De PvdA heeft zo'n corrupte light-idealist als Moorlag nodig

Het geval William Moorlag (PvdA) is een ingewikkelde zaak.

Moorlag is zo'n politicus die vermoedelijk al sinds zijn elfde jaar droop van goedheid (zeehondjes), als student kleurige Afrikaanse lapjes verkocht voor de derdewereldwinkel en dus directeur werd van de sociale werkplaats.

Als directeur bleef hij sponzig van overheerlijke zoete goedheid en daarom nam hij zoveel mogelijk mensen in dienst.

Maar... hij deed dat met een schijnconstructie. Zelf verrijkte hij zich daar niet mee, maar ja, de PvdA is mordicus tegen schijnconstructies.

Je kunt je daar iets bij voorstellen. Verregaand idealisme plaatst legale procedures vaak wat op de achtergrond.

Kan Moorlag nu als Kamerlid aanblijven, of moet hij vertrekken? Is hij zijn geloofwaardigheid niet verloren?

De partij weet het niet. Ze zien buien hangen, vrezen openbare vernederingen, en vooral zijn ze panisch voor nog meer zetelverlies.

Moorlag weet het wél: hij eist te mogen blijven! Eist, inderdaad (directeur, hè).

Een commissie hartstikke integere slagers van de PvdA (Hans Spigt, Saskia Noormanden Uyl en Thea van der Veen) onderzoekt nu het eigen rode vlees. Maar Moorlag snapt daar weer helemaal niks van en reageert alsof hij door een bij in zijn heilige rode anus is gestoken.

Hij is het niet eens met de samenstelling van de commissie, niet eens met de vraagstelling, niet eens met zichzelf, kortom: bonje in de rode familie, want zelfs neef Asscher, die dus eerst achter Moorlag stond, heeft afstand van hem genomen.

Je hoeft geen groot kenner van de Nederlandse politiek te zijn om te beseffen dat Moorlag onmogelijk kan blijven; al zijn voorstellen zullen door de huidige generatie dompteurs in de Kamer worden weggehoond.

Maar ik wil toch een lans voor deze ridder breken.

De PvdA heeft namelijk zo'n corrupte light-idealist nodig.

Wie er nu voor de partij in de Kamer zitten, weten niet hoe ze zich moeten gedragen na het zetelverlies. Ze lijken op kinderen van pas gescheiden ouders die voor het eerst afzonderlijk kerst vieren.

Het verdriet is nog niet verwerkt en daarom komt het feest - noch bij pappa, noch bij mamma - van de grond.

Moorlag is de stoute oom. Hij geeft moeder de bloemen die hij in de tuin van de buren heeft geplukt. En daar is moeder heel blij mee.

Moorlag moet dus blijven als het galbultje van de PvdA.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. 

Reageren? t.holman@parool.nl