Tim de Wit, glimmend van trots bij het staatsbanket

Arme Astrid Kersseboom en Tim de Wit. Daar stonden ze, voor Buckingham Palace, na afloop van het 25 uur durende Nederlandse staats­bezoek aan het Verenigd Koninkrijk. Het was allemaal enorm bijzonder geweest, zeiden ze steeds.

Iedereen die de Netflixserie The Crown heeft gezien, weet wat er achter de koninklijke façade schuilgaat.

Hoe strontchagrijnig The Queen kan zijn als ze weer uren slaapverwekkende speeches moet aanhoren, met hoeveel tegenzin de prinsen zich in gedecoreerde apenpakje hijsen, hoe ongemakkelijk de sfeer kan zijn tijdens een staatsbanket en hoe saai de gesprekken.

Zo'n serie is natuurlijk fictie, maar dat is een staats­bezoek ook. Aan Kersseboom en De Wit de ondankbare taak toch nog wat van de magie in stand te houden. Hun enthousiasme was er niet minder om.

Kersseboom diste stralend het ene na het andere historische feitje op, er waren beelden van de ontvangst op de­ ­residentie van de ambassadeur (waar de gestapelde Ferrero Rochers helaas buiten beeld bleven) en godzijdank was er een nieuwshaakje: de brexit. 

Daar had koning Willem-Alexander twee keer iets over gezegd en dat was opmerkelijk. Wat hij zei was zo ongeveer het nietszeggendste dat je over de brexit zou kunnen melden (iets in de trant van: Jammer, maar helaas en we blijven toch goede vrienden), maar in Engeland hadden ze er met verbazing kennis van genomen. 

Wat een lef.

De Wit vertelde glimmend van trots dat hij aanwezig had mogen zijn bij het staatsbanket. Daar had hij zelfs een rokkostuum voor moeten huren. 

De Wit had koningin Elizabeth een hand mogen geven en een kleine buiging ­gemaakt, meldde hij op de site van de NOS. "Het is een uniek moment om haar even kort in de ogen te kijken," zei hij. 

Lips prevelde iets over hermelijnkoorts.

Reageren? hanlips@parool.nl