'Je hebt van mijn hart een wolkenkrabber gekleid'

In de rij bij de supermarkt staat een verliefd stelletje.

Ze kunnen elkaar niet niet aanraken. Het is net alsof ze met een soldeerbout en wat nietjes een Siamese tweeling van zichzelf hebben gemaakt.

Hij leegt hun blauwe mandje op de lopende band. Nootjes, kaas, een tamelijk goedkope fles wijn en twee door een Duitse dokter vervaardigde diepvriespizza's. De jongen hoopt dat er genoeg geld op zijn bankrekening staat. Het meisje hoopt dat ze morgen pas ongesteld wordt.

"Spaart u ook zegels?" vraagt de kassière.

Hij wijst naar zijn vriendin.

"Alleen als ze van haar huid zijn gemaakt. Alleen dan zou ik zegels willen sparen, mevrouw."

"En het bonnetje? Wilt u een bonnetje?"

"Ja, maar alleen uit medelijden met dat bonnetje. Ik heb het niet nodig of zo, maar is er iets triester dan bonnetjes die niet uitgeprint worden? Het is misschien ­beter voor het milieu, dat begrijp ik, maar hoe zullen die arme, ongewenste cijfers zich wel niet voelen?"

"Ik weet het niet, meneer," zucht de kassière.

Hij pakt de bon uit haar handen en kust het langwerpige papiertje.

"Heeft u misschien een pen voor ons?"

Met de pen schrijft hij: zeven februari 2018 op het bonnetje. Boven de datum schrijft hij de namen Felix en Ophelia.

"De datum stond al op het bonnetje hoor, meneer," zucht de kassière andermaal.

"Ongetwijfeld, mevrouw, maar een handgeschreven datum geeft het bonnetje toch net wat meer cachet."

Hij geeft het bonnetje aan het meisje.

"Stop dit in je portemonnee. Bewaar het. En over dertig jaar zul je op dit bonnetje stuiten. En dan zal je terugdenken aan vandaag. Zeven februari. De dag dat onze vlammen het hoogst reikten. Dit moment. Voel je het? Dit is dat ene moment dat we allebei nog precies hetzelfde willen. We staan op de top van onze verliefdheid. Ga maar op je tenen staan. Zie je dat? Dat zijn de jaren die voor ons liggen. En geloof mij, die jaren zullen minder zinderend en meeslepend dan de afgelopen vier maanden gaan worden, maar who gives a shit? Ik hou van je."

"En ik ook van jou, Felix. Je hebt van mijn hart een wolkenkrabber gekleid. En weet je wat het is? Vroeger zocht ik naar jongens die mij gelukkig maakten, maar jij maakt me niet ongelukkig, dat is zo veel belangrijker. Dat zouden ze de kinderen op school moeten leren. Zoek gewoon naar iemand die je niet ongelukkig maakt."

Ze zijn bijna bij de uitgang van de supermarkt als de kassière roept dat ze iets vergeten zijn.

"Ga jij maar, ik moet nog sigaretten halen," zegt Felix.

Ophelia ziet dat op het pinapparaat van kassa 4 een klein zwart doosje ligt. Als ze het opent, zet de jongen van de flessenautomaat haar favoriete nummer op. Little girl blue van Janis Joplin.

"Wilt u met hem trouwen?" vraagt de kassière.

Ze huilt ja en begint onbeheerst te knikken. Ophelia knikt de tranen uit haar ogen.

"En wilt u daar misschien zegeltjes bij?"

"Alleen als ze van vandaag zijn gemaakt," zegt ze.

De in Amsterdam geboren en getogen schrijver James Worthy (1980) probeert in zijn columns iets van het leven te begrijpen. Lees al zijn columns hier terug. 

james@parool.nl