Onze kortste traditie ooit

We hadden een traditie gemaakt. Als je elf jaar wordt, mag je met je vader naar een stad in Europa. Een weekend geen werk, een weekend je vader helemaal voor jou alleen. De oudste koos voor Londen en ze hadden het fantastisch.

Sindsdien droomde de middelste van haar tripje. Ze moest nog twee jaar wachten, maar elke maand bedacht ze wel een andere stad. Wat kun je allemaal doen in Madrid? Hoe koud is het in Helsinki? Was papa weleens in Athene geweest?

Het was een van haar eerste vragen toen ze hoorde dat Eberhard ziek was: hoe zat het met de traditie? Zou hij nog met haar op reis kunnen? Het was negen maanden voor haar elfde verjaardag.

Ik haalde mijn schouders op: ik wist het niet. Misschien. Of misschien niet. We moesten afwachten. Ergens wist ik wel beter, maar ik kon op dat moment haar lange verheugen niet met de grond gelijk maken.

Ergens wist zij ook wel beter, maar ze bleef nog een tijdje dromen. Kleinere dromen, dichter bij huis. Naar Parijs met de trein? België? Met de auto naar Rotterdam?

Af en toe vroeg ze aan mij hoe ik haar kansen inschatte. Ik bleef mijn schouders ophalen. Steeds minder ver de lucht in. Tot Eberhards dood vlak voor haar elfde verjaardag van onze traditie de kortste traditie ooit maakte.

Nu staan we met z'n tweetjes op Schiphol. Ze koos ook voor Londen.

We hebben net een broodje gegeten en maar weer eens opgesomd wat we allemaal van plan zijn te doen dit weekend. Nu zijn de taxfreewinkels aan de beurt. We proberen onze stemming omhoog te spuiten tussen de duizenden flesjes parfum.

"Hebben ze ook die van papa?" Vast wel. In de hoek met mannengeuren vinden we tussen alle strakke verpakkingen zijn fles.

"Wil je?" Ik richt met het pompje op haar nek. Ze knikt. Een wolk aftershave landt op haar jas. Ze knikt weer: zo rook een schone papa. Zo rook ze zelf ook vaak, als hij haar voor vertrek een zoen had gegeven.

"Ik was liever met papa naar Londen gegaan."

"Ik had ook liever gewild dat jij met papa naar Londen was gegaan."

We knikken nu allebei: ja, dat was beter geweest.

Met de geur van Eberhard in ons neus lopen we naar de gate. We gaan een nieuwe traditie maken.

Femke van der Laan (39) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.