Direct naar artikelinhoud
Column

'Dit is wel heel anders dan toen papa doodging hè?'

Femke van der LaanBeeld Oof Verschuren

"Wat heeft hij in zijn handen?"

"Volgens mij noem je zoiets een stormram."

"En die andere, wat heeft die? Wat is dat dunne?"

"Een breekijzer."

Er is zojuist een brandweerauto gestopt voor onze voordeur. De kinderen en ik hebben postgevat in de vensterbank, ramptoeristen die we zijn. Schuin onder ons wordt een deur ingebeukt.

Ik gok dat daar de oude man woont die ik weleens op straat tegenkom, op zo'n manier schuifelend dat ik mijn kinderen dan 's avonds op het hart druk toch vooral niet op de stoep te fietsen. Nu vliegen de splinters van zijn voordeur.

Het duurt niet lang voor ze binnen zijn. Het duurt ook niet lang voor ze weer buiten staan.

"Ik denk dat de buurman dood is."

Ik wijs de kinderen op de haast die opeens is verdwenen en even later op de latex handschoenen van de politieagenten.

De brandweermannen vertrekken, de schouwarts arriveert. Even later komt er een lijkwagen de hoek om. Wij hangen nog steeds in de vensterbank.

"Dus hij was helemaal alleen toen hij doodging?"

"Wat zielig."

Pas als de zwarte auto de straat is uitgereden, gaan we bij het raam vandaan.

Een uur later lopen we langs het huis van de buurman. De deur is dichtgespijkerd met een grote plank, en een hangslot moet ongenode gasten buiten houden.

"Dit is wel heel anders dan toen papa doodging hè?" De oudste kijkt ook naar de plank en het hangslot.

Het is inderdaad een groot verschil met de voordeur van de Herengracht na Eberhards overlijden. Toen legden mensen er een week bloemen neer, er werden kaarsjes gebrand, ze bleven even staan kijken.

Als de kinderen na school thuiskwamen, deden ze verslag van de verse aanvoer. "Er liggen nu wel zestien beertjes!"; "Iemand heeft een regenboogballon opgehangen!"; "Er staat een foto van papa met allemaal hartjes!"

Aan het einde van de week slopen de jongste en ik om zeven 's morgens uur het huis uit: er lag een paar bokshandschoenen dat hij zo graag wilde hebben.

"Dit is niet hoe het normaal gaat hoor, als er iemand dood is," zei ik die week regelmatig tegen de kinderen. Het was het eerste overlijden dat ze meemaakten en mij leek het nodig wat aan verwachtingenmanagement te doen.

Nu zeg ik het weer: dit is niet normaal hoor. Ze knikken; dat hadden ze inmiddels wel begrepen. Er zit veel tussen een bloemenzee en een hangslot met een plank.

Femke van der Laan (39) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.

Er staat een foto van papa met allemaal hartjes!