Het is zo'n ochtend dat meeluisteren levensgevaarlijk is

Het is zo'n ochtend dat meeluisteren levensgevaarlijk is. In een hoekje van het café zit een stel sissend ruzie te maken. De vrouw kijkt geregeld gegeneerd om zich heen. Om haar blik te mijden en haar de schaamte te besparen richt ik me op mijn broodje kaas inclusief overmatige alfalfagarnering.

Prompt word ik meegezogen in een andere conver­satie naast me. "Mijn scriptie. Het wordt zo goed!" Een tengere vrouw van een jaar of 25 ramt met twee knuisten op de tafel. "Het is gewoon ontzettend slim uitgedacht allemaal," ratelt ze.

"Ik denk dat ik een revolutie te pakken heb. Over vijf jaar weet iedereen wie ik ben. Dat zegt mijn begeleider ook. Dit is gewoon nog nooit eerder beschreven." Haar vriendin knikt bewonderend. "Het is echt heel speciaal."

Goh, leuk, wat zou ze verzonnen hebben? Een nieuwe evolutietheorie? Een taalkundige oplossing voor de diverse betekenissen van het woord toch? Iets in de kwantummechanica?

Opeens spreekt ze me aan. "Mag ik je wat vragen? Ik ben bezig met een onderzoek voor mijn afstudeerscriptie. Zou je voor mij een lijstje willen invullen?" Maar natuurlijk. Alles voor de wetenschap. En voor het bevredigen van mijn nieuwsgierigheid.

IJverig begin ik te pennen. Naam, leeftijd, gezins­situatie, opleiding. Dan komt vraag vijf. 'Scheert u zich weleens in uw intieme zone?' Pardon? Ik kan kiezen uit vier antwoorden. 'A. Iedere dag. B. 1 keer per week. C. Soms. D. Nooit, omdat...'.

Mijn wenkbrauwen rijzen, maar zij tikt met haar pen op mijn blaadje. "Dat is belangrijk." O. Nou goed, ik omcirkel braaf mijn antwoord. Volgende vraag: 'In welke vorm scheert u uw intieme zone? A. Een streepje. B. Een driehoekje. C. Kaal. D. Anders, namelijk...'.

Nu ben ik degene die gegeneerd om zich heen kijkt. Die alfalfa smaakt ineens raar en ik zal wel een saaie doos zijn, maar wat is het nut van deze exercitie? Bij de volgende vraag komt de aap uit de mouw: heb ik behoefte aan een product waarmee ik een kaarsrecht streepje zou kunnen scheren? Ik krijg visioenen van een kut-waterpas en vul maar 'Weet niet' in. 

Laatste vraag: 'Heeft u behoefte aan een product waarmee u figuurtjes in de schaamstreek zou kunnen scheren?' Figuurtjes? Hoeveel ruimte denkt ze dat er down-under is? Dat ik de eerste zinnen van het Wilhelmus wil lezen voor ik de liefde bedrijf? Dat het me leuk lijkt dat mijn geliefde Bugs Bunny tegenkomt als ik mijn ondergoed uittrek? Dat ik een pijltje wil scheren om aan te geven waar ie moet zijn?

Ik ben er klaar mee, vul groot 'Nee' in, geef het papier terug en zeg: "Ik geloof dat ik niet helemaal je doelgroep ben." Het meisje haalt haar schouders op en beent richting de barman, zo'n type dat reuzetrots is op het afdakje boven zijn eigen intieme zone. 

"Meneer, mag ik u iets vragen?" Als ik wegloop, hoor ik hem de woorden 'lekkere flinke pruik' gebruiken. Het is zo'n ochtend dat meeluisteren levensgevaarlijk is.

Roos Schlikker (1975) is journalist en schrijfster van boeken en toneelstukken. Elke zaterdag schrijft ze een column voor Het Parool.