De WinterParade is artistiek een taaie kluif

Wie de editie van vorig jaar meemaakte, zal ditmaal bepaald niet verrast worden. Op een uitzondering na zijn het dezelfde makers, die soortgelijke acts brengen. De formule van vorig jaar is de organisatie (dezelfde als die van het jaarlijks rondreizende zomerfestival) blijkbaar goed bevallen.

In de Zuiderkerk zitten de toeschouwers aan 120 meter brede, steigerhouten tafels - die tussen het eten door als podia fungeren en na afloop als dansvloer voor het publiek.

Waar bij de zomervariant van de Parade het gevaar schuilt dat het dermate gezellig is bij de fonteinbar of de zweefmolen dat je voor het gemak vergeet om een voorstelling te bekijken, krijg je hier de performances letterlijk voor je neus uitgeserveerd.

Het theatergedeelte van de WinterParade bestaat, om in het paradigma te blijven, uit een aantal smakeloze, hapklare brokken en twee korte spannendere amuses.

Nietsontziende gierigheid
Ook dit jaar wordt er gedurende de vier uur durende avond samen met het publiek een film opgenomen door het technologisch georiënteerde kunstenaarscollectief PIPS:lab.

We verfilmen Charles Dickens' A Christmas Carol, het kerstverhaal rondom de nietsontziende gierigaard Scrooge die op kerstavond bezoek krijgt van drie geesten - afijn, dat zal voor niemand onbekend zijn. Wat doet PIPS:lab met een verhaal over hebberigheid, egoïsme en individualisme?

Niets, is helaas de conclusie. Het eindresultaat, een houtje-touwtje filmpje met dito scenario, is een nietszeggend knutselwerkje rondom een twitterende (gaap) gierigaard.

De vertoning ervan vormt het slotakkoord (let op: niet het hoogtepunt) van de avond, of eigenlijk fungeert het vooral als welkom startsein voor de aansluitende silent disco op de houten tafels.

Zowel qua vorm als inhoud komt er geen greintje originaliteit of vakmanschap bij kijken. PIPS:lab is een spannende, disciplineoverschrijdende groep die bij uitstek goed in festivalachtige omgeving gedijt, maar hier een te gemakzuchtig werk neerzet.

Hetzelfde geldt voor initiator en spreekstalmeester Yorick Heerkens en accordeonist Terts Brinkhoff, die het publiek in een minimasterclass koorzang meenemen, en zo een halfslachtige poging doen om Stille Nacht met de bezoekers in te studeren.

Hilariteit alom tijdens dit kolderieke kwartiertje, maar enige artistieke inbedding was best op zijn plaats geweest hier.

Bankencrisis
Met syncs, samples en loops brengen de twee zelfbenoemde 'nerds' van het elektronisch muziekduo Fus Grin live op de houten tafels een compositie over hebberigheid. Ze gebruiken daarvoor opnamemateriaal uit documentaires rondom de bankencrisis van 2008.

Een aanvankelijk sluimerende soundscape ontpopt tot deinende jamsessie waarin ze audiofragmenten van de slachtoffers tegenover uitspraken van de bankiers plaatsen. Mooi gedaan, maar het mist elke vorm van theatraliteit en hoort daarom eigenlijk niet thuis in deze setting, waar de grote houten tafels uitnodigen tot ongeveer elke andere vorm dan in jezelf gekeerd over computers en mengpaneel gebogen staan.

WinterParade

Gezien in De Westerkerk, Amsterdam
Nog te zien 25/29-12 Amsterdam, 4/5-01 Haarlem

Die setting wordt dan weer goed uitgebuit in de opzwepende act WinterLicious, waar het publiek al bij aanvang flink wordt opgehitst.

Het Rotterdamse performancecollectief Club Gewalt brengt een experimentele, soulvolle mini-operette, het meisje met de zwavelstokjes meets de drie geesten van Scrooge.

Het is een gestileerde taalkanonnade waarin de signatuur van toneelschrijver Tommy Ventevogel goed te herkennen is - met plezier en gevoel voor precisie, en in een bizarre mengeling van Nederlands en Engels, schreef hij een drietal korte kerstlibretto's, waarvan de eerste vorig jaar op dit festival te zien was.

De act verdient eigenlijk meer aandacht dan het in de rumoerige Zuiderkerk kreeg. De relatief weinig concrete aanknopingspunten vervliegen snel bij het gebrek aan kijkconcentratie.

Snoepmeisjes
Tussen de performances door komen er poppenkastjes met kersttafereeltjes voorbij, er is een fotografie- en lichtkunstcollectief aanwezig en de bediening wordt verzorgd door de allervriendelijkste 'snoepmeisjes' die we kennen van het zomerfestival.

De entourage is, kortom, uitstekend. Maar op artistiek niveau heb je aan de WinterParade een taaie kluif: gemakzuchtige niksigheden worden afgewisseld met spannendere acts die de rumoerige omgeving eigenlijk slecht verdragen.

Toch is het fijn dat de organisatie voor haar programmering zich niet uitsluitend tot makkelijk vermaak heeft beperkt, en dat de meer avontuurlijke theaterbezoeker in ieder geval nog iets krijgt om op na te kauwen.