Dode ouders vinden alles perfect

Het ruikt naar gesmolten kaas. In de keuken maakt de middelste tosti's. Eerst hoorde ik hoe ze een bord pakte. Daarna een mes. De kaasschaaf. De koelkast ging open. De broodtrommel. Nog een keer de koelkast. Een stekker die uit een stopcontact werd getrokken. Een andere die erin werd gestopt. Zondagmiddaggeluiden. Na een tijdje bereikte de geur van kaas de bank waarop ik zit.

Ze heeft het overgenomen. Zonder dat iemand erom vroeg, werd zij de nieuwe tostibakker. Ik ga in de deuropening van de keuken staan. Af en toe maakt ze het tostiapparaat open. Om de tosti te keuren. Hij wordt steeds een beetje bruiner. Om de onderkant te kunnen zien, steekt ze een broodmes tussen de boterham en het apparaat.

Ik hoor het krassen. Ze licht de tosti op. Daarna weer gekras. Met het mes in haar hand wacht ze een paar tellen. Dan gaat het apparaat weer open. Kras. "Bijna." Kras. Ze houdt haar hand op het apparaat. Het gaat nu om secondes. Ik kijk naar het omhooggestoken mes.

Ik wil iets zeggen over het gekras. Dat ze het apparaat kapotmaakt. Dat ze het niet goed doet. Dan maakt ze het apparaat weer open. "Klaar."

We kijken allebei naar de bruine strepen. Ja, klaar. Ze steekt nog een keer het mes onder de tosti, tilt de dubbele boterham op en laat hem op een bord glijden. "Je moet niet..." wil ik beginnen, maar ze is me voor. "Hoe denk je dat papa hem gevonden zou hebben?"

Ik kijk naar de tosti op het bord. Ik zie hoe de gesmolten kaas tussen de boterhammen vandaan komt. Het strakke streeppatroon. Ik ruik het geroosterde brood. De klodder ketchup op de rand van het bord. Hij zou hem perfect hebben gevonden.

Als het brood verbrand was geweest, als er te weinig kaas op had gezeten, als de ketchup ontbrak; het zou niet hebben uitgemaakt. Ook dan was het de perfecte tosti. Dode ouders vinden alles perfect.

Ze snijdt de tosti doormidden. Draden kaas blijven hangen tussen het mes en het brood. Met haar vingers trekt ze die los. Dan leg ze de ene helft van de tosti schuin op de andere helft. Perfect.

Er is altijd maar een antwoord op de vraag wat papa ervan gevonden zou hebben. Van cijfers op school, van kledingkeuzes, van slaapkamers, van ingevlochten haar. Van tosti's. Zonder aarzeling. Zonder mitsen en maren. Met volle aandacht. En trots. Perfect. Ik knik naar de tosti. "Hij zou hem perfect hebben gevonden." De middelste knikt ook. Ze legt het mes op het aanrecht. Ik kijk naar het tostiapparaat. Er is geen krasje te zien.

Femke van der Laan (40) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.