'Ticketbalie doet afbreuk aan muurschildering Amstelstation'

Ergens ter hoogte van de voet van de Eiffeltoren moet nog een Duitse kogel zitten.

Peter Alma jr. (73) gaat op zijn tenen staan om te kijken of er nog iets zichtbaar is van de inslag van 75 jaar geleden, maar helaas, of eigenlijk gelukkig: je ziet er niets meer van. Het gat is weggeplamuurd en de wandschildering is alweer jaren terug vakkundig gerestaureerd.

Alleen al de aanwezigheid van de kogel zegt iets over het historische karakter van de kunstwerken aan beide kopse kanten van de hal van het Amstelstation. Ze zijn afkomstig uit 1939, toen 'het station op de terp' werd gebouwd. Ze horen onlosmakelijk bij het station, en bij het gebouw.

Net rechts van de plek waar de kogel zich moet bevinden, staat de naam van de man die de wandschilderingen heeft ontworpen en uitgevoerd: Alma.

Foeilelijk bouwseltje
Net als de achternaam van de man in de hal: Peter Alma jr is de zoon van de kunstenaar. En naast hem staat zijn zus Sinja (77).

Ze zijn deze ochtend naar de hal van het station gekomen omdat ze graag zouden zien dat de renovatie van 'het Amstel' en het omliggende gebied wordt aangegrepen om de kunstwerken van hun vader de zichtbaarheid te geven die ze verdienen.

Achter hen namelijk, aan de oostelijke zijde van het station, staat naast de trap die leidt naar de tram een nogal foeilelijk bouwseltje waarin de NS treinkaartjes verkoopt.

Sinja Alma: "Dat gebouwtje doet zoveel afbreuk aan het kunstwerk van onze vader. Alles wat linksonder staat, gaat erachter schuil. Als je het loket nu naar de zijkant zou verplaatsen, dan krijg je weer een prachtig zicht op de wandschildering."

Sinja Alma haalt een aantal oude foto's tevoorschijn die moeten zijn genomen in de laatste dagen voordat het toen nieuwe station in 1939 werd opgeleverd.

Een maagdelijke hal, met de wandschildering als logisch begin- en eindpunt. Zo zonder belendende prefabmeuk komt de muurschildering fantastisch tot zijn recht.

'Almastation'
Het was het werk waar hij het meest trots op was, zeggen broer en zus. Sinja Alma: "Onze vader nam mij als kind weleens mee naar het station, dan gingen we ernaar kijken. Ik vond het toen al prachtig." Peter Alma: "Mijn vader heeft veel muurschilderingen gemaakt, maar dit was zijn zichtbaarste werk."

Zozeer zelfs dat het station door sommigen destijds wel 'het Almastation' werd genoemd.

Niet vreemd, zegt zijn dochter: "Er komen hier veel mensen voorbij. En wat mijn vader maakte, gold als gemeenschapskunst: het was niet alleen heel zichtbaar, maar ook begrijpelijk. Vergis je niet hè: de trein was in die tijd echt nog heel erg een vervoermiddel voor iedereen. Als je reisde, deed je dat vaak met de trein en dus kwam iedereen hier op het station."

De schilderingen van Alma staan er, het moet gezegd, ook schitterend bij: tijdens de renovatie van 2003 is alles vakkundig hersteld.

Peter Alma: "Het heeft ook best te lijden gehad, in het verleden is er een keer door glazenwassers met een hogedrukspuit schoongemaakt. Je ziet nog een beetje waar het water naar beneden is gelopen."

Harde kleuren
Het ziet er goed uit dus. Afgezien van dat ontsierende hokje dat met zijn harde geel-blauwe kleuren veel van de pracht van de schildering wegneemt.

Silja Alma: "De benen van de geleerden zijn halverwege afgesneden en vanaf de zijkant zie je dat er een bevestiging in de verf is geboord. Wat zou het toch mooi zijn als dat hokje kan verdwijnen."

De NS laat in een reactie weten dat de hal van het station zal worden aangepast. "Dit betekent dat de muurschildering beter zichtbaar wordt. Dit is echter iets voor de langere termijn. Dan moet je aan enkele jaren denken."