Heel vroeg is er de hoop, eventjes

Het is donker in mijn slaapkamer. Er komt geen licht door de gordijnen. In de zomer zag ik door de kier hoe laat het ongeveer moest zijn. Of ik erg vroeg wakker was. Of maar een beetje vroeg. Nu is het ook nog donker als het tijd is om op te staan.

Soms is het een kat. Een kat die ergens in de tuinen schreeuwt om binnengelaten te worden. Hij wil zo graag naar huis dat ik er wakker van schrik. In het donker.

Gisteren was het een kat. Vandaag ben ik het zelf.

Ik draai me naar mijn linkerzij. Het dekbed draait mee. Met mijn rechterhand trek ik het op tot aan mijn oor. Ik zou mijn hand kunnen uitstrekken. Ergens boven mijn hoofd ligt mijn telefoon.

Ik laat mijn hand onder de deken. Onder mijn kin. Ik wil nog even niet weten hoe laat het is. Het maakt niet uit wat de klok zegt. Het is een nieuwe dag en vandaag is het nog steeds niet zover. Nog steeds ben ik niet de oude.

Ik trek mijn voeten op. Ze zijn koud. Met twee handen houd ik ze vast. Ik moet mijn nek uitstrekken om mijn hoofd boven de dekens te houden.

Ik adem met kleine teugjes, terwijl ik mijn tenen laat wiebelen in mijn handen. Om mij heen is het stil.

De kat is vast al thuis.

Ik zou moeten stoppen met wachten. Ik wacht al zolang op mijn oude ik. Ik word niet meer de oude. Dat weet ik wel. Maar in de ochtend, heel vroeg, is er hoop. Eventjes. Voor ik mijn ogen opendoe.

Ik denk aan de foto in de telefoon boven mijn hoofd. Ik kreeg hem gisteren. Het is een foto waar ik opsta. Ik kijk opzij en lach. Fiets aan de hand. Ik lijk de oude. Nu onder de dekens, met mijn ogen open, weet ik weer dat het niet zo is. 

Ik word niet meer de oude.

Zachtjes knijp ik in mijn tenen. Ze willen niet echt warm worden. Ik strek mijn benen weer uit en schuif alvast wat richting rand. Het dekbed schuift mee. Ik steek mijn hand uit naar mijn telefoon.

Ik word niet meer de oude. Ik ben nu iemand anders. Iemand die door een kier in de gordijnen de tijd probeert te zien. Iemand met koude voeten. Iemand die wakker schrikt omdat er een kat naar huis wil. Of zijzelf.

Het wordt tijd dat ik stop met wachten.

Ik sla het dekbed van me af. Ook als ik ben opgestaan, blijft het nog een tijdje donker.

Femke van der Laan (40) schrijft wekelijks over haar leven in de stad na de dood van haar echtgenoot Eberhard, de burgemeester van Amsterdam die op 5 oktober 2017 overleed.