'Zuidas... echt, ze werken er hard'

De advocatuur intrigeert. De strafrechtadvocaat, slechts een klein percentage van alle advocaten, is breed vertegenwoordigd in de media. Sinds een aantal jaren komt daar nog een andere 'diersoort' bij: de Zuidasadvocaat. 

Vorig jaar werd er een heuse, gedramatiseerde tv-serie aan gewijd: Zuidas. De strafrechtadvocaat is boeiend omdat hij aan de zijde van de crimineel staat, de Zuidasadvocaat juist omdat hij aan de kant van het geld staat. Althans, zo wordt het ons vaak voorgespiegeld.

De advocatuur zetelt rond het World Trade Center, vooral door de komst van de rechtbank. Die ­vertrok in de jaren negentig van de Prinsengracht en vestigde zich aan de Parnassusweg. Dit was het signaal voor vertrek van een aantal groeiende kantoren met binnenstadsproblemen, zoals beperkt parkeren.

Ik loop al vele jaren in de advocatuur rond, ook op de Zuidas. Ik was advocaat en ben nu ­eigenaar van een uitzendbureau voor advocaten en notarissen. Ik spreek veel met kantoren die opdrachten geven, maar ik spreek ook veel advocaten die zich als interimmer aanbieden bij ons bureau. Daarnaast geef ik onderhandelingstrainingen in een leiderschaps­programma voor succesvolle vrouwelijke advocaten van de grote kantoren.

Cliëntenportefeuille
Draait het op de Zuidas alleen om geld? Om uitbuiting van stagiairs en om gewetenloze advisering van de industriële grootmachten? Natuurlijk worden er flinke omzetten gemaakt en de hoge uurtarieven zijn soms moeilijk uit te leggen.

Jonge advocaten werken zich vaak een slag in de rondte en de partners ook, allemaal waar. Maar de Zuidas is ook een fantastische opleidingsmachine, een bron van enorme creativiteit. De Zuidas heeft internationale allure en een cliëntenportefeuille waar Amsterdam ­bijzonder trots op mag zijn. 

Ongeveer een derde van alle Nederlandse ­advocaten zit in Amsterdam. Daar zitten ook veel kleine en middelgrote kantoren bij, die over de hele stad zijn verspreid. De grotere ­kantoren zitten veelal rond de Zuidas.

Iedere beginnende advocaat moet een drie­jarige opleiding door. Daarvoor moeten zij ongeveer eens per twee weken 'naar school'. Voor deze driejarige periode krijgen zij bij ­aanvang een contract aangeboden.

De Zuidas neemt per jaar vele stagiairs aan - dat kan op jaarbasis voor een kantoor om 50 tot 100 nieuwe advocaten gaan - en steekt veel opleidingstijd en geld in deze mensen. 

Er zijn kleinere kantoren die geen stagiairs meer aannemen, maar wachten tot deze goed opgeleide advocaten klaar zijn met hun stage en ze dan graag 'overnemen'. Ook het ­bedrijfsleven staat in de rij om deze advocaten in dienst te nemen. Zo'n Zuidasstage is een ­enkele reis naar een andere mooie baan.

En wat betreft de diversiteit: die kan echt veel beter, dat weet het management van de Zuidaskantoren ook wel. Ongeveer tien jaar geleden werd op initiatief van een groep vrouwelijke partners van de grote kantoren een leiderschapsprogramma voor vrouwelijke advocaten opgezet. Het doel was de doorstroming naar de top te bevorderen.

Als onderhandelingstrainer bij dit programma heb ik gemerkt dat de klassieke emancipatieproblemen hier net zo goed gelden als in vele andere sectoren. Kwesties als work-life balance, het vinden van de juiste vorm van zichtbaarheid binnen kantoor en het op een goede manier opkomen voor jezelf zijn na tien jaar nog altijd actueel. 

Die ene cokesnuivende, alcoholistische advocaat die in zijn Porsche op de Zuidas rijdt, zal vast bestaan. Maar meestal treft u 's avonds in het blinkende ledlicht van de Zuidas intelligente, hardwerkende mensen aan. Misschien minder intrigerend, maar goed voor de stad.