Direct naar artikelinhoud
Balletrecensie

Balletlegende Sergei Polunin in Carré: subtiel is anders

Het Carré­publiek kwam om de legende Sergei Polunin te bewonderen, zag wat het wilde zien en klapte enthousiast de handen stuk. Maar subtiel is anders.

Oekraïense danser Sergeij PoluninBeeld anp

Het verhaal van Sergej Polunin (1989) is bekend. Op jonge leeftijd herkend als groot danstalent in zijn geboorteland Oekraïne. Op zijn negentiende benoemd tot de jongste eerste solist ooit, bij het Londense Royal Ballet.

Luttele jaren later volledig opgebrand, door een combinatie van het veeleisende dansersbestaan, heimwee én drugs.

Deze geschiedenis werd uitgebreid uit de doeken gedaan in de succesvolle documentaire Dancer, en loopt ook als een rode draad door de voorstelling Sacré.

Aanvankelijke deelt de 'bad boy of ballet' het ronde, met herfstbladeren omzoomde podium met twee danseressen en een danser. Eerst geniet hij nog wel van de klassieke passen, de hupsige pianowalsjes, de maillots en de tutu's.

Maar als een van de ballerina's haar smetteloos witte balletpakje verruilt voor een verleidelijke rode jurk, zien we Polunin steeds meer haar kant optrekken, almaar verder wegglijdend uit het klassieke stramien.

Een en ander gaat gepaard met wanhopige gebaren, gepijnigde blikken, en amechtig schokkende schouders die een innerlijke strijd moeten verraden. Subtiel is anders.

Dat geldt helaas ook voor de solo die Polunin na de pauze danst op
Le ­Sacre du Printemps. Op het Lowlandsfestival bracht de ster nog een complete tent popliefhebbers in vervoering met zijn interpretatie van Igor Stravinsky's meesterwerk.

Als die uitvoering dezelfde was als deze in Carré, dan is de vraag: waarom?

Dat Polunin charisma heeft, virtuoos rondjes kan draaien en hoog kan springen staat buiten kijf. Maar de manier waarop dat dansante machtsvertoon op die monumentale muziek is geplaatst, komt nogal lukraak over. Net als de foeilelijke afwisseling van een piano-Sacre met stukjes orkest­uitvoering, trouwens.

De ritmische timing van het idool is bovendien allesbehalve strak, waardoor de band tussen dans en compositie nogal op losse schroeven staat.

Minderheidsstandpunt: dit is een larmoyante vertoning. Het Carré­publiek daarentegen kwam om de legende te bewonderen, zag wat het wilde zien en klapte enthousiast de handen stuk.

Lees ook: Wie is Sergei Polunin, de 'James Dean van het ballet'?

Sacré

Door Sergei Polunin, choreografie van Yuka Oishi
Gezien 17/10, Carré
Nog te zien donderdagavond, aldaar