'Vooral dat je je niet hebt gemeld doet zeer'

Bam! Daar lag ik op het asfalt, kermend van de pijn. Ik kon nog net mijn hoofd beschermen in de val. Ik schreeuwde het uit, er kwamen drie andere fietsers om mij heen staan.

Gaat het?

Nee!

Vreemd genoeg weet ik alles nog. Oké, ik reed niet helemaal rechts, maar stak wel mijn hand uit naar rechts en had goed licht. Een man, vijftiger haalt mij op hoge snelheid rechts in, raakt mijn voorwiel en daar lag ik.

Ik word op mijn benen gezet, nog steeds kermend, ik vraag of er getuigen zijn.

Nee, zeggen ze alle drie bij herhaling.

Ik word nu boos, is hij doorgereden? Zoiets doe je toch niet?

Ik probeer te bewegen, maar alles doet zeer. Na een telefoontje mogen mijn aardige helpers naar huis.

Na een tijdje weet ik het zeker: één van de helpers heeft mij aangereden, ik herken zijn fiets. Waarom zeg je niets? Bang dat ik je aansprakelijk stel? Nee, ik was niet helemaal oké, maar jij haalde rechts in op een kruising van fietspaden.

Het is gewoon een dom ongeluk.

Ik wil je even laten weten: acht hechtingen in mijn knie, verder letsel is nog niet te onderzoeken, vier gekneusde ribben, een been met enorme bloeduitstortingen. Ik ben er nog wel even zoet mee. Maar vooral dat je je niet hebt gemeld doet zeer.

Mw. E. van Nie, Amsterdam