Edwin Evers: 'Ik wil uit dat harnas van radio maken'

Hij valt stil en veegt de tranen van zijn wangen. De emoties komen als Edwin Evers over zijn 82-jarige moeder spreekt, en het briefje van haar hand dat hij onlangs op de keukentafel vond. "Dit gebeurt bijna nooit," zegt hij haast excuserend als hij wordt overvallen door de ontroering.

Even eerder klonk nog die o zo bekende bulderende lach, als inleiding op zijn antwoord op de vraag of een nukkige Evers eigenlijk wel bestaat. Die lach van jewelste kleeft aan de nummer 1-dj van Nederland.

Hij klinkt ook na lastigere vragen, al is het in die gevallen vooral een teken van ongemak. Het gesprek gaat namelijk over hem en 'dat hoeft eigenlijk niet zo'.

"Natuurlijk ben ik weleens nukkig. Nooit lang hoor, hooguit een dag." Het belangrijkste verschil na 21 december, als de laatste Evers staat op een feit is: hij kán eindelijk eens ongegeneerd een hele ochtend mokken. Dat mocht de afgelopen 21 jaar niet. Althans, niet van hemzelf. In tegenstelling tot bijvoorbeeld collega Giel Beelen, die de luisteraar juist geregeld deelgenoot maakt van zijn grilligheid.

"Ik geloof daar niet in," zegt Evers. "Als je naar een concert gaat van je favoriete artiest en die zegt er even geen zin in te hebben en daarom bepaalde liedjes níet te zingen... Daar heb je toch geen kaartje voor gekocht? De luisteraar verwacht dat het knalt, dus dan moet dat gebeuren, ook al ben ik strontchagrijnig."

Het gaat soms zo ver dat na een meningsverschil in de studio ('laatst nog over het boerkaverbod') niemand een woord met elkaar wisselt als er een plaatje opstaat. Bozig staart het kwartet - met naast Evers zijn vaste sidekicks Rick Romijn (echte naam: Richard Blokpoel), Niels van Baarlen en Jelte van der Goot - dan wat voor zich uit. Tot de schuiven weer opengaan. "En ja hoor, daar zijn we weerrrr!"

"Vaak bewaren we verhalen ook bewust. Ik kom bijvoorbeeld terug van vakantie, loop even voor 6 uur de studio binnen en dan vraagt niemand me hoe het was. Tot die microfoon aangaat. 'Edwin man, hoe was je vakantie?!' Zo gaat dat." 

"Omdat we weten: alles moet echt en spontaan zijn. Het gebeurt nooit dat je ons een anekdote hoort vertellen die we stiekem al kennen. Je hoort ook nooit een gemaakte lach. Authenticiteit is ons belangrijkste wapen."

Evers komt uit een hecht, traditioneel arbeidersgezin. Zijn vader, die in 2014 op 82-jarige leeftijd overleed aan een hersenbloeding, was elektricien en speelde trompet bij een amusementsorkest. 

Evers' broers zijn zes en tien jaar ouder en leven, als medewerker van een salarisadministratie en directeur van een accountantsorganisatie, in een totaal andere wereld.

In eerdere interviews zei Evers door te gaan met zijn show zolang hij zijn energieniveau zou behouden. Is dat nu dan toch afgenomen? Hij valt even stil. "Weet je, het is geen lichamelijke vermoeidheid. Ik werd wel een beetje moe van al dat móeten. Dat je naar bed moet terwijl je zó graag die voetbalwedstrijd nog wilt zien."

CV

Geboren
Hardenberg, 9 mei 1971

Loopbaan
1992-1995 Evers in het wild (Radio 3)
1998-2000 Evers staat op (3FM)
2000-2018 Evers staat op (Radio 538)
2006, 2009 en 2010: Zilveren RadioSter voor beste radio­presentator
2006: Gouden RadioRing voor Evers staat op
2018: ridder in de orde van Oranje-Nassau

Evers kruipt soms nog vóór het Achtuur­journaal onder de dekens, om zich elke werkdag om 4 uur wakker te laten rinkelen. Dik twee decennia lang. Een periode waarin de hoge luistercijfers toch eens moesten zakken, maar wat nooit gebeurde. Sterker, Evers verstevigde zijn positie - het afgelopen jaar luisterden er gemiddeld 420.000 luisteraars per uitzending.

"Ik heb me altijd gerealiseerd dat het succes zomaar over kon zijn. Dat luisteraars merken dat je die energie níet meer hebt en roepen dat het sneu begint te worden. Het zou een smet zijn op al die jaren - en dat gun ik mezelf niet."

Hoe lang ben je dat levensritme al beu?
"Ik ben ernaartoe gegroeid. Tijdens vakanties ontdekte ik steeds meer hoe heerlijk dat even niksdoen is. Ik voelde dat ik klaar was voor een ander leven. Dat programma is er altijd, dat is allang niet zwaar of moeilijk meer. Maar ik wil niet meer dat stramien van elke dag weer, dat harnas... Ik stop liever drie jaar te vroeg dan een half jaar te laat."

Je bent vrijgezel. Hoe lastig is dat radioritme voor relaties?
"Je zit toch met iemand in huis die elke dag om acht uur naar bed gaat. Dat is natuurlijk hartstikke ongezellig, en ik word er een beetje egoïstisch van. Ik moet op tijd naar bed, rust hebben, dat programma maken. Ik moet van alles. Als ik dan vrij was, wilde ik in extreme mate niks meer. Alleen maar doen waar ík zin in heb. En dat werkt niet in een relatie, want dan moet je altijd wat. Dat kost me moeite." 

"Ik wil trouwens niet dat mensen denken dat ik nou zo'n achterlijk zwaar leven leid. Rick en Niels hebben ook gezinnen."

Een bekende van jou zei: 'Edwin zou de beste vader zijn die een kind zich kan wensen.' Maar je wilt geen kinderen?
"Het is meer de vraag of ik mijn leven in dienst zou wíllen stellen van een kind. Het is net als met een huisdier. Als je daarvoor kiest, moet je er ook voor zorgen. Ik vind het waarschijnlijk fantastisch, dat hoor ik van iedereen tenminste, maar van mij hoeft het niet per se. Het was ook nooit een serieuze optie."

Je zegt ook heus weleens chagrijnig te zijn, maar je hebt de reputatie van een bescheiden en eeuwig vrolijke snuiter.
"Ik word inderdaad niet snel boos, maar ik krop dingen op. Dat is gevaarlijk, want áls ik boos word, ben ik soms onevenredig hard. De laatste keer was toen ik een verandering in het programma wilde doorvoeren: Rick en Niels waren het er niet mee eens dat ik Jelte er als sidekick bij wilde halen (dat speelde in oktober 2016)." 

"Jelte deed al veel op locatie en was invaller. Zij waren bang dat het ten koste zou gaan van de drive als hij erbij zou komen. Dat risico bestond, maar ik wilde het toch. Ik ben iemand van het harmoniemodel, maar soms moet je iets doordrukken."

Radio 538 is in handen van John de Mol, die de reputatie heeft overal bovenop te zitten. Krijg je weleens kritiek van hem?
"Ooit klaagde hij over een liedje dat ik draaide: U2 met Johnny Cash of zo. Dat vond hij niet passen op dat moment. Prima dat je dat vindt, maar dat ben ik dus niet met jou eens. Verder heeft hij me behoorlijk met rust gelaten. Ik ben blij dat ik ooit contractueel liet vastleggen dat ik 100 procent creatieve vrijheid heb. Ik heb daar genoeg gedonder mee gehad bij andere stations."

Op je bankrekening staat zo'n 13 miljoen euro, wordt gefluisterd. Toch ziet niemand in jou 'die jongen met een kast van een huis plus zwembad en dikke bolides onder zijn kont'. Hoe doe je dat?
"Heel eenvoudig: ik zal nooit iets doen om iemand de ogen uit te steken. Ik hou trouwens óók niet van 'hij is zo lekker gewoon gebleven'. Ik bén niet gewoon gebleven."

"Ik kan allemaal dingen doen waar de meeste mensen geen geld voor hebben. Maar er zijn er veel wier gedrag wordt bepaald door hun bankrekening en daar heb ik toch zo verschrikkelijk de schurft aan. Ik heb mezelf altijd voorgenomen niet zo te worden. En dat kost me geen enkele moeite." 

"Ik heb al die dingen die jij noemt hè? Dat zwembad, drie auto's... Maar ik ben niet het type dat met de Porsche aankomt en dat ding voor de kroeg zet. Ik fiets lekker. Komt ook door het nest waar ik uit kom. Ik zou er de kans niet voor krijgen. Dan is er altijd wel iemand die zegt: doe eens even normaal!"

Je lijkt haast bang dat mensen je een patser vinden. We zien je ook weinig op tv. Heeft dat er ook mee te maken, of ben je cameraschuw?
"Ik vind het echt niet leuk. Als je het nou over gedoe hebt: tv, dát is gedoe. Je krijgt echt geen betere luistercijfers door mee te doen aan Expeditie Robinson. Te veel mensen denken dat dat wel zo is. En je hóeft ook niet naar een rode 
loper. Ik vind het verschrikkelijk." 

"Ik ga op zaterdagavond liever met vrienden naar een bioscoop dan tussen allemaal andere mensen in een pinguïnpak naar een première. Dat doe je alleen maar om gezien te worden. Ik ben geen patser. Ik heb het niet zo op patsers."

Wat doe je met al dat geld?
"Ik geef het vooral uit aan vakanties. Juist omdat ik veel dingen gedoe vind, zoek ik comfort. Met een heel goed hotel bijvoorbeeld. In de zomer huur ik soms ergens in het buitenland voor een paar weken een huis en zeg: joh, als jullie willen komen? En dan komen ze allemaal, ook mijn neefjes en vrienden. Ik ben echt niet altijd de grote financier van alles, maar het is leuk om te delen." 

"Of ik weleens wat voor goede doelen doe? Ja, maar ik heb moeite met bekende Nederlanders die er prat op gaan dat ze van alles doen voor liefdadigheidsinstellingen. Doe dat gewoon en hou er verder je smoel over."

De band met zijn moeder - veel bekenden noemen hem een moederskindje, een stempel waarmee hij het hartgrondig eens is - is de laatste jaren nog intensiever geworden.

"Mijn vrije tijd speelt zich af op het moment dat bijna iedereen die ik ken werkt, behalve mijn ouders. De dagen dat ik er níet was, wist ik: ze zijn in elk geval samen. Sinds de dood van mijn vader is mijn moeder niet meer mobiel. Hij reed altijd. Dat was dus even opvangen geblazen."

Kort na de dood van zijn vader werd Evers' moeder ziek. Kanker. "Ze konden niets meer voor haar doen, werd gezegd. Mijn broers en ik waren erbij. Het is misschien iets van het oosten (Evers woont in Hardenberg) dat als ouderen iemand in een witte jas zien, ze alles accepteren wat wordt gezegd. Wij namen er geen genoegen mee en dat bleek levensreddend."

Evers vertelt hoe hij contact zocht met een oncoloog van het AMC in Amsterdam. "Ik ben er met de scans en alle paperassen van mijn moeder heen gegaan. Mijn moeder dacht opnieuw haar doodsvonnis te horen, maar het verhaal was 100 procent anders. 'U maakt een goede kans, we gaan u helpen.'" 

"Op 1 oktober brachten we haar naar het ziekenhuis, voor de kerst haalden we haar weer op. We zijn nu drie jaar verder en het gaat hartstikke goed. Ze heeft het gevoel een tweede kans te hebben gekregen."

Volgens mensen uit je omgeving ben je een mantelzorger voor haar.
"Daarvoor kan ze nog te veel zelf, maar ik wil wel dat ze weet dat we er altijd voor haar zijn. Al rijden we maar naar het tuincentrum, of zetten we alle 26 klokken een uur terug als de wintertijd ingaat. Daar maak ik tijd voor. Dat hebben mijn broers ook hoor, geweldige gasten zijn het. Ze gaat meer haar eigen gang dan vlak na het overlijden van mijn vader. Toen zat ze echt in de put. Ze is er veel sterker uitgekomen."

Evers' ogen fonkelen als hij over zijn moeder vertelt. "Laatst had ze naar het kickboksen gekeken. Naar Floyd Mayweather. 'Jezus wat een gevecht,' zegt ze dan. Formule 1 vindt ze ook schitterend. Bel ik haar op, hoor ik keihard die racegeluiden. Mooi hè?" 

"Ik trof bij haar eens een briefje op tafel aan. 'Ben even de stad in.' Dat ik dat na dat hele verhaal nog eens mocht vinden..." Evers valt even stil en lijkt verrast door de tranen die ineens over zijn wangen rollen. Met een gebroken stem: "Bizar. Toch?"

Speelt dit ook een rol in je besluit te stoppen?
"Toch wel, ja. Ik zie de beperkingen als je ouder wordt. Soms moet je dingen niet uitstellen. Ik ben 47. Dat is nog niet oud en ik kan alles nog. Dus laat ik het dan nú doen en niet nog tien jaar wachten. Ik vind het leuk om af en toe met mijn broers in de kroeg te staan en twee uur 's nachts straalbezopen thuis te komen. Of naar Armin van Buuren op Ibiza te gaan met mijn neefjes."

Geen grootse ambities verder?
"Afgezien van veel voetbal kijken en een beetje Netflixen, nee. Nog een nummer 1-hit schrijven zou wel mooi zijn. Ik heb net voor Jan Smit een single gecomponeerd en ben nu met Elske de Wall aan het schrijven. Maar naast meer tijd voor muziek maken, heb ik niets gepland. Ook om mezelf te beschermen." 

"Ik ben bang dat je in dat zwarte gat valt als je van alles wilt en er komt niks van terecht. Mensen vragen of ik misschien terugkeer naar de radio op een ander tijdstip van de dag. Dat kan ik wel beloven, maar dan trek ik weer dat harnas aan."

"We zien het wel. Ik wil eerst ervaren óf ik het ga missen."