Direct naar artikelinhoud

Als je niet van rappers houdt, wordt 2018 een kutjaar

Massih HutakBeeld Robin de Puy

De Volkskrant vroeg haar lezers om lijstjes te maken van zaken waar ze in het nieuwe jaar niets meer over willen lezen. De gehate onderwerpen: genderneutraal, Zwarte Piet en 'de kloof'. En al dat bloot en halfbloot, voornamelijk van vrouwen, in de krant. En alle stukjes over seks. En alle onhandigheid van Trump op Twitter. En eigenlijk Twitter in het algemeen.

En vloggers die te veel aandacht krijgen maar niets kunnen en daarmee te veel geld verdienen. En al het groenteadvies. En al dat klakkeloos overnemen van politicitaal. En, hier brak mijn hart, rappers. Er moet per direct gestopt worden met rappers interviewen, want dat zijn allemaal seksistische, geweldsverheerlijkende, moeilijke jeugd hebbende, muzikaal weinig interessante mensen, aldus een lezer uit Leiden.

Voordat ik helemaal losga, oké, inderdaad. Soms hebben interviews met rappers veel weg van elkaar. Er wordt vaak gesproken in stereotypes: moeilijke jeugd, verkeerde keuzes maar toch tot inkeer gekomen en nu met frisse moed een positieve toekomst tegemoet treden. Ten eerste: wat is daar mis mee? Ten tweede: ik zou niet weten in hoeverre dit verschilt van het verhaal van bijvoorbeeld prof­voetballers of artiesten uit andere muziekgenres, zoals dance, rock of pop.

Maar even terug naar dat zogenaamde zelfde verhaal dat iedere rapper zou vertellen in, in dit geval, kranteninterviews. Als een artiest wordt geïnterviewd, wordt er in het beste geval eerst door een journalist grondig onderzoek gedaan en daarna goed voorbereid het gesprek aangegaan.

Na dat gesprek bepaalt de journalist, met behulp van redactionele feedback, hoeveel van het gesprek - zowel inhoudelijk als qua vorm, zoals het aantal woorden - uiteindelijk in de krant komt. Dus als er volgens u, de lezer, te veel rappers hetzelfde verhaal vertellen, wat zegt dat dan over de interviewer? En wat zegt dat over de redactie? En wat zegt dat over de krant?

Voorbeeld: ik ben een rapper die rappers heeft geïnterviewd als journalist en die zelf als rapper is geïnterviewd door journalisten. Als ik de artiest was in het gesprek, is er nog nooit iemand geweest die niet begon over Afghanistan of mijn verleden als asielzoeker, terwijl ik concreet een muziekproject uitbracht waarin die onderwerpen niet relevant waren.

Als ik de interviewer was, met Ronnie Flex bijvoorbeeld, die nooit gewelddadige, maar altijd eerlijke en soms feministische teksten schrijft, heb ik hem chirurgisch laten vertellen hoe autotune werkt en hoe dat zijn geluid bepaalt en hoe hij verliefd werd op Amerikaanse r&b muziek door in de auto naast zijn moeder te luisteren naar En Vogue en Aaliyah. Dat stuk schreef ik in 2014 voor, juist, de Volkskrant.

Hiphop is het populairste muziekgenre. Iets wat eigenlijk altijd al werd gedacht, kan nu door middel van keiharde data (verzameld door YouTube en Spotify) feitelijk worden ondersteund. De meeste Nederlandse jongeren, ongeacht woonplaats, culturele achtergrond, of sociale klasse, luisteren naar hiphop. Of u, de lezer, dat leuk vindt of niet. Er is geen weg terug. Hiphop is de toekomst. Verdiep u er eens in.

Want als je niet van rappers houdt, wordt 2018 een kutjaar. De beste wensen.

Rapper en schrijver Massih Hutak (25) schrijft elk weekend een column voor Het Parool. Reageren? m.hutak@parool.nl

De meeste Nederlandse jongeren luisteren naar hiphop. Of u, de lezer, dat leuk vindt of niet