Direct naar artikelinhoud
Column

Verdubbeld verdriet met een druk op de knop

Femke van der LaanBeeld Oof Verschuren

De middelste staat bij het aanrecht. Met haar linkerhand houdt ze de rasp op zijn plaats, met rechts beweegt ze een appel over de gaatjes. Ze raspt steeds tot ze bijna bij het klokhuis is.

Dan stopt ze, draait de appel een kwartslag en gaat weer verder.

Elke keer als ze in de buurt van het klokhuis komt, wil ik haar waarschuwen. Iets zeggen over haar vingers en de rasp. Dat ze op moet passen. Uit moet kijken. Maar ik houd mijn mond. Ik luister.

Ze vertelt een verhaal over school. Ze is net thuis. Haar dag was goed, had ze gezegd, toen ze de rasp uit de kast pakte.

Maar er klopte iets niet aan hoe ze dat woord uitsprak. Te hoog. Te schel. Niet goed. Dus ging ik op het aanrecht zitten, een eindje bij de rasp vandaan, en luisterde naar haar verhaal.

Er was iets met vriendinnen. Bijna ruzie. Gedoe. Om niks. De ademhaling van de middelste hapert. Ik probeer haar blik te vangen.

Ze kijkt naar beneden. Naar haar vingers. Naar de appel en de rasp. Maar aan haar schouders kan ik het ook zien. Dit gaat over meer.

We zijn allebei stil. Ik hoor de appel langs de rasp glijden. Ik hoor het verdriet in de ademhaling van de middelste. Het hoopje appelrasp groeit.

Ik herken hoe ze zich voelt. Ik weet wat er is gebeurd. De verdubbelaar is ingezet.

Als er een geliefde sterft, maakt een nieuwe spelleider zijn opwachting. Een quizmaster die uit de coulissen springt zodra er iets moeilijks gebeurt. 

Als er iets naars tegen je gezegd wordt, als je fietsband 's nachts is leeggelopen, als je in je eentje opruimt na een etentje, staat er ineens een man in glittersmoking naast je. 

Met harde stem en grote armgebaren vraagt hij of je misschien de verdubbelaar wilt inzetten. Naar het antwoord luistert hij niet. Voor je je hoofd kunt schudden, heeft hij al op de rode knop gedrukt. 

Voor je 'nee, liever niet' kunt zeggen, is die andere pijn er al bijgehaald. Staat het verlies weer naast je. En het missen. De nieuwe spelleider verdubbelt elk verdriet.

Ik vraag me af of ik de middelste zal vertellen over de man met de harde stem en zijn verdubbelaar. Of ik zal uitleggen dat hij ervoor zorgt dat je soms moet huilen terwijl het alleen maar regent. 

Of als je alleen maar bijna ruzie hebt met vriendinnen. Verdubbeld verdriet met een druk op de knop.

De middelste stopt met raspen. "En ik mis papa natuurlijk ook gewoon." Ze legt een perfect vierkant klokhuis op het aanrecht. 

In mijn ooghoek trekt een man in glittersmoking zich langzaam terug in decoulissen.

Femke van der Laan (40) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.

Staat het verlies weer naast je. En het missen