Direct naar artikelinhoud
Column

Een frame voor mijn activisme

Massih HutakBeeld Robin de Puy

Ik schrijf een lezing over hedendaags activisme en de rol van kunst daarin terwijl ik een mening probeer te vormen over de nieuwe langverwachte Isabel Marant-sneaker die mij zojuist werd opgedrongen door Instagram.

Laat ik zeggen dat het voor mij persoonlijk, op het eerste gezicht, niet de sensatie is die haar sleehaksneaker was uit 2010. Iedereen die nog op deze schoenen loopt, ik hou van jullie.

Zowel activisme als kunst ontstaan volgens mij uit een diepe onvrede over de status quo. Of ze dienen op z'n minst als commentaar daarop. Van hieruit begint een zoektocht naar manieren om burgerlijke ongehoorzaamheid tot de uiterste grenzen te verkennen.

In beide gevallen speelt creativiteit een cruciale rol, met de publieke ruimte als onvermijdelijke arena.

Hoe ben ik in godsnaam in de algoritmen van het online marketingteam van Isabel Marant beland?

We kunnen niet praten over kunst en activisme zonder te praten over inclusie. En we kunnen niet praten over inclusieve resultaten zonder inclusieve processen. Not about me without me. Graag in professioneel werkverband want ja, ik denk graag mee en ja, ik kom met facturen.

Terwijl ik laatst in het Stedelijk Museum was om hierover te spreken in het kader van de tentoonstelling Amsterdam Magisch Centrum vertelde een vriendin/medeactivist mij dat ze haar allereerste protestbord heeft ingelijst en opgehangen. 

Ze heeft activisme letterlijk een nieuw frame gegeven en daarmee het narratief veranderd. Niet alleen dat, haar daad van verzet is ineens kunst. En haar kunst is een daad van verzet. Ik vraag me af of het een het ander überhaupt uitsluit, zie alinea 1. 

Ik gaf meteen te kennen dat ik dit idee ging stelen want beter goed gestolen dan slecht verzonnen, ja toch. Dit heb ik geleerd van grote kunstenaars in grote musea. 

Het beeld van een ingelijst protestbord deed mij twintig frames bestellen om die vervolgens te vullen met stukken karton waarop ik driftig activistische leuzen ga neerzetten met een zwarte stift. 'Geef Noord terug aan de Noorderlingen', hangt binnenkort aan de muur achter mijn voordeur. Waar precies niemand er wat aan heeft. 

En misschien wel ergens in een publieke ruimte near you. Waar hipsters het met de hun welbekende ironie zullen omarmen en het semi-schuldbewust zullen delen op Instagram.

Voordat ik negentien andere borden kan verzinnen, zit ik op het profiel van Isabel Marant en ben ik dusdanig afgeleid door haar nieuwe sportschoen dat ik een interview met deze Franse ontwerpster aan het lezen ben waarin ze zegt dat ze niets voelt voor de 'opdringerige manier' waarop over gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen wordt gesproken en dat ze niets met hashtags heeft. 

Ze stopt liever schoudervullingen in een jas, zegt ze. Hoe zou zij gedijen bij de status quo?

Ik besluit een paar van haar nieuwe schoenen te bestellen en die vervolgens neer te zetten bij de ­dozen chips in de Lidl. Op de dag dat ik de cover van Harper's Bazaar mag sieren, wil ik volledig in een medewerkersoutfit van deze supermarkt. 

Einde lezing.

Rapper en schrijver Massih Hutak (26) schrijft elk weekend een column voor Het Parool. 

Reageren? m.hutak@parool.nl

Voordat ik negentien andere borden kan verzinnen, zit ik op het profiel van Isabel Marant