Hoop verdriet op de school van Appie

Het Calvijn College zal altijd de school zijn van Abdelhak Nouri. In de hal hangt een schitterende foto van hem, in Ajax­tenue, voet aan de bal, blik vooruit.

Henk Spaan kan zijn boek op geen betere plek presenteren, en al helemaal niet met die fraaie titel Nouri. De belofte.

De familie van Abdelhak is er ook, maar het is niet de bedoeling dat pers hen benadert voor vragen.

Alle begrip natuurlijk.

Het binnenplein van de school druppelt vol. Een trap naar de lokalen wordt al snel een zittribune. Daar zitten de klassenvertegenwoordigers. Ze krijgen straks het eerste exemplaar, als symbool voor: dit boek is voor alle leerlingen.

Overigens is er nog een tweede eerste exemplaar, voor de familie.

Ook alle begrip.

Spaan vertelt in zijn speech dat hij er, ook tijdens het schrijven, telkens weer mee werd geconfronteerd in welke toestand Abdelhak verkeert. "Ik kwam soms in de knoop met de verleden en tegenwoordige tijd. Ik sprak ook mensen die zich vergisten."

Appie is, Appie was.

Het drama samengevat.

Mooie details te over. Zo ziet Spaan er de ironie van in dat uitgerekend Abdelhak als ambassadeur van het Calvijn nou niet de meest aangewezen persoon was om huiswerk te bepleiten. Een docente zei ooit tegen hem: "Hoezo naar een training van Ajax? Dat kan iedereen wel zeggen."

Spaan spreekt lyrisch over zijn bijna wiskundige inzicht in het veld. Dat moet van zijn vader komen, die zo uitblonk in bèta­vakken, dat hij op het schoolplein in Marokko 'Newton' werd genoemd.

"Het uiterlijk heeft hij van zijn moeder, en dat is maar goed ook."

Of deze: de vrome Abdelhak die maar aan elke chip van de hamka's bleef snuffelen. Was deze ham of kaas?

Een teamleider bij Jong Ajax kreeg elke dag als eerste een handje van Abdelhak en een vriendelijk 'goedemorgen'. De man dacht dat hij in de maling werd genomen, tot hij begreep: deze jongen is echt zo beleefd.

Nous Mazraoui, nu vaste waarde als rechtsback in het eerste, zat er tijdens een jeugdtoernooi helemaal doorheen. Down, moe, overal pijn. Hij ging naar Nouri. Die zei: "Je moet niet zeuren en de pijn negeren. Alleen zo haal je de top."

Dat was in de C1, ze waren een jaar of dertien, veertien. Mazraoui is die woorden nooit vergeten.

Spaan: "Hij was niet alleen een groot talent, maar ook een aanvoerder, een echte leider. Hij heeft een brug geslagen van Nieuw-West naar Amsterdam en sinds Zomergasten ook een brug naar de rest van Nederland."

Vlak voordat hij volschiet: "Laten we klappen voor Abdelhak Nouri."

We klappen, lang.

Wat boekpresentatie Nouri. De belofte
Waar Calvijn College, Pieter Calandlaan
Wie Henk Spaan, Femke Halsema, Donny van de Beek, Steven Bergwijn, Hugo Borst, Anna Enquist, P.F. Thomése, Marcel van Roosmalen
Wanneer woensdag 17 oktober, 16.30 tot 18.30 uur

Drank en spijs ***
Sfeer *****
Hans zag een hoop verdriet