Black Panther bewijst: tijdperk van superhelden is toch niet dood

Afgelopen week kondigde het door Disney ingelijfde ­Lucasfilm aan dat de producenten van Game of Thrones een nieuwe reeks Star Wars-films gaan maken.

Vier maanden eerder werd bekend dat ook regisseur Rian Johnson van The Last Jedi nog een Star wars-trilogie ontwikkelt. Intussen wordt aan de afronding van de huidige trilogie en een handvol afsplitsingen gewerkt.

Het onderstreept dat Disney een rotsvast vertrouwen heeft in het concept van het cinematic universe, waarin ­alle windstreken, uithoeken en dwarsverbanden van een fictief universum kunnen worden verkend.

Verzadiging ligt daarbij op de loer, maar het aanhoudende succes van films in het Marvel cinematic universe spreekt boekdelen. Disney tastte diep in de buidel om Star Wars en Marvel in te lijven, maar spint er garen bij.

Blonde superschurk
Verzadiging van de markt is iets anders dan verzadiging bij individuele kijkers. We mogen het superheldentijdperk al een paar jaar doodverklaren, soms verschijnt er toch een film die genoeg opwinding veroorzaakt om die stelling te logenstraffen.

Een jaar geleden werd Wonder Woman van Marvelconcurrent DC Comics een cultureel fenomeen in de Verenigde Staten. Nu lijkt hetzelfde te ­gebeuren met Black Panther, de achttiende film in het Marvel cinematic universe.

Wonder Woman was het eerste soloavontuur van een ­superheldin, Black Panther is het eerste soloavontuur van een zwarte superheld.

In het Trumptijdperk voorzien beiden in een behoefte aan een opstand en een verlossing van de blonde superschurk in het Witte Huis. Daarom worden de twee superhelden enthousiast op het schild gehesen, terwijl de aanhang van de president klaagt over het linkse complot dat in Hollywood de dienst uitmaakt.

Wonder Woman was een goede superheldenfilm, maar geen geweldige. Black Panther slaagt er iets beter in zich aan de platgetreden paden van het genre te onttrekken, maar dankt de amusementswaarde en opwinding evenzeer aan het cultureel baanbrekende karakter.

Net als de vrouwelijke tegenhanger maakte de superheld zijn ­debuut een paar jaar geleden in een ensemblefilm: hij deelde het doek met de Avengers in het teleurstellende Captain America: Civil War.

Vibraniummijnen
Zijn solofilm is gemaakt door Ryan Coogler, die met zijn debuut Fruitvale Station (2013) een voorschot op de Black Lives Matterprotesten nam en met de boksfilm Creed (2015) een zwarte bijdrage aan de Rockyserie leverde.

Black Panther

Regie Ryan Coogler
Met Chadwick Boseman, Danai Gurira, Lupita Nyong'o
Te zien in Arena, City, De Munt, Tuschinski

Cooglers vaste hoofdrolspeler Michael B. Jordan is een uitstekend acteur met een charismatische uitstraling, maar de rol van de Black Panther was door Marvel al aan Chadwick Boseman gegeven.

Boseman doet het aardig als de Afrikaanse prins die tot koning wordt gekroond, maar wanneer Jordan als wraakzuchtige troonpretendent ­opduikt stelt hij de superheld danig in de schaduw.

Buiten dat euvel slaagt Coogler er verrassend goed in zich van het gangbare Marvelwerk te onderscheiden.

Black Panther maakt uitstapjes naar Oakland en Busan (Zuid-Korea), maar speelt zich hoofdzakelijk in het Centraal-Afrikaanse land Wakanda af.

Het door stripmakers Stan Lee en Jack Kirby in 1966 verzonnen koninkrijk zuchtte nooit onder kolonisatie en is steenrijk en technologisch hoogontwikkeld, dankzij de vibraniummijnen waar de westerse wereld geen weet van heeft.

Coogler pakt spectaculair en kleurrijk uit met zijn Afrikaanse droomnatie, waar de strijd om de troon, de illegale handel in vibranium en de keuze tussen isolationisme en samenwerking voor spanningen zorgen.

In de actiescènes stelen de vrouwen de show, waarbij de uit The Walking Dead als Michonne bekende Danai Gurira en Lupita ­Nyong'o (12 Years a Slave) dermate fel en slagvaardig uithalen dat Black Panther het nakijken heeft.

Dat bezwaar is overkomelijk. En in mei keert de held alweer terug in Avengers: Infinity War.