Direct naar artikelinhoud
Column

Eberhard is al heel lang dood

Femke van der LaanBeeld Oof Verschuren

"Papa is nu precies vier maanden dood." Ik lig bij de jongste in bed en lees voor. Hij kijkt naar de klok. Ik nu ook. Eberhard stierf toen het zijn bedtijd was. De jongste rekent wel vaker uit hoe lang dat geleden is. Precies zes weken. Precies twee maanden en twee weken. Precies negentig dagen. Altijd op hetzelfde tijdstip.

Hij heeft met zijn grote broer ook weleens uitgerekend hoe oud Eberhard op de dag af is geworden. Als hij zou hebben geweten hoe laat Eberhard was geboren, had hij de uren en minuten ook nog meegenomen. Ik denk dat het hem houvast geeft: duidelijke getallen in een wirwar van indrukken en emoties.

Al kan ik ook niet helemaal uitsluiten dat mijn voorleesstem zo monotoon is dat zijn hersenen uit pure verveling de getallen maar wat door elkaar husselen. "Vind je dat eigenlijk lang of kort?" vraag ik aan hem. We kijken samen naar de klok en wachten tot deze minuut voorbijgaat. Dan is het niet meer precies vier maanden geleden. "Lang natuurlijk," antwoordt hij. "Het is zelfs al een ander seizoen."

Natuurlijk is vier maanden lang als je 9 bent en je vader is dood.

Ik had verwacht dat hij 'kort' zou zeggen. Zelfs wel 'kort natuurlijk'. Iedereen vindt dat namelijk. Ik hoor de hele tijd mensen zeggen dat het nog maar zo kort geleden is. Vaak gevolgd door woorden als vers, pijn en rouw.

Als je negen jaar bent, werkt dat anders. Dan is het gewoon lang geleden. Toen was het herfst, nu is het winter. Je hebt een grotere schoenmaat. Hij heeft je al zolang niet meer zien voetballen. Je hebt al eeuwen geen knuffel meer van hem gehad. Natuurlijk is vier maanden lang als je negen jaar bent en je vader is dood.

Het werkt ook zo als je dertig jaar ouder bent en je man is overleden. Eberhard is al heel lang dood. Mijn voeten zijn gelukkig niet gegroeid sinds oktober en je moet mij vooral niet op een grasveld tegen een bal laten schoppen, maar ook ik heb al eeuwen geen knuffel meer van hem gehad. De tijd waarin je iemand mist, is nooit kort.

"Ga je nog doorlezen? Je bent al heel lang stil." Ik kijk weer naar de klok. De minuut is net voorbij. Vier maanden is lang, maar ook een minuut kan een eeuwigheid duren als je negen jaar bent en voorgelezen wordt. Ik kijk de jongste aan: "Veel te lang."

Femke van der Laan (39) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.