Lex Boon over de mysterieuze Mr. Kaor: 'Een droomverhaal'

Blendle noemde je verhaal 'het beste verhaal van 2018' en op Twitter en Facebook kwamen talloze lovende reacties. Waarom denk je dat men zo enthousiast is?
"Ik denk dat mensen verrast zijn omdat het geen standaard verhaal is voor de krant. Het heeft een andere stijl en de nieuwswaarde is ver te zoeken. En het kwam tussen kerst en oud en nieuw uit, dat hielp ook wel, denk ik: mensen waren in de stemming voor een feelgoodverhaal. De clue van het verhaal is ook: mister Kaor schrijft die brieven, maar hij heeft er geen echte reden voor. En dat is ook lekker om te horen als je bezig bent met goede voornemens, dat niet alles dat je doet direct nut hoeft te hebben."  

Kreeg je ooit eerder zoveel reacties? 
"Nee, ik heb nog nooit gehad dat er zoveel mensen reageerden. Ik heb wel vaker een verhaal gemaakt dat dan vooral in mediakringen rond ging, maar nu kwam ik het echt overal tegen. Zelfs uit Limburg kwamen reacties, daar kun je Het Parool amper kopen. Het was ook grappig om te zien dat iedereen er zijn eigen betekenis aan toekent. Iemand schreef bijvoorbeeld: 'Ha Lex, we kennen elkaar niet, maar Jezus wat een ontroerende ode aan de zinloosheid van het bestaan heb je geschreven.' Uit zo'n reactie blijkt ook dat juist het einde, dat best wel open is, het verhaal zo aansprekend maakt."  

Had je verwacht dat het zo'n succes zou worden?
"Ik wist wel dat het een bijzonder verhaal was, maar het nummer van PS waar het in staat, staat ook vol met andere mooie verhalen dus ik had geen idee wat het zou gaan doen."

"De ochtend dat het uitkwam was ik heel vroeg wakker, door mijn kleine kinderen, en om half negen, negen uur was er nog geen reactie binnengekomen dus ik dacht: het wordt niet opgepikt. Maar om half 10 kwamen de eerste berichtjes binnen op Twitter en dat hield het het hele weekend niet op."  

Hoe was het verhaal om te maken?
"Het was echt een droomverhaal. In januari vorig jaar kwam er een tip binnen bij de redactie dat hotel Spaander iedere maand brieven krijgt van een mysterieuze briefschrijver uit Japan. Elke brief precies hetzelfde. Toen ik dat mailtje zag, het was de dag voor de geboorte van mijn zoon, heb ik het verhaal meteen geclaimd. Ik vertrouwde het niet meteen, het had ook een PR-stunt kunnen zijn, maar ik dacht ook: als dit waar is dan is het een ongelooflijk verhaal. Een mysterie dat nog nooit iemand anders eerder heeft opgeschreven. En ik dacht ook meteen: misschien brengt het me wel naar Japan."  

Uiteindelijk ga je inderdaad naar Japan, met een opvallend reisgezelschap: de hoteldirecteur, Kaoru, de Japanse naamgenoot en Rinus, de kunstenaar.
"Ja. Zaten we opeens in Japan, met z'n allen in een auto, tussen de rijstvelden. Ik was ook een soort reisleider, want de eerste dagen draaiden vooral om mijn verhaal."

Meer van dit soort verhalen?

Schrijf je in voor de Stadgids-nieuwsbrief (klik hier) en ontvang wekelijks de mooiste interviews, reportages en columns over het leven in de stad in je mailbox. Ook leuk: volg @pshetparool op Instagram.

"We hadden hem al een paar keer aan de telefoon gesproken en toen bleek al dat hij in een andere wereld leeft dan wij, maar we wilden er toch heen om te zien waar het zich allemaal afspeelt."

"Waar schrijft hij de brieven? Hoe ziet het postkantoor eruit waar hij ze verstuurt? Uiteindelijk was het ook fijn om met zo'n heel reisgezelschap te zijn, omdat we konden bespreken wat we hadden meegemaakt.  Zeker na die eerste dag was het prettig want ik was behoorlijk gefrustreerd omdat ik geen antwoorden kreeg op mijn vragen. Op iedere vraag die ik stelde zei hij 'geen reden'."   

Eigenlijk best wel een anticlimax. 
"Ja. Ik wist ook niet goed wat het verhaal ging worden na die eerste ontmoeting. In mijn notitieboekje zie je eerst een pagina vol detailvragen: Wat is zijn ritme? Hoeveel brieven denkt hij te hebben verstuurd? Waarom zulke mooie postzegels? Vanwaar zijn interesse voor het weer? Waarom waarom waarom?' Op de volgende pagina staan mijn aantekeningen. Daar staat alleen: 'halfuur praten, voet slaapt, nog geen idee'. Zelfs op de vraag 'Waarom Hotel Spaander?' kreeg ik geen echt antwoord."   

Hoe maak je dan het verhaal af? 
"Toen we weer terug waren heb ik het verhaal een week of drie niet aangeraakt. Ik wist dat het pas aan het eind van het jaar mee zou gaan, het hoefde niet snel af, dus dat was prettig. Ik ben toen goed gaan luisteren naar de vertaling van de opname en naar de antwoorden die hij gaf: 'geen reden'. Dat is frustrerend als journalist, want de rest van het jaar doen we niet anders: alles moet een reden hebben. En dan ben je ineens in een hele andere wereld waarin dat niet hoeft. Het is geen picture perfect verhaal wat dat betreft, je kan je afvragen of het mysterie echt is opgelost. Maar dat spreekt mensen misschien juist zo aan."

Lees het verhaal terug: Veertig jaar schreef hij vanuit Japan naar Volendam, maar waarom?