Ik snap waarom Halbe huilt, maar ik snap het ook niet
Een huilende Halbe. Ik moest opeens denken aan een huilende vrouw die ik goed ken. Zij is celliste bij het Balletorkest.
Zij was celliste bij het Balletorkest, moet ik zeggen. Door de bezuinigingen van Halbe in de kunstsector werd zij enkele jaren geleden ontslagen. Zij moest daar erg om huilen.
Spelen in een orkest was haar liefste wens geweest, spelen in een orkest had zij jaren en jaren gedaan. Het was haar werk en haar leven.
Die vrouw, die ik goed ken, heeft nooit van haar leven gelogen, heeft altijd keihard gewerkt voor een loon dat je gerust karig kan noemen. Maar Halbe vond die klassieke cultuur niet belangrijk en bezuinigde. Terwijl sommige collega's konden blijven zitten, moest zij vertrekken.
Een orkest is een familie. Zij moest gedwongen van haar familie afscheid nemen. Zo voelde zij het.
Zij zit voor de televisie en ziet een huilende Halbe en heeft geen medelijden.
Zij kan alle botte uitspraken die Halbe over kunst heeft gedaan, uit haar hoofd herhalen.
Zij vindt het rechtvaardig dat Halbe het veld ruimt. Zij vindt hem een omhooggevallen kwast die voor een deel haar leven kapot heeft gemaakt.
Die vrouw is overigens de mijne.
Ik kijk met haar naar de huilende Halbe, en denk: wat is dat toch, al die huilende ministers.
Huilen!
Is het voor Halbe hetzelfde als voor mijn vriendin?
Ik denk het wel: de baan van je leven verliezen.
Maar nogmaals: zij maakte geen fout, hij wel.
Ik snap dus waarom Halbe huilt, maar ik snap het ook niet. Ik bedoel: moet een minister, die keiharde maatregelen kan en durft te nemen, ook niet een zekere afstand hebben tot zijn eigen vak?
Kun je wel een goede minister zijn als je zo emotioneel bent?
Emotionele betrokkenheid wordt tegenwoordig als een uitstekende eigenschap gezien, maar is het dat wel?
Liegen en emotionele instabiliteit is een uitstekende combinatie voor schrijvers, maar een slechte voor ministers.
"Never kick a man when he is down," zei mijn goede vaar. Maar op je handen zitten is soms moeilijk.
Als Halbe morgen zijn tranen heeft gedroogd, gaat hij eens kijken wat hij gaat doen.
Hij wil niet meer de politiek in.
Hij zei dat gisteren met een zekere kwaadheid, met rancune.
Ik gun hem een directoraat bij het balletorkest.
Ik gun dan Halbe een Halbe.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
t.holman@parool.nl
Ik gun hem een directoraat bij het balletorkest
Lees alles over het vertrek van Halbe Zijlstra
Halbe Zijlstra besloot het dinsdagochtend: hij zou aftreden. De aanleiding: "Mijn eigen stommiteit." Emotionele Zijlstra ziet zijn droom uiteen spatten.
Het vertrek van minister Halbe Zijlstra is ook een kras op het blazoen van Mark Rutte. Het is al de zesde VVD'er uit zijn inner circle die het veld ruimt. De premier erkende dinsdagavond zijn zoveelste 'inschattingsfout'.
Halbe Zijlstra is de eerste minister van Buitenlandse Zaken in de parlementaire geschiedenis die door een politieke blunder het veld moet ruimen. Zijn vertek is een unicum in politieke geschiedenis.
Zijlstra is niet de eerste in zijn positie, de afgelopen jaren moesten al diverse VVD-bewindslieden het veld ruimen. Deze VVD-bewindslieden gingen Zijlstra voor.
Nu dat de minister is afgetreden is zijn toekomst ongewis. De ene dag wordt je met de dienstauto overal heen gebracht, de volgende dag moet je zelf met de fiets: Het zwarte gat van afgetreden bewindslieden.