Van Oxfam tot Rode Kruis hebben ze seks nodig

Er is oorlog. De winnende partij trekt het ver- of heroverde gebied binnen. Wat is het eerste wat de soldaten doen?

Vrouwen verkrachten.

Vrouwen zijn namelijk oorlogsbuit. De oorlog had het testosteron in een dichte ketel laten koken en de spanning moest eraf. De soldaten hadden als overwinnaars recht op die vrouwen - meenden ze.

De nieuwe soldaten zijn de welzijnswerkers.

Ze trekken een gebied binnen waar ze het vernietigde en verloren welzijn komen terugbrengen. Ze richten scholen op, ziekenhuizen, ze brengen eten en medicijnen; er zweeft een aureool van goedertierenheid boven hun hoofd, terwijl hun zakken gevuld blijven met overvloed. Zij lijken de heiligen voor de armen.

Mooi werk - ik steun ze af en toe met een aalmoes.

Maar wat krijgen zij in ruil hiervoor? Geld is er niet en willen ze niet. In een land waar welzijnswerkers werken, is vaak helemaal niks.

Behalve seks.

Seks is altijd in voorraad waar mensen zijn.

En met seks is iets merkwaardigs aan de hand. Het is net geld. Je kunt er van alles mee betalen, en je kunt er elke vorm van liefde mee kopen. Het kan heel duur zijn, maar ook gratis worden weggegeven.

En dus gebeurt het dat welzijnswerkers alle soorten seks tegenkomen.

Tja, want heiligheid bestaat niet. De hoorn des overvloeds is bij elkaar gespaard door ons. Die gulle welzijnswerkers zijn gewone mensen. Gewone soldaten.

En die verkrachten. Of ze noemen het tijdelijk liefde.

Fraai is het allemaal niet. Van Oxfam tot Rode Kruis hebben ze seks nodig.

Zelfbeheersing kun je moeilijk contractueel vastleggen.

Mijn oom de koloniaal had in Indië een inheems liefje waarmee hij kinderen maakte, terwijl zijn vrouw in Den Haag ­zeven jaren op hem wachtte met een kuisheid die ongeloofwaardig was.

Iedereen was woedend toen alles uitkwam.

Maar op wat en op wie waren ze precies woedend?

Binnenskamers was niemand kwaad en begreep men ooms wispelturigheden en tantes hartstochtelijke romantiek.

Er zullen kortom altijd seks-schandalen zijn. Tussen soldaten en heilsoldaten is nauwelijks verschil.

Wij eisen van de soldaten van het leger der verzamelde verenigingen der weldoeners dat ze zich beheersen.

Maar een mens kan veel beheersen, maar zijn seksuele lusten beheerst hij het slechtst.

Wat nu te doen? Geen geld meer aan de Oxfams en de Rode Kruizen geven? Wie worden daar dan het slachtoffer van?

Ook al begrijp je walgelijk gedrag, het blijft walgelijk gedrag.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

t.holman@parool.nlhttps://www.parool.nl/alle-nieuws-over-theodor-holman/