De oude schoenen zijn bijna vergeten

Er zit een gat in de rechtersok van de jongste. Bij zijn grote teen. Ik zie af en toe zijn nagel tevoorschijn komen. Misschien is de linker ook wel kapot, maar die zit verstopt in een schoen. Een nieuwe schoen. Een maat groter. We wachten op de mevrouw van de winkel, ze komt zo met de andere.

Heel even maar had hij voor de wand met schoenen gestaan. Zijn hoofd een beetje schuin, een beetje op en neer. Zijn linkervoet stond iets naar binnen. Ik keek naar de vlekken op zijn oude schoenen. De rafelige veter. Het verdwenen stiksel. Hij wees een groene aan. Dat was hem.

Hij zat goed. Hij paste. De andere kon gehaald worden. We gingen zitten op een bankje en de jongste legde de voet met de nieuwe schoen op zijn knie. Hij bekeek de onderkant. Hij boog voorover om even te ruiken. Zijn vinger gleed over de zijkant van de zool. Spierwit.

Toen rolde het uit mijn mond. Zomaar. Het woord dat zijn vader gebruikte. Voor hem. De jongste tilde even zijn hoofd op. Daarna keek hij weer naar de zool.

"Waarom zei je dat?"

"Ik weet het niet. Dat zei papa altijd."

Zijn blik ging opnieuw naar mij. Hij was het vergeten.

Nu staan zijn voeten weer naast elkaar. De voet met de schoen en de voet met de sok. De jongste wiebelt met zijn tenen. Ik zie de nagel door het gat. Zijn oude schoenen liggen voor ons. Allebei op hun zij. Al bijna vergeten.

"Wanneer zei hij dat dan?"

"Soms. Als hij je zag."

Zijn handen steunen vlak naast zijn benen op het bankje. Zijn vingers gekruld om de zitting. Hij tilt zichzelf steeds een beetje op. Zijn hielen van de vloer. En dan weer naar beneden. Het metalen plaatje aan de nieuwe schoen beweegt heen en weer. 

"Ik weet dat niet meer."

"Nee."

Hij kijkt voor zich, naar de wand met schoenen. Van opzij zie ik zijn ogen bewegen. Alle schoenen langs. Dan kijkt hij weer naar de schoen aan zijn voet. Langzaam legt hij zijn kin op zijn knie. Met zijn vinger tikt hij tegen het metalen plaatje. 

"Het geeft niet. Ik ben ook dingen vergeten."

"Wat dan?"

Ik pak zijn oude schoenen op. Aan de voorkant zijn ze al bijna door. Ik laat ze hangen aan mijn wijsvingers. De neuzen naar beneden. De jongste kijkt naar me. Ik haal mijn schouders op.

De doos wordt voor ons neergezet. Ook de andere schoen past. Dan gaan ze weer uit. Ik zet de oude schoenen voor zijn voeten. Zonder te kijken trekt hij ze aan.

Femke van der Laan (40) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.