Al die miljoenen keurig verantwoord weggegooid in Syrië

Oké, ik ben ­naïef. Ik dacht: we hebben miljoenen geschonken aan zogenaamde 'gematigde rebellen' in Syrië, en die rebellen bleken later samen te werken met IS.

Ik dacht: nou zijn de poppen aan het dansen, nou zijn de rapen gaar, nou slaat de vlam in de pan, nou is de geest uit de fles, nou blaft de hond de poes eruit en nou ruft de rakker rozen rond de regenboog.

Maar nee.

Ik zag een vrijwel lege vergaderzaal en een minister van Buitenlandse Zaken, Stef Blok, wiens verdedigingsstrategie het was om uit elke zin de laatste druppel overtuigingskracht te wringen en dan te omkleden met een stof gemaakt van temazepam, reuzel en kabouterkwijl.

Zijn betoog kwam erop neer dat alles wat belangrijk was geheim bleek te zijn en wat niet geheim was, was bekend.

Dat was het.

'Een pittig debat', stond op Nu.nl.

Tja, de pittigheid van een witte boterham met boter en suiker.

Maar ik ben bereid mijn verlies te erkennen.

Het was blijkbaar juist dat we die jihadisten steunden met pick-uptrucks die je in een handomdraai tot een tank kon maken. Alles voor de wereldvrede. En die wereldvrede ­wilde dat Assad het veld zou ruimen. Maar die heeft ge­wonnen.

Dus?

"Ik kan er niet veel over zeggen, dat valt nog onder staatsgeheim."

Terwijl ik naar het debat keek, dacht ik: als je echt wilt dat Assad het veld ruimt, dan wil je toch eigenlijk dat hij wordt omgebracht? Het is in Syrië echt niet zo dat een verandering van het regime, na alles wat er is gebeurd, geweldloos gaat.

Dat was niet zo in Irak en niet in Libië, om maar eens wat te noemen. Had het gebruik van die trucks die we schonken dan toch niet de intentie dat uiteindelijk Assad dood moest? Ik bedoel, dat mag toch volkenrechtelijk niet?

Nou, volkenrechtelijk was het allemaal in orde hoor, zei Blok.

En o ja, volgende keer zullen we de boel beter in de gaten houden.

Kortom: we hebben al die miljoenen keurig verantwoord weggegooid. Oké, er is hier en daar door IS iemand onthoofd of in de fik gestoken, maar we waren moreel hoogstaand bezig.

Onze democratisch goed­gekeurde goedheid is voor ­naïevelingen voedsel voor een cynisme dat eerder gelukkig maakt dan verontrust.

Onze staatsmoraal rijdt in een pick-uptruck met een mortier.

Een geschenk.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl