'Hoe kunnen ze dat in Amerika nou weten?'

"Mag ik het bubbeltjesplastic?" klinkt het uit drie monden tegelijk. Drie handen doen een graai naar het verpakkingsmateriaal dat verspreid op tafel ligt. Er is een pakketje gekomen, uit de Verenigde Staten, zorgvuldig omwikkeld met bubbeltjesplastic. En niet zomaar bubbeltjesplastic: het zijn de grootste bubbels die we ooit hebben gezien.

Er komt een map tevoorschijn uit het plastic, met daarin een officieel ogend stuk papier. Beschreven met sierlijke letters en beplakt met goudkleurige zegels. "Wat staat er? Wat staat er?" tetteren ze in mijn oor.

Ik probeer tegelijkertijd te lezen en te vertalen. Het is een resolutie van de gemeenteraad van Chicago. "Ze hebben gehoord dat papa dood is." Hakkelend ga ik één voor één de punten af die aan de andere kant van de oceaan zijn opgeschreven.

Hij werkte hard... opoffering... toewijding... Hij was geliefd... veel betekend voor mensen... "Kijk, hier staat mijn naam en dat hij van me hield en hier staat dat hij vijf kinderen had en dat jullie dol op hem waren. O, en veel van zijn goede eigenschappen heeft hij aan jullie doorgegeven."

De kinderen kijken me stomverbaasd aan. Hoe kunnen ze in Amerika nou weten dat zij dol op Eberhard waren? Of dat ze goede eigenschappen hebben?

Ik heb opeens zin om te liegen. Om ze te vertellen dat toen Eberhard in Chicago was hij ongelooflijk heeft opgeschept over zijn vijf kinderen. Dat hij, in plaats van te praten over samenwerking, handel en al die andere dingen waar het tijdens zo'n bezoek over gaat, maar niet uitgepraat raakte over zijn kroost. Dat de gemeenteraad van Chicago daarom nu over hun kwaliteiten schrijft.

Maar ik leesvertaal verder. Trouw... dienstbaar... waardigheid... "En hier aan het eind staat dat ze hem gedenken en ons condoleren."

Er wordt verwachtingsvol naar me gekeken. "En dit is de handtekening van de burgemeester van Chicago," zeg ik dan nog maar.

Of we dan nu iets krijgen, willen ze weten. Of we naar Chicago mogen om iets in ontvangst te nemen. Een prijs of zo. "Nee, dit is het."

Er gaat een vinger over het officiële zegel. "Is dit echt goud?" Ook al niet.

In mijn hoofd maak ik zinnen. Met woorden als 'later', 'terugkijken' en 'trots'. Maar ik slik ze allemaal in, want het is nog niet later. Het is nu. En nu is je vader dood en ligt er alleen een stuk papier op tafel.

Ik verdeel het bubbeltjesplastic. In vieren. De absurd grote bubbels spatten tussen onze vingers met een harde 'pang!' uiteen.

Femke van der Laan (39) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.