Bijna griezelig hoe gemakkelijk het Kendrick Lamar afgaat

Als alom bewierookte leider van de huidige hiphop behoeft Kendrick Lamar geen introductie meer, maar zijn onstuitbare opmars is te duizelingwekkend om niet toch even bij stil te staan.

Weinig artiesten weten in een tijdbestek van slechts vijf jaar meerdere meesterwerken te maken: vrijwel geperfectioneerde hiphopalbums die de ene keer rijkelijk putten uit soulvolle, jazzier wateren (To Pimp a Butterfly uit 2015) en de andere keer veel directere, scherpgerandere richtingen uitschieten zoals DAMN. van vorig jaar.

Zegetocht
Het is bijna griezelig hoe gemakkelijk het Lamar allemaal af lijkt te gaan: die afwisseling, de gelaagdheid van zijn muziek, die slimme teksten vol sociaal-politiek commentaar, zijn steeds technisch indrukwekkender wordende raps en, vooral, het feit dat hij creatief onder geen enkele druk lijkt te bezwijken.

Eerder deze maand stuwde hij de soundtrack voor de kaskrakerfilm Black Panther nog tot grote hoogten, door zich met ieder nummer ervan te bemoeien. Dat is krap een jaar na DAMN. De vraag is: waar houdt de zegetocht van Lamar op?

Niet bij de tour voor DAMN. in ieder geval, want al zitten we nog vroeg in 2018, Lamar geeft in de Ziggo Dome met een soort achteloze virtuositeit alvast één van de beste concerten van het jaar weg.

Extase
Na een kort kung-fu-filmintro verrijst Lamar in een wit gewaad ten tonele, en trapt na een enorme explosie af met het furieuze DNA., vol glasheldere raps op mitrailleursnelheid die het je doen duizelen. Het komt hem te staan op een zeldzaam enthousiaste publieksreactie die de hele show aanhoudt: armen zwaaien wild, iedereen springt, werkelijk elk nieuw nummer wordt onthaald met een geschreeuw dat grenst aan extase.

In het geval van Lamar is die enorme publieksvervoering wel te begrijpen. Hij is een onweerstaanbare verschijning: rustig, beheerst, wat enigmatisch, maar tegelijkertijd een vurig en gepassioneerd artiest die exact weet waar hij mee bezig is.

Soort Messiais
Hij weet het wanneer hij een overweldigend King Khunta de zaal inslingert, hij weet het wanneer Untitled 7 wordt ingestart en iedereen gek wordt bij het steeds herhalende 'Levitate! Levitate! Levitate!', en hij weet het wanneer hij een opstijgende podiumkooi in het midden van de zaal betreedt en bijna als een soort Messias wordt aanbeden tijdens een smetteloze, bevlogen uitvoering van Money trees.

Met dat soort visuele spektakelstukjes is Lamar vrijdagavond wijselijk zuinig: meer dan een podium met van kleur verschietend licht heeft hij namelijk feitelijk niet nodig.

Of hij nou een wild m.A.A.d city inzet terwijl het plafond van zijn podium claustrofobisch naar beneden komt of een rustmoment inzet als het mooie PRIDE.: het lijkt alsof alles dat Lamar doet in goud verandert. Het is inmiddels cliché om hem de huidige koning van de hiphop te noemen. Maar na vrijdagavond zou je niet weten wie dat anders zou moeten zijn.

Lees ook: 'Belangrijkste rapper van dit moment' Kendrick Lamar heeft nieuw album