsi Ali, in zijn borst gestoken.
Het is vandaag veertien jaar geleden.
Deze gebeurtenis en die zin '... dan weten jullie ook wat je te wachten staat...' veranderden mijn leven. De kleur verdween, dat is zeker, het zwart-wit drong wellicht uit zelf- bescherming in mijn geest; soms heb ik gedachten die het daglicht niet kunnen verdragen en waar alleen het Wetboek van Strafrecht raad mee weet.
De moordenaar zit levenslang in de gevangenis.
Hij heeft daar een poging gedaan een medegevangene te vermoorden. Ex-gedetineerden vertellen me weleens dat hij geen steek is veranderd, dat hij bewaarders wil bekeren tot de ware islam, wat weleens lukt, en daarom besloot men hem af en toe naar een andere gevangenis te verplaatsen.
Veertien jaar geleden.
Toen was Thierry Baudet 20 jaar. Rob Jetten 17 jaar. Jongens nog. Rutte was 37. Geert Wilders werd al beveiligd. Pim Fortuyn was al vermoord.
'...dan weten jullie ook wat je te wachten staat...'
Is die dreiging minder geworden?
De dreiging is nog altijd 'substantieel,' zegt de AIVD.
Substantieel - zo'n woord dat niet direct geruststelt.
Desondanks worden we in slaap gesust.
Wie staat die aanslag in het Centraal Station dit jaar nog scherp voor de geest?
Je kunt je ook al die aanslagen niet aantrekken. Je moet leven alsof ze niet zijn gebeurd. Je moet namelijk ook geld verdienen, boodschappen doen, de hond uitlaten, met de kleinkinderen spelen.
Alsof er niets is gebeurd.
Wanneer je jezelf niet in de maling neemt, valt er niet te leven.
Na de moord op Theo werd ik angstiger dan ik al was.
Daar waren een paar vervelende gebeurtenissen op straat debet aan.
Toch vergeet ik soms over mijn schouder te kijken. En je wilt niet al te paranoïde worden.
Vandaag kijk ik achterom, maar niet paranoïde.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl
Lees ook: Dit schreef Het Parool na de moord op Theo van Gogh
Wanneer je jezelf niet in de maling neemt, valt er niet te leven