Direct naar artikelinhoud

Keila werd mishandeld bij NDSM-werf: 'Ik dacht: dit overleef ik niet'

De 21-jarige studente Keila werd ruim twee weken geleden 'uit het niets' ernstig mishandeld op het NDSM-terrein in Noord. Ze maakt zich zorgen over de veiligheid van vrouwen, zélfs in Nederland.

en
Keila werd mishandeld bij NDSM-werf: 'Ik dacht: dit overleef ik niet'
Beeld Maarten Steenvoort

De Spaanse Keila (haar achternaam is bij de redactie bekend) houdt erg van Nederland. Dat ze hier zwaar mishandeld is, mag de liefde voor 'haar stad' niet ruïneren, zegt de studente European Studies aan de Universiteit van Amsterdam. Ze wil mensenrechtenadvocaat worden.

Op woensdagavond 28 november stapt Keila tegen elven de deur uit bij goede vrienden die in het centrum wonen. Zij dringen er, zoals altijd, op aan dat ze met een taxi naar huis gaat.

Meestal volgt Keila dat advies op, maar die avond besluit ze de NDSM-pont naar huis te nemen, wat ze wel vaker doet. Onveilig heeft ze zich nooit gevoeld. Ze pakt de eerste de beste pont en komt een kwartier later aan in Noord.

Vanaf de pont loopt ze over het fietspad richting de Werfstraat naar huis. Het is daar donker, maar het is voor haar een afstand van niet meer dan vijf minuten. Vanaf het bruggetje ziet ze twee Aziatisch uitziende mannen, rond de 23 tot 25 jaar oud, op een stilstaande scooter vlakbij een parkeerterrein zitten.

Ze vindt het vreemd en voelt ineens dat het mis is. "Het voelde zo onveilig dat ik vijf keer de zijknop indrukte van mijn mobiel waardoor een SOS-melding naar de politie gaat," zegt Keila, die al anderhalf jaar vlakbij de NDSM-pont woont.

Vol razernij
Een van de jongens haalt uit het opbergvak van de scooter een stuk gereedschap tevoorschijn en loopt op haar af. Minutenlang - volgens Keila wel vijf minuten - slaat hij haar daarmee op haar benen, armen, rug, ribbenkast en haar gezicht. De andere man kijkt van een afstandje toe.

Keila probeert weg te komen maar valt op de grond. De man is buiten zinnen en gaat door met slaan. "Hij was vol van razernij. Ik dacht: dit overleef ik niet. Ik hoopte dat de blik op mijn ­gezicht niet de angst zou verraden als mijn ­ouders mijn dode lichaam later zouden zien," zegt Keila met tranen in de ogen.

Na vijf minuten laat de man haar achter. Hij stapt op de scooter en rijdt met de andere man over de Mt. Lincolnweg in de richting van de Klaprozenweg "Hij riep twee keer dezelfde zin tegen me. Ik heb dat helaas niet kunnen verstaan. Ik schreeuwde hem nog wel in het Engels na dat de politie onderweg was," zegt Keila die doorgaans sterk in haar schoenen staat.

Ze is helemaal gedesoriënteerd, als een buurman, gealarmeerd door haar hulpgeroep, haar naar huis begeleidt. "Ik heb geen idee waarom ik zo ben mishandeld. Er was geen enkele aanleiding voor. Een beroving was het ook niet. Mijn tas met mijn laptop en portemonnee lag naast me op de grond. Mijn telefoon hebben ze ook niet afgepakt. Dit had iedere vrouw kunnen overkomen."

Thuisgekomen belt ze een vriendin en haar moeder op. Ze verzachtte de omstandigheden om haar ouders niet al te ongerust te maken. Maar twee dagen later staan zij al op de stoep, met haar grootmoeder en zusje.

Ik hoopte dat de blik op mijn ­gezicht niet de angst zou verraden als mijn ­ouders mijn dode lichaam later zouden zien

"Mijn vader had me eerder gewaarschuwd voor die plek bij het parkeerterrein. Hij vond het een enge plek. Er scheuren jongens rond met soms dure auto's en het is slecht verlicht."

De bewoners van de studentenflat hebben al een jaar geleden contact opgenomen met het stadsdeel of er geen betere verlichting kan komen. Een stuk of zes, zeven lantaarnpalen werken niet. Maar het stadsdeel heeft de verlichting nooit gerepareerd.

Sterk en onafhankelijk
Keila heeft de dagen na de aanval veel pijn. Slapen lukt niet. Haar hele lichaam doet pijn. Ze pakt haar telefoon en laat de enorme blauw-gele plekken van de mishandeling zien.

Ze voelt zich nog steeds ellendig en angstig. De studenten begeleiden haar de eerste week naar de pont. Ook is er een WhatsAppgroep gemaakt om voortaan in groepjes naar de pont te lopen. Keila wil sterk en onafhankelijk zijn. "Maar de gedachte dat deze mannen nog steeds vrij rondlopen, achtervolgt me." 

Ze wil het verhaal vertellen om vrouwen te attenderen op dit soort geweld dat uit het niets voortkomt. "Vrouwen moeten vrij kunnen zijn en overal kunnen lopen. Ik ben bezorgd om mijn moeder, oma, zusje, nichtjes, vriendinnen en andere vrouwen. Ik maak me zorgen over de veiligheid van vrouwen. Hatecrime noemen ze dit en het bestaat, zelfs in Nederland."

De gedachte dat deze mannen nog steeds vrij rondlopen, achtervolgt me