De muziek is langzaam teruggekomen
Naar muziek luisteren ging niet meer na Eberhards overlijden. Bij ontelbaar veel nummers schoot ik vol, het maakte niet uit waar ik mee bezig was of hoe ik me voelde. Vijf woorden, drie akkoorden - het kon genoeg zijn om mij van de wijs te brengen.
Ik zette een streep door de liedjes waar we samen naar luisterden, door de muziek waar alleen hij dol op was, door alle nummers waaraan mooie herinneringen kleefden. Dat scheelde een hoop tranen. Er bleef nog meer dan genoeg over om van te huilen, dus schrapte ik verder.
Muziek waar Eberhard een hartgrondige hekel aan had of wij allebei: samen afgeven op slechte nummers, daar waren we goed in. Ook door de neutrale liedjes ging een streep, want we vonden daar dan weliswaar niet zo veel van, nu konden ze me toch doen denken aan het begin van onze relatie, aan een zomer samen, aan de geboorte van een kind.
Naar de radio luisterde ik al helemaal niet meer. Die lui konden je zomaar iets voorschotelen waarvan je schouders zouden gaan schokken.
Het werd stil om me heen. Misschien had ik na lang zoeken muziek kunnen vinden die me niets deed. Waarnaar ik met droge ogen zou kunnen luisteren. Tom Jones of zo, daar had ik Eberhard nou werkelijk nooit over gehoord. Maar ja, Tom Jones...
De muziek is langzaam teruggekomen. Eerst de nietszeggende nummers, daarna voorzichtig die met herinneringen.
Ook de radio gaat weer aan: liedjes, vrolijk gebabbel. Op een zondagmiddag de vraag om verzoeknummers. De middelste weet er wel eentje - "Mag ik ze appen?" - en verstuurt een bericht met daarin de naam van de favoriete band van haar vader. Drie minuten later gaat haar telefoon: de radio aan de lijn.
Naast me zie ik de stoere chick verdrietig voor zich uit staren.
Na de eerste schrik legt ze de dj uit waarom ze nou precies dat ene nummer wil horen. "Dat was het lievelingsliedje van mijn overleden vader." Het mannetje van de radio is er een beetje van in de war, maar zet voor zijn elfjarige luisteraar en haar vader Arcade Fire op.
Na het telefoongesprek luisteren we samen verder. Halverwege het nummer beginnen schouders te schokken. Dat houdt pas op als de muziek stopt. De dj legt nogmaals uit waarom hij deze plaat draaide. "Wat een stoere chick," sluit hij af.
Naast me zie ik de stoere chick verdrietig voor zich uit staren. Die avond zoek ik op Spotify naar de grootste hits van Tom Jones.
Femke van der Laan (39) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed. Lees ook: Voor de tweede keer die dag hoor ik Eberhard lachen